Όλα κρέμονται σε μια κλωστή…

Με τρόπο βίαιο, αποδιαρθρώθηκε το παραδοσιακό μοντέλο της κατανάλωσης με δανεικά, κατέρρευσαν απασχόληση και αμοιβή της εργασίας, έκλεισαν περίπου 250.000 επιχειρήσεις, πολλές εκ των οποίων ήταν βιτρίνες εισαγομένων, χρεοκόπησαν μεγάλες κρατικο- και δανειο-δίαιτες επιχειρήσεις, περιορίστηκε στα 2/3 ο αριθμός των κρατικών υπαλλήλων, αναβαθμίστηκαν οι εξωστρεφείς επιχειρήσεις του τομέα των διεθνώς εμπορεύσιμων.

Το κόστος ήταν τεράστιο, κυρίως για εκείνους που (δεν μειώθηκε, αλλά) μηδενίστηκε το εισόδημά τους – τους άνεργους και τα παιδιά τους.

Έχουμε, ωστόσο, τεράστια πρωτογενή πλεονάσματα (παρότι συνιστά εξόφθαλμη αποτυχία ότι αυτά είναι πολύ μεγαλύτερα από τα απαιτούμενα…) σε συνθήκες ύφεσης ή μηδενικής μεγέθυνσης. Και η πραγματική οικονομία έχει αγγίξει χαμηλό όριο στήριξης. Το ΑΕΠ, μετά το σπάσιμο της φούσκας, ισορροπεί στα 176 δισ. τα δύο τελευταία χρόνια. Οι επενδύσεις, αφού γκρεμίστηκαν από το προ κρίσης επίπεδο (25% του ΑΕΠ), διατηρούνται στο 11,5% του ΑΕΠ τα δύο τελευταία χρόνια. Η απασχόληση αυξάνεται ελαφρά από το 2014 (μετά τη θέσπιση των ευέλικτων μορφών εργασίας το 2012), ενώ ελαφρά αυξάνεται και το ποσοστό των θέσεων πλήρους απασχόλησης στο σύνολο της νέας απασχόλησης.

Όλα, πάλι, κρέμονται σε μία κλωστή. Σε μια κανονική χώρα δεν θα την έκοβαν».