Tα περήφανα γηρατειά… ζητιάνους τα κατάντησαν
Τους έβγαλαν στους δρόμους. Οργισμένοι, αγανακτισμένοι, απελπισμένοι και με πληγωμένη –κατά τρόπο ανεπανόρθωτο– την περηφάνια τους, αδυνατούν να κατανοήσουν πώς είναι δυνατόν, έπειτα από 35, 40 ή και παραπάνω χρόνια σκληρής δουλειάς, να εισπράττουν συντάξεις που δεν αρκούν για να καλύψουν ούτε τις στοιχειώδεις ανάγκες τους.
Συντάξεις πείνας. Να μην είναι σε θέση να αγοράσουν τα φάρμακά τους, να μην μπορούν να ζήσουν. Με τη «ζητιανιά» από μια ανάλγητη Πολιτεία να είναι γιʼ αυτούς μονόδρομος. Κι όλα αυτά όχι από δική τους ευθύνη και υπαιτιότητα. Πόσω μάλλον που ο δρόμος των περικοπών θα είναι μακρύς ακόμη… Και ο λογαριασμός όλο και πιο ακριβός…