Η άλλη άποψη…
Θα του χαρίσουν και το Καστελλόριζο;
«Η θέση μου είναι απλή και ρεαλιστική και δεν χρειάζονται περισπούδαστες αναλύσεις για το ʽʽφαινόμενο Ερντογάνʼʼ. Εάν η τουρκική αντιπολίτευση αποφασίσει να βγει από τα παλάτια της και να τον αντιμετωπίσει στους δρόμους με ειρηνικές διαδηλώσεις, αυτή θα βγει κερδισμένη. Ο αυταρχικός πρόεδρος της Τουρκίας χρειάζεται να συναντήσει αντίσταση στο γήπεδό του: Στους δρόμους. Όποτε δοκιμάστηκε στο πεδίο αυτό δεινοπάθησε. Αλλά, η όποια σύγκρουση θα αφήσει πολλούς νεκρούς. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Διότι γνωρίζει πως αν χάσει τον περιμένει η τύχη του Μεντερές. Είναι αυτή τη στιγμή η πλέον διεφθαρμένη πολιτική προσωπικότητα στον κόσμο όλο…».
«Για να ʽʽπέσειʼʼ ο Ερντογάν και το αυταρχικό καθεστώς του απαιτούνται συνεχείς μάχες στο εσωτερικό και το εξωτερικό.
• Είναι διατεθειμένη η τουρκική αντιπολίτευση των παλατιών να παλέψει τον αυταρχισμό; Θα αντέξει η Ευρώπη και άλλο το μίσος του Ερντογάν, τις απειλές και τους εκβιασμούς του;
• Θα αντιδράσει; Ή οι άθλιοι Ευρωπαίοι θα του προσφέρουν πάλι την Κύπρο ως έπαθλο, όπως έπραξαν το 2004, για να τον καλοπιάσουν;
• Οι ηγεσίες στην Ελλάδα και στην Κύπρο θα συνεχίσουν να τον τρέμουν και να του προσφέρουν γη και ύδωρ, αλλά και τον έλεγχο του κατεχόμενου τμήματος του νησιού; Ή για να τον ηρεμήσουν θα του χαρίσουν και το Καστελόριζο…
• Και ο άλλος αυταρχικός, ο Βλαντιμίρ Πούτιν, πόσο θα αντέχει τις προσβολές του Σουλτάνου, νομίζοντας ότι διασπά το ΝΑΤΟ;
Εάν είχαμε τις απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα, θα γνωρίζαμε και το μέλλον του ισλαμο-εθνικιστή Ερντογάν… Όπως και να κάτσει η μπίλια, μιλάμε για ένα μέλλον που θα το χαρακτηρίζει η βία και το αίμα…».
***
Διά χειρός…
…του Γιώργου Παγουλάτου, καθηγητή Ευρωπαϊκής Πολιτικής και Οικονομίας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών και επισκέπτη καθηγητή στο Κολέγιο της Ευρώπης, από το άρθρο του στην «Καθημερινή» με τίτλο «Αισιόδοξος ή απαισιόδοξος;»:
Έχουμε ένα από τα «καλύτερα οικόπεδα» – Δεν είμαστε και τόσο χάλια
«Από πού μπορεί να αντληθεί η αισιοδοξία; Πρώτον, η οικονομία εξάλειψε τα βαριά ελλείμματα που είχαν οδηγήσει στην κρίση. Είναι φθηνότερη και ελκυστικότερη για επενδύσεις. Δεύτερον, τα μνημόνια αφήνουν πίσω μια σημαντική κληρονομιά θετικών μεταρρυθμίσεων, που θα φανούν όταν η οικονομία περάσει στην ανάκαμψη. Το γνωστό αξίωμα ότι ʽʽκαμία σημαντική μεταρρύθμιση δεν έγινε από το 2010ʼʼ είναι ένα από τα μεγαλύτερα ψεύδη της ʽʽμνημονιακήςʼʼ εποχής. Τρίτον, παραμένουμε ένα από τα ʽʽκαλύτερα οικόπεδαʼʼ, με ανεκτίμητους πόρους. Με σημαντικά συγκριτικά πλεονεκτήματα σε διάφορους οικονομικούς κλάδους, που δεν έχουμε ακόμη επαρκώς εκμεταλλευθεί (από τη φιλοξενία και τη διατροφική βιομηχανία μέχρι τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και την εφοδιαστική αλυσίδα). Τέταρτον, ανθρώπινο δυναμικό υψηλής ποιότητας λόγω της μακρόχρονης επένδυσης της ελληνικής οικογένειας στην εκπαίδευση – αρκεί να ενισχυθεί η απόκτηση δεξιοτήτων και η σύνδεση με την αγορά. Πέμπτον, τα νέα δίκτυα των Ελλήνων του εξωτερικού αποτελούν πηγή διαρκούς εξωστρέφειας και διεθνοποίησης της χώρας.
Έχουμε όμως ένα κακό πολιτικό σύστημα. Ναι, αλλά κι εκεί ας μην υπερβάλλουμε. Οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχουν εγκαταλείψει τις ακραίες εξαλλοσύνες του παρελθόντος (που τόσο ζημίωσαν τη χώρα). Η αξιωματική αντιπολίτευση έχει έναν αρχηγό που μιλάει για μεταρρυθμίσεις και τις εννοεί. Και η Βουλή έχει συντριπτική πλειοψηφία φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων. Και στις καλύτερες των οικογενειών, οι ΗΠΑ κυβερνώνται από έναν ανεκδιήγητο λαϊκιστή, η Βρετανία οδεύει στη χειρότερη αυτοχειρία της πρόσφατης ιστορίας της, η αντιπολίτευση στην Ιταλία αποτελείται από αντιευρωπαϊστές και δημαγωγούς, και στη Γαλλία μια ακροδεξιά υποψήφια βρίσκεται μια ανάσα από την προεδρία. Συγκριτικά, δεν είμαστε τόσο χάλια όσο νομίζουμε…
Αλλά και όταν η επιστράτευση αισιοδοξίας εξαντληθεί, η απαισιοδοξία τελικά μπορεί να είναι χρήσιμη. Συχνά σε βοηθά να παραμένεις σε εγρήγορση και να ετοιμάζεσαι. Οι απαισιόδοξοι Εβραίοι της δεκαετίας του ʼ30 κατέληξαν στη Νέα Υόρκη, οι αισιόδοξοι στο Άουσβιτς».
***
Διά χειρός…
…του διευθυντή του Ευρωπαϊκού Ινστιτούτου στο Δουβλίνο Έινταν Ρίγκαν, αναπληρωτή καθηγητή Πολιτικής και Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστημιακό Κολέγιο του Δουβλίνου, από το άρθρο του στα «Νέα» με τίτλο «Κάντε το όπως οι Ιρλανδοί»:
Να σπάσει το καλούπι της λιτότητας
«Μια Ευρώπη πολλών ταχυτήτων αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα, ότι υπάρχουν διαφορετικές ʽʽΕυρώπεςʼʼ σήμερα. Οι χώρες της ζώνης του ευρώ θα ενταχθούν με διαφορετικό ρυθμό, σε σύγκριση με την υπόλοιπη ΕΕ των 27, δεδομένου ότι μοιράζονται το ίδιο νόμισμα. Αυτό δημιουργεί σοβαρά προβλήματα νομιμότητας. Το Eurogroup δεν μπορεί να συνεχίσει να λαμβάνει αποφάσεις που επηρεάζουν τη ζωή των ευρωπαίων πολιτών, χωρίς να λογοδοτεί. Από οικονομικής άποψης, δεν είναι ρεαλιστικό να επιβάλλει ένα ενιαίο σύνολο κανόνων σε τόσο διαφορετικές και ετερογενείς πολιτικές οικονομίες – όλες ξεχωριστές και, αναμφισβήτητα, με ασύμφωνα καθεστώτα ανάπτυξης. Για παράδειγμα, ο κανόνας του ελλείμματος 3% θα πρέπει να επιτρέψει στις χώρες να γίνει διάκριση μεταξύ των δαπανών κατανάλωσης και των κοινωνικών επενδύσεων. Οι χώρες της Νότιας Ευρώπης, ειδικότερα, πρέπει να βρουν έναν τρόπο να επενδύουν στο μέλλον τους και να σπάσει το καλούπι της λιτότητας. Το ευρωπαϊκό όνειρο θα αποτύχει έως ότου δοθούν εργαλεία σε δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις της Νότιας Ευρώπης για τη βελτίωση της οικονομίας και των επιδόσεων απασχόλησης. Οι νέοι χρειάζονται ασφάλεια, επιθυμητές και καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας».