Χέρι χέρι: Νεοφιλελευθερισμός, εκσυγχρονισμός, Ακροδεξιά

Μήπως τα φαινόμενα αυτά είναι παροδικά και εντάσσονται στη διαδικασία μιας κυκλικού χαρακτήρα κρίσης, που θα ξεπερασθεί νομοτελειακά; Ή μήπως πρόκειται για μια ιδιοτροπία της Ιστορίας, που συνδέεται με την απουσία ισχυρών πολιτικών προσωπικοτήτων, ισάξιων με αυτές του παρελθόντος;

Ελάχιστη σχέση με την πραγματικότητα έχουν οι ερμηνείες αυτές. Αντίθετα, μήτρα παραγωγής των φαινομένων που οδηγούν στην κρίση και στην αποδυνάμωση των δημοκρατικών θεσμών είναι το νεοφιλελεύθερο πρότυπο, που αποχαλίνωσε τις δυνάμεις του ακραίου ανταγωνισμού, ανέδειξε σε πολιτικά υποκείμενα τη χρηματοπιστωτική εξουσία και τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα και, τελικώς, χειραγώγησε και εργαλειοποίησε κόμματα, κυβερνήσεις, πολιτικά συστήματα.

Είναι γεγονός ότι ιδιαίτερα κατά την περίοδο της μεγάλης κρίσης υπήρξε στο οικονομικό επίπεδο μια ένταση των οικονομικών ανισοτήτων και μια πρωτοφανής ανισοκατανομή μεταξύ των εθνικών οικονομιών στην Ευρώπη. Μια αντίστοιχη διαδικασία ενεργοποιήθηκε στο επίπεδο της πολιτικής εξουσίας, της εθνικής ισχύος. Οι δύο αυτές παράπλευρες και αλληλοσυνδεόμενες διαδικασίες οδήγησαν στην ενίσχυση της γερμανικής οικονομίας (και μέσω της άντλησης σημαντικού πλούτου από τον Νότο), ενώ εδραίωσαν την απολυταρχική εξουσία της γερμανικής ελίτ πάνω σε ολόκληρη την Ευρώπη. Όσοι θεώρησαν παλαιότερα ότι οι όροι της γερμανικής Ευρώπης ή της ανασύστασης ενός 4ου Ράιχ ήταν υπερβολικοί, θα πρέπει σήμερα να επανεκτιμήσουν τις ενστάσεις τους…

Ο νεοφιλελευθερισμός κατά της Δημοκρατίας

Παρακολουθήσαμε και παρακολουθούμε, σχεδόν απαθείς, να καθαιρούνται πρωθυπουργοί και στη θέση τους να διορίζονται τραπεζίτες ή «πρόθυμοι» πολιτικοί. Ο Γ. Παπανδρέου καταργήθηκε ως πρωθυπουργός όχι για το εθνικό έγκλημα που διέπραξε, παραδίδοντας τη χώρα και τον λαό της στο ΔΝΤ και στη γερμανική ελίτ, αλλά γιατί κρίθηκε άχρηστος και επιζήμιος από τα εγχώρια και ξένα συμφέροντα. Απομακρύνθηκε μάλιστα μέσω ενός κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος, με πρωταγωνιστές τον Ευ. Βενιζέλο και την πλειοψηφία της ΚΟ του ΠΑΣΟΚ.

Ο ευτελισμός της Δημοκρατίας στα ανώτατα όριά του. Πρωθυπουργός διορίσθηκε ο Λ. Παπαδήμος, εκλεκτός τραπεζίτης, για να συμβολίσει την απόλυτη κυριαρχία των οικονομικών και χρηματοπιστωτικών συμφερόντων απέναντι στην πολιτική και στην κοινοβουλευτική Δημοκρατία.

Στην Ιταλία, λίγες ημέρες μετά, απομακρύνθηκε μέσα από παρόμοιες διαδικασίες ο Μπερλουσκόνι και αντικαταστάθηκε από τραπεζίτη, ενώ έκτοτε η Ιταλία κυβερνάται από διορισμένους στην ουσία πρωθυπουργούς. Στην Ισπανία κυβερνά σήμερα -με κοινοβουλευτική μειοψηφία- ένας πρωθυπουργός που έχει κατηγορηθεί για σωρεία σκανδάλων, χωρίς ούτε ο ίδιος να γνωρίζει πόσο θα αντέξει η κυβέρνησή του… Αρκεί που τον προτιμά η κ. Μέρκελ.

Όσο για τη Γαλλία, ιστορικό βάθρο της Δημοκρατίας στην Ευρώπη, εκεί παρακολουθήσαμε την πλήρη υποταγή Προέδρων Δημοκρατίας και κυβερνήσεων στις επιταγές της γερμανικής ελίτ. Η ρήση του Β. Σόιμπλε ότι τα μέτρα λιτότητας δεν θα έπρεπε να εγκρίνονται από το Γαλλικό Κοινοβούλιο αλλά από τεχνοκράτες αποκαλύπτει το εύρος και το ιστορικό βάθος της απαξίωσης της Γαλλικής Δημοκρατίας…

Ο ιστορικός μηχανισμός παραγωγής της Ακροδεξιάς του στείρου εθνικισμού, των παντοειδών ρατσισμών, των κλειστών συνόρων και των αντιθέσεων μεταξύ των μελών της ΕΕ και της Ευρωζώνης είναι το δίπολο που συγκροτούν αφενός το νεοφιλελεύθερο πρότυπο της λιτότητας και αφετέρου η αυταρχική εξουσία, είναι οιονεί «κράτος ανάγκης», που αντιμετωπίζει τη Δημοκρατία ως κύριο αντίπαλο του νεοφιλελεύθερου κοσμοειδώλου.

Η αντιδημοκρατική νοοτροπία και στάση, η αυθαίρετη άσκηση εξουσίας αποκτούν πλέον μόνιμη παρουσία στην Ευρώπη, αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα των συστημάτων διακυβέρνησης. Όσοι δανείζονται, άλλωστε, δεν μπορούν ούτε να απαιτούν ούτε να έχουν κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, όπως μας υπενθυμίζει ο ίδιος ο πρόεδρος της Κομισιόν…

Η μνημονιακή «Δημοκρατία»

Αυτή η αντιδημοκρατική νοοτροπία και πρακτική έχει εγκατασταθεί για τα καλά και στη χώρα μας, με αφετηρία το Καστελλόριζο, όταν ο Γ. Παπανδρέου και η ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ έθεσαν τη χώρα σε καθεστώς πατρωνίας. Νόμοι των Μνημονίων που ψηφίζονταν υπό καθεστώς έκτακτης ανάγκης και σε πολλές περιπτώσεις παραβίαζαν τα συνταγματικά όρια, ανοικτές παρεμβάσεις των δανειστών σε θέματα μείζονος κοινωνικής και οικονομικής σημασίας… ενσωματώθηκαν στο σύστημα διακυβέρνησης. Το σύστημα της διαπλοκής, με πολιορκητικό κριό τα ελεγχόμενα ΜΜΕ, και το θεσμικό – μνημονιακό παρακράτος, που διαμορφώθηκε διπλά και υπεράνω του επίσημου κράτους, άσκησαν και ασκούν ακόμα ως έναν βαθμό πολιτική εξουσία…

Δύο χρόνια «αριστερή παρένθεση»

Όλη αυτή η δομή συμφερόντων με κομματικούς και πολιτικούς εκπροσώπους τη νεοφιλελεύθερη – ακροδεξιά ΝΔ και το απομεινάρι του ΠΑΣΟΚ θεώρησαν αδιανόητο ότι δεν θα εξακολουθούσαν να κυβερνούν μετά την 25η Ιανουαρίου του 2015. Θεώρησαν ότι η ψήφος του λαού ήταν μια απάτη, ένα ιστορικό λάθος που θα έπρεπε σύντομα να διορθωθεί. Είχαν άλλωστε προνοήσει από το φθινόπωρο του 2014, σε αγαστή συνεργασία και σε πλήρη συντονισμό με το «σύστημα» Σόιμπλε, για την πλήρη υπονόμευση της νέας κυβέρνησης, ώστε να επέλθει το σύντομο και άδοξο τέλος της, για να εκπληρωθεί έως το ακέραιο η προφητεία της «αριστερής παρένθεσης».

Ακόμα και μετά το πραξικόπημα της 13ης Ιουλίου του 2015, ακόμα και μετά την απώλεια της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, ακόμα και μετά τη διενέργεια των εκλογών του Σεπτεμβρίου του 2015 οι ελπίδες τους διαψεύσθηκαν.

Όσον αφορά τη ΝΔ, ο τότε πρόεδρος Β. Μεϊμαράκης κρίθηκε επικινδύνως συναινετικός και απομακρύνθηκε ύστερα από μια μεθοδευμένη αναβολή των εκλογών στη ΝΔ. Ο νέος αρχηγός, ο Κυρ. Μητσοτάκης, συμπύκνωσε και εξέφρασε με τον πιο αυθεντικό τρόπο (συνάδοντα απολύτως προς την οικογενειακή του παράδοση) την ιστορικώς μη αντιστρεπτή μεταμόρφωση της ΝΔ σε ένα ακροδεξιό – νεοφιλελεύθερο μόρφωμα, ικανό να εκπροσωπήσει στο ακέραιο τα συμφέροντα της εγχώριας διαπλοκής, του ΔΝΤ και του «συστήματος» Σόιμπλε.

Έκτοτε ο Κυρ. Μητσοτάκης, τα πολιτικά και κομματικά παρακολουθήματά του από τον χώρο του Κέντρου και της δήθεν Κεντροαριστεράς ζητούν καθημερινώς εκλογές, οικουμενικές κυβερνήσεις, κυβερνήσεις εθνικής σωτηρίας και όποια άλλη πολιτική συνταγή τους προταθεί από τα αφεντικά τους προκειμένου να πέσει η κυβέρνηση και να πάρουν την πολυπόθητη ιστορική ρεβάνς…

Επί δεκαοκτώ σχεδόν μήνες ασκείται καθημερινώς σχεδόν αυτή η επίθεση, αυτή η υπονομευτική αντιδημοκρατική τακτική, χωρίς όρους και χωρίς όρια. Δεν υπάρχει άκρατο μέτρο του ΔΝΤ που να μην έχει υιοθετηθεί από τη ΝΔ και τον αρχηγό της… Ακόμα και τον ρόλο του «ντίλερ» για το ξεπούλημα της εθνικής και δημόσιας παραγωγικής δομής και περιουσίας στα ξένα επιχειρηματικά συμφέροντα υιοθέτησαν… Ακόμα και σε ικεσίες προς τον Β. Σόιμπλε, προκειμένου αυτός να ρίξει τον Αλ. Τσίπρα μέσω της υπονόμευσης των διαπραγματεύσεων, κατέφυγε ο Κυρ. Μητσοτάκης.

Όμως εις μάτην… Και το χειρότερο γιʼ αυτούς… Οι διαπραγματεύσεις βαίνουν προς ολοκλήρωση και ο πολιτικός χρόνος για τη ΝΔ, τον αρχηγό της και τα παρακολουθήματά τους όχι απλώς στενεύει αλλά λειτουργεί πλέον αντίστροφα.

Γιʼ αυτό επιστρατεύθηκαν τα μεγάλα μέσα, η γνωστή και δοκιμασμένη συνταγή. Πρώτα ενεργοποιήθηκε αιφνιδίως ο Γ. Στουρνάρας, που ανέλαβε τον ρόλο του επικριτή της κυβέρνησης, επιπλήττοντάς τη, σε καθημερινή σχεδόν βάση, γιατί δεν κλείνει, όπως όπως, την αξιολόγηση και γιατί δεν προβαίνει σε μαζικό εθνικό ξεπούλημα, μέσω των περίφημων ιδιωτικοποιήσεων… Ένας νέος Λ. Παπαδήμος ανατέλλει στον ορίζοντα. Ένας αυθεντικός «εκσυγχρονιστής», που διαθέτει πιστοποιητικά μνημονιακής νομιμοφροσύνης και υποταγής στο τραπεζικό κατεστημένο και στο «σύστημα» Σόιμπλε (forget it, Yannis)…

Ως υποψήφιος πρωθυπουργός, ο Γ. Στουρνάρας έχει κλειστές συναντήσεις με τον Κ. Μητσοτάκη, τη Φ. Γεννηματά και με όποιον άλλο είναι διατεθειμένος να συμμετάσχει σε ένα νέο, ενδεχόμενο, αντιδημοκρατικό εγχείρημα…

«Να τος, πετιέται», τώρα στο προσκήνιο και ο ίδιος ο αρχιερέας του εκσυγχρονισμού, ο Κ. Σημίτης. Μπορεί ο ίδιος να είναι πολιτικά «νεκρός», όμως η συμμετοχή του και η στήριξή του στο «μαύρο μέτωπο» που διαμορφώνεται μπορεί να φανεί χρήσιμη, κυρίως σε συμβολικό επίπεδο.

Η μήτρα που γέννησε και γιγάντωσε τον νεοφιλελευθερισμό και ολόκληρο το κύκλωμα της οικονομικοπολιτικής και μιντιακής διαπλοκής είναι ο ίδιος ο σημαντικός εκσυγχρονισμός. Το πολιτικό, κομματικό και τεχνοκρατικό δυναμικό, που εξετράφη την οκταετία του εκσυγχρονισμού, αναπαράγεται και ως πολιτική και ως επιμέρους πρόσωπα μέχρι σήμερα. Αποτέλεσε μάλιστα τη ραχοκοκαλιά των μνημονιακών πολιτικών και των μνημονιακών κυβερνήσεων που οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή.

Ο νεοφιλελευθερισμός, ο εκσυγχρονισμός και η Ακροδεξιά συνδέονται οργανικά, ενοποιούνται σήμερα και διαμορφώνουν την πολιτικοϊδεολογική βάση του «μαύρου μετώπου», που επιδιώκει την πολιτική παλινόρθωση των συστημικών – μνημονιακών συμφερόντων.

Ως πολιτικός εκφραστής του «μαύρου μετώπου» εμφανίζεται η τριάδα Κυρ. Μητσοτάκη, Γ. Στουρνάρα, Κ. Σημίτη… Και σε δεύτερο πλάνο οι ηγεσίες των συμπαρομαρτούντων κομμάτων…

Ένα σκηνικό που σε άλλες περιπτώσεις θα έμοιαζε με θερινή παράσταση του «Δελφιναρίου», αλλά που σήμερα αποτελεί τραγωδία για τη Δημοκρατία, για τον λαό, για την πατρίδα μας… Και ταυτόχρονα ανοικτή πρόκληση… Όταν εμφανίζεται το team της εθελοδουλίας της πιο ακραίας, αντικοινωνικής πολιτικής, που οδήγησε τη χώρα στην καταστροφή, να θέλει να διαδραματίσει τον ρόλο του σωτήρα… Ίσως όμως δεν έχουν κατανοήσει πολλοί από τους «σωτήρες» αυτούς ότι ο ίδιος ο λαός τους έχει τοποθετήσει ήδη στην «τεφροδόχο» της Ιστορίας…