Χάνεται το τελευταίο προπύργιο της άλλοτε κοσμικής Αθήνας

Τα κτίρια, όπως και οι άνθρωποι, όταν γεράσουν χρειάζονται τον σεβασμό μας, ιδίως όταν φυλάσσουν σε κάθε τους γωνιά τη συλλογική μας μνήμη. Από τους τελευταίους καλλιτεχνικούς πνεύμονες της πόλης, ας ελπίσουμε να μην καταστεί κτίριο ʽʽφάντασμαʼʼ και περιθωριοποιηθεί. Μιας πόλης που αποδυναμώνεται ολοένα από κάθε στολίδι, κάθε ζωντάνια, κάθε πρωτοβουλία και ερημώνει. Όσοι είχαμε τα πρώτα μας ακούσματα κλασικής μουσικής στο κτίριο της Ακαδημίας, ίσως και τα μοναδικά, ταυτίσαμε τις άριες και τα λιμπρέτα με τον ιστό της πόλης, τις καλοβαλμένες παρουσίες των Αθηναίων, διστάσαμε να εμφανιστούμε με μπλου τζιν προκειμένου να ʽʽεναρμονιστούμεʼʼ με τα βελούδινα καθίσματα, τους χρυσούς καθρέπτες και τους πολυελαίους και να ανεβούμε με σεβασμό τη μαρμάρινη σκάλα… Το τελευταίο προπύργιο της άλλοτε κοσμικής Αθήνας χάνεται…».

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΤΣΑΚΥΡΑΚΗ
(Από επιστολή της στην «Καθημερινή».)