Τα «κατά νέον Μνημόνιον» Πάθη!
Στις χώρες όμως που εφαρμόστηκαν Μνημόνια -Ελλάδα, Πορτογαλία, Κύπρος κ.λπ.- ή μνημονιακές πολιτικές -Γαλλία, Ιταλία κ.λπ.- το χρέος υπερδιπλασιάστηκε. Η βιωσιμότητα του χρέους -το επόμενο σενάριο παθών που ορίζει το ΔΝΤ- και οι ρυθμίσεις ελάφρυνσης περιλαμβάνουν και επιπρόσθετα μέτρα σε βάθος χρόνου.
Η συμφωνία είναι καλή, κατά την κυβέρνηση, μόνο όμως αν τη συγκρίνει κανείς με το απόλυτο χάος και πτώση. Ο άλλος πυλώνας -το ΔΝΤ επιμένει- είναι οι μεταρρυθμίσεις, δηλαδή ατελείωτα μέτρα επί σχοινοτενούς ακροβασίας με τον χορό να παρακολουθεί τον αναβάτη. Η συνέχεια της διάλυσης της μεσαίας τάξης και η λιτότητα στους μισθούς -γιʼ αυτό και οι συλλογικές συμβάσεις μετατέθηκαν στο τέλος του προγράμματος, όπως ίσχυε πριν από τη διαπραγμάτευση- καθώς και οι ομαδικές απολύσεις είναι μπροστά. Οι συντάξεις και η προστασία τους μετά το 2020 -μετά τις νέες μειώσεις- προϋποθέτουν ανάπτυξη στο 4%, ενώ με αυξανόμενη τη γήρανση του πληθυσμού ο ορίζοντας παραμένει πολύ επιβαρυμένος. Ο δε «κόφτης», ειρήσθω εν παρόδω, έγινε αυτόματος, μένει μόνιμος και επαναφορτιζόμενος, μέχρι να φθάσουν στα απαιτούμενα επί του ΑΕΠ οι δαπάνες. Έτσι περιορίζονται προς τους ασφαλισμένους (εσωτερικό χρέος) οι υποχρεώσεις, αφού προέχουν των δανειστών (εξωτερικό χρέος), για πολλές δεκαετίες.
Δυστυχώς, τα λάθη, οι αντιφάσεις των «θεσμών» επί του ελληνικού προγράμματος, σε συνδυασμό με την απουσία συνεννόησης, ενότητας και στρατηγικής σε εθνικό επίπεδο, παρατείνουν τα πάθη, τα πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά αδιέξοδα. Τα αντίμετρα για να είναι 1% του ΑΕΠ -υποδιπλάσιο των μέτρων- το πλεόνασμα πρέπει να είναι 4,5%, όταν το 3,5% θεωρείται δύσκολο. Αν τώρα διακρίνει κανείς την προοπτική για το 2018, μπορεί να βασιστεί (;) στη δήλωση του υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας: «Η Ελλάδα θα είναι στις αγορές…»! Η συνολική κρίση -ασφάλειας, Προσφυγικού, πολέμων κ.λπ.- εδώ αλλά και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες εσωτερικεύεται ποικιλόμορφα με μια σειρά φαινομένων που κατακερματίζουν τις κοινωνίες.
Εμείς όμως από το 2008 έχουμε μείωση 56%, (από 32 χιλ. σε 18 χιλ. δολάρια) στο κατά κεφαλήν εισόδημα, κάτι που δεν συναντάμε σε χώρα υπό το ΔΝΤ και διεθνή επιτροπεία εδώ και δεκαετίες. Μήπως να αλλάξουμε ό,τι δεν πάει ή δεν πάμε καλά; Ωραίες οι αναμετρήσεις ψευτών και μη, οι υποσχέσεις για θεϊκές διαστάσεις ζωής ή τα διλλήματα για ισότητα ή διάκριση στη φτώχεια, που θέτει το δίπολο. Αν δεν βρούμε τρόπο, ως κοινωνία, να σταθούμε κόντρα στα καθιερωμένο παιχνίδι εξουσίας με το κόλπο των αλληλόχρεων ευθυνών -το γνωστό «φταις εσύ, όχι εσύ» κ.λπ. που στοχεύει στην οπαδοποίηση για εκλογικό εγκλωβισμό μέρους των πολιτών- έξοδο θα ακούμε και έξοδο δεν θα βλέπουμε. Όπως, π.χ., αυτό που εξελίσσεται με την αξιολόγηση: Η ΝΔ κατηγορεί την κυβέρνηση για το νέο Μνημόνιο (όταν την άφησε να παίζει έναν χρόνο -τον Φεβρουάριο του 2016 έπρεπε να κλείσει- και τη θυμήθηκε πριν από τέσσερις μήνες και τώρα λέει πως αν γίνουν άμεσα εκλογές προλαβαίνει να αλλάξει τα δεδομένα έως το 2019, αλλιώς θα φταίνε οι προηγούμενοι!), δηλαδή ο καθένας στον άλλον ή αλλού και πάλι. Τα πέντε χρόνια που οι σημερινοί κυβερνώντες ή η ΝΔ -από τα οκτώ της κρίσης- κυβερνούν ή διαμορφώνουν πρωτευόντως -και κατʼ αποκλειστικότητα οι δύο τους- δεν υφίστανται; Τώρα ξαναεπιχειρούν -εμμέσως πλην σαφώς- να πουλήσουν αντιμνημονιακή στάση για λόγους εκλογικής πελατείας. Εγχείρημα που είναι νεκρό και με κραυγαλέο κενό μέλλοντος για αμφότερους. Πολλοί λένε ότι οι άνθρωποι είναι αδύναμοι εμπρός στη σύγχρονη πραγματικότητα, αγνοώντας ότι όταν προσπαθούν νιώθουν τη δύναμή τους, ανανεώνουν την ιστορία με μεγάλα γεγονότα αλλαγής, αναδεικνύουν πιο ικανές και κατάλληλες ηγεσίες. Άλλος δρόμος -εύκολος- για την πολυπόθητη Ανάσταση στη ζωή μας δεν υπάρχει!
* Μάστερ στις Δημόσιες Πολιτικές, Συντονιστής του Ομίλου Πολιτικού και Κοινωνικού Προβληματισμού «Ακτίδα», πρ. Πρόεδρος ΑΔΕΔΥ