Παναγιώτης Λαφαζάνης

Τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, έναν εξαίρετο και αμφιλεγόμενο διανοούμενο, δεν τον γνωρίζω προσωπικά. Ούτε τον γνώρισα εκ των υστέρων μαζί με άλλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ πριν αποχωρήσει λόγω της γνωστής διάσπασης από το κοινό κόμμα. Παρακολουθούσα τις αγορεύσεις του, με τα όποια αξιώματα είχε τότε, στη Βουλή. Και τον έκρινα, άλλοτε θετικά και άλλοτε αρνητικά. Θεωρούσα εντυπωσιακότερο ρήτορα τον Τσίπρα, εφάμιλλο του έμμεσου δασκάλου του Ανδρέα Παπανδρέου, ενώ εκτιμούσα και θαύμαζα τον Λαφαζάνη για τις ποικίλες, πολύμορφες και άοκνες προσπάθειές του εκτός Βουλής. Δραστηριότητες που οφείλουν να ασκούν τα μέλη όλων των κομμάτων.

Δεν παίζουμε την τυφλόμυγα. Είδαμε, βιώσαμε, υποστήκαμε τον οικονομικό ανασκολοπισμό μας. Το ευρώ είναι γκιλοτίνα, η νέα λαιμητόμος. Και οι δανειστές βάναυσοι σαδιστές. Συμβιβασμοί με δαύτους δεν χωράνε. Η Ελλάδα και οι Έλληνες τους έχουν σιχαθεί προ πολλού.

Ο Λαφαζάνης είναι πατριώτης και ακολου­θεί πιστά τα λαϊκά αισθήματα, προβάλλοντας ταυτοχρόνως τα απαράγραπτα δικαιώματα της μεγάλης πλειονότητας των άκρως αγανακτισμένων πολιτών της ξεζουμιζόμενης χώρας μας. Δεν είναι ο μόνος. Τις ιδέες του τις ενστερνίζονται πολλοί που ανήκουν στη διαλυμένη πλέον μεσαία τάξη.

Προς τιμήν του, διαθέτει πολλούς εχθρούς. Τον ακραιφνή θιασώτη και ζηλωτή του καταστροφικού ευρώ, που εφαρμόζει την πιο απάνθρωπη καπιταλιστική πολιτική. Εννοώ τον Αλέξη Τσίπρα, που διαπραγματεύεται τουλάχιστον, σύμφωνα με τους απροβλημάτιστους υποστηρικτές του. Παράλληλα με τον Τσίπρα, τρέμει κυριολεκτικά τον Λαφαζάνη και την ανένδοτη ομάδα του, το… ΚΚΕ! Δικαιολογημένα, φρονώ, διότι σε ενδεχόμενο εκλογών θα συρρι­κνωθεί σχεδόν μέχρις εξαφανίσεως.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης οδύρεται για την καθυστέρηση της «αξιολόγησης», όπως, άλλωστε, και ο Τσίπρας, ομού με αρκετούς σοβαροφανείς δημοσιογράφους. Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν αντιληφθεί ότι «αξιολόγηση» σημαίνει «εξοντωτική φτωχοποίηση του λαού» (Γεώργιος Λεονταρίτης) για πολλές δεκαετίες, προσθέτω.

Μια που μόλις ανέφερα τον ακριβό μου φίλο και ιστορικό ολκής, σημειώνω και την ακόλουθη υπενθύμισή του: «Τα γεγονότα μιλάνε από μόνα τους: Πρόεδρος της Ψευτοσοσιαλιστικής Διεθνούς επανεξελέγη ο… Γιωργάκης Παπανδρέου! Πλήρης γελοιοποίηση θεσμών, ιδεών κ.λπ.». Όσοι αγνοούσαν αυτήν τη φαιδρεπίφαιδρη είδηση, πιθανώς και ο Λαφαζάνης, αγάλλονται τα μέγιστα. Και τροφοδοτούν την άκαμπτη από­φασή τους να αγωνισθούν μέχρις εσχάτων για ΡΙΖΙΚΕΣ λύσεις.

Η Ελλάδα, ασφαλέστατα, δεν είναι το κέντρο της υφηλίου. Όμως, περιέργως (ή μήπως φυσιολογικά;) η οικουμένη κλονίζεται συθέμελα.

Διότι είναι ανήκουστο 250 άτομα (συμπεριλαμβανομένων και λογής συλλογικοτήτων) στον κόσμο να κατέχουν και να διαχειρίζονται το σχεδόν 100% των εις χρήμα αγαθών που δια­θέτει ο πλανήτης.

Ας επανέλθουμε, όμως, στα πεζά και τα τετριμμένα των τελευταίων δεκαετιών. Στη γερμανοκρατούμενη, δηλαδή, Ευρωπαϊκή Ένωση, με κορυφαίους παίκτες της διαφθοράς και του αχαλίνωτου ψεύδους, Μέρκελ και Σόιμπλε, αλλά και στις ελληνικές κυβερνήσεις πριν εμφα­νιστεί στο προσκήνιο ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ποιο είναι, άραγε, το συμπέρασμα; Δεν χρειάζεται βαθυστόχαστη σκέψη, οξυδέρκεια και οξύνοια για να το διαπιστώσει κανείς: Ο συνδυασμός των άπληστων, ακόρεστων και αδηφάγων ηγετίσκων, αλλοδαπών τε και ημεδαπών.

Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα στον χώρο της αντιεξουσιαστικής σκέψης και δράσης, αντιμετωπίζει, μαζί με την ανένδοτη ομάδα του, ένα αγκάθι. Αγκάθι που άλλοτε ήταν πανέμορφο ρόδο. Τριαντάφυλλο με μυρουδιά μεθυστική: Τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Μια σφύζουσα από ιδέες, πρωτότυπες οι περισσότερες, η οποία θεωρεί τον εαυτό της αυτάρκη. ΑΥΤΑΡΚΗ ΓΙΑ ΝΑ ΛΥΝΕΙ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ! Αποκλείει, επομένως, κάθε συνεργασία. Συνεργασία που την αποκλείουν αυτονοήτως και όλοι οι πολιτικοί της αντίπαλοι.

Δεν κρύβω ότι, όταν κατέβαινε από το έδρανο της προέδρου της Βουλής για να αγορεύσει ως απλή βουλευτής, γοήτευε και την αφεντιά μου. Όπως λένε και στα ομαδικά αθλήματα –ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊμπολ και πόλο– «γρήγορα αλλά όχι βιαστικά». Η Ζωή βιαζόταν υπερβολικά και σε δεύτερη μοίρα επιδίωκε τη συνεχή προβολή της.

Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, είτε βρει είτε δεν βρει τηλεοπτικό βήμα, ενημερώνει τον λαό. Αριστερούς, κεντρώους και δεξιούς. Ο συμβιβασμός θα είναι μη επιλύσιμη καταστροφή. Την ίδια άποψη, πλην απατεώνων, Αλέξη Τσίπρα και Κυριάκου Μητσοτάκη, έχει κάθε σκεπτόμενος Έλληνας. Το πλήρες αδιέξοδο δηλαδή.

Εκτός… Εκτός εάν η θλιβερότατη και αποκρουστικότατη Ευρωπαϊκή Ένωση διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη. Ειρηνικά –δύσκολo– ή με σχεδόν ολικό ξεσηκωμό των πεινώντων (και σε λίγο διψώντων) Ελλήνων. Εκείνο που χρειαζόμαστε απαρεγκλίτως είναι μια ηπιότερη εκδοχή της «Εξόδου του Μεσολογγίου» – κι όποιος ζήσει, έζησε.


Σχολιάστε εδώ