Η άλλη άποψη…
Η δημοκρατία είναι κοινωνική κατάκτηση
«Σίγουρα, η δημοκρατία δεν είναι συνταγή, είναι κατόρθωμα, κοινωνική κατάκτηση. Εμείς πιθηκίζουμε την τυπολογία των θεσμών και βαυκαλιζόμαστε με τους πιθηκισμούς μας. Όμως σήμερα, το αντιπροσωπευτικό σύστημα δεν μπορεί να λογαριάζεται για δημοκρατία, αν δεν έχει κεντρικό λειτουργικό του άξονα το σχολειό, τους εκπαιδευτικούς θεσμούς, τον κοινωνικό έλεγχο της τηλεόρασης. Μόνο κοινωνίες με πρώτη και απόλυτη προτεραιότητα (στην πράξη) τη συνεχή άνοδο της κατά κεφαλήν καλλιέργειας μπορούν να γεύονται τα αγαθά της δημοκρατίας. Ας μη γελιόμαστε.
Στη σημερινή Ελλάδα, τραγικά θύματα και μοιραίοι θύτες στην προσχηματική (θεάτρου των σκιών) δημοκρατία μας μοιάζει να είναι, πριν από κάθε άλλον, δυο νέοι άνθρωποι, στον ανθό των δημιουργικών τους δυνατοτήτων: O πρωθυπουργός και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Είναι το τρίτο ζευγάρι που προσφέρεται από το πολιτικό μας σύστημα βορά στον μινώταυρο της “κρίσης”: Πρώτα Κωστάκης – Γιωργάκης, ύστερα Σαμαράς – Βενιζέλος, τώρα Αλέξης – Κυριάκος. Έχουν όλοι διαδοχικά αποδείξει, με την πολιτική τους πράξη, πως είναι των αδυνάτων αδύνατο να υποψιαστούν την εξάρτηση του κοινοβουλίου από το σχολειό, της δημοκρατίας από την κατά κεφαλήν καλλιέργεια, της επιτυχίας από τη δημόσια αυτοκριτική.
Τα σαγόνια του μινώταυρου άλεσαν ή αλέθουν και τους έξι. Και κορυφαία δυστυχία μοιάζει να είναι η άργητα της στερνής γνώσης. Το πολιτικό σύστημα, σε όλο του το φάσμα, δείχνει ολοκληρωτικά ανυποψίαστο για τα αίτια και τους ενόχους της τραγωδίας (των προσώπων και συνολικά του Ελληνισμού). Ωστόσο, παρά τις συνταγματικές αλχημείες της πασοκικής λοιμικής, ο θεσμός του Προέδρου της Δημοκρατίας παραμένει ύστατη δυνατότητα προστασίας της δημοκρατίας. Όσης μας επιτρέπει η επιτρόπευση των ʽʽδανειστώνʼʼ».
***
Διά χειρός…
…του Γιώργου Καραμπελιά, εκδότη της μηνιαίας εφημερίδας «ΡΗΞΗ», από το άρθρο του με τίτλο «Ο ελληνικός δρόμος: Ένα όραμα απέναντι στην παρακμή»:
Ή όλα ή τίποτε…
«Και όμως, δεν υπάρχει καμία άλλη διέξοδος, καμία άλλη προοπτική. ʽʽΉ όλα ή τίποτεʼʼ. Είτε θα σβήσουμε ως αυτόνομο πολιτειακό υποκείμενο είτε θα συνεχίσουμε δημιουργικά, με έναν νέο ρόλο, τη μεγάλη παράδοση του ελληνισμού.
Και όμως, βρεθήκαμε μπροστά σε αυτό το ιστορικό αίτημα, σε αυτή την κυριολεκτική τιτανομαχία, γυμνοί, με ηγεσίες ανίκανες, πνευματικούς ανθρώπους χορτασμένους από τη διαφθορά και τη φθορά. Αλλά και το ίδιο το λαϊκό σώμα έχει αλλοιωθεί και έχει καταστεί ανίκανο, απέναντι στην κρίση, να παραγάγει κάτι διαφορετικό από μια παιδοκεντρική ανευθυνότητα – γιʼ αυτό και όλα τα τελευταία χρόνια, απέναντι στην προδοσία των διανοουμένων και των πολιτικών, θα καταφεύγει στα ναρκωτικά του μηδενιστικού αντιεξουσιασμού, του εθνομηδενισμού, της φυγής.
Αυτός ο λαός, εμείς, αυτό το έθνος, θα πρέπει, με μια υπεράνθρωπη προσπάθεια, ψαχουλευτά, χωρίς πνευματικούς ταγούς, χωρίς ηγεσία, ξεκινώντας από την αγανάκτησή του, επιστρατεύοντας τις μνήμες μιας ανεπανάληπτης ιστορίας, να αντιταχθεί σε κάτι που μοιάζει με πεπρωμένο. Καθημαγμένος από τη Δεξιά και προδομένος από την Αριστερά, είναι υποχρεωμένος να απορρίψει, το ένα μετά το άλλο, τα ναρκωτικά και τις αυταπάτες, και να συνειδητοποιήσει το μέγεθος και την πολλαπλότητα της σύγκρουσης. Έτσι συμβαίνει πάντα στην ιστορία. Μόνο όταν η επιβίωση γίνεται ταυτόσημη με την επανάσταση, τότε μόνον αυτή μεταβάλλεται σε ρεαλιστική πιθανότητα».
***
Διά χειρός…
…του Σωκράτη Τσιχλιά, από το άρθρο του στο «Βήμα» με τίτλο «Ο Μπελογιάννης ζει;»:
Μπορεί να γίνει σύμβολο εθνικής συμφιλίωσης και αλληλοκατανόησης ο Μπελογιάννης
«Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι υπήρξε θύμα και του σταλινικού κόμματος το οποίο υπηρέτησε ανιδιοτελώς και για το οποίο θυσιάστηκε. Όταν ο σύντροφος και φίλος του Νίκος Πλουμπίδης με μια μεγαλειώδη κίνηση παίρνει με επιστολή του προς την κυβέρνηση όλη την ευθύνη για τον παράνομο μηχανισμό του ΚΚΕ και ζητά την αθώωσή του προσφέροντας τον εαυτό του στη θέση του, ο Ζαχαριάδης βγάζει πλαστή την επιστολή και τον Πλουμπίδη πράκτορα. Χρόνια μετά, η σύντροφος του Μπελογιάννη και μητέρα του γιου του Έλλη Παππά θα καταγγείλει ʽʽ(…) ο Ζαχαριάδης ήθελε τότε έναν ήρωα και έναν χαφιέ και τους έφτιαξε (…)ʼʼ.
Ο Νίκος Μπελογιάννης ξέρουμε τώρα ότι έχασε τη ζωή του άδικα από ένα βάρβαρο καθεστώς και μάταια επέλεξε λάθος τρόπο να αλλάξει τον κόσμο. Αν ζούσε θα μάτωνε η καρδιά του για τα χιλιάδες θύματα του Στάλιν, τις εκτελέσεις, τις εξορίες, τα βάσανα που φόρτωσε σε εκατομμύρια ανθρώπους ο υπαρκτός σοσιαλισμός στο όνομα των πιο αγνών ιδανικών. Αν ζούσε θα έχανε, στα 75 του χρόνια, το έδαφος κάτω από τα πόδια του, όταν η κόκκινη αυτοκρατορία κατέρρευσε χωρίς να πέσει ούτε μια τουφεκιά.
Ο Νίκος Μπελογιάννης είναι ένας από τους Αγίους του κομμουνιστικού δόγματος. Στη σύντομη ζωή του αγωνίστηκε για να εγκατασταθεί στην Ελλάδα δικτατορία του προλεταριάτου. Φαντάζομαι ότι η ελληνική Πολιτεία δεν έφτιαξε στην Αμαλιάδα προτομή και μουσείο για να τιμήσει αυτήν του την πλευρά αλλά για να εισφέρει στη συλλογική συνείδηση μια ʽʽσυγγνώμηʼʼ για την αγριότητα που επέδειξε εκείνη την εποχή. Ο Μπελογιάννης δεν είναι εθνικός ήρωας αλλά μπορεί να γίνει σύμβολο εθνικό συμφιλίωσης και αλληλοκατανόησης. Έχουμε πληρώσει ακριβά τα πάθη, το μίσος, τον διχασμό νικητές και ηττημένοι».