Τάλε κουάλε

Τελευταία μοστράρονται μαζί. Μόνο αλαμπρατσέτα κρατημένους δεν τους είδαμε ακόμα. Είναι, πάντως, πανομοιότατοι στα δεσπόζοντα στοιχεία των χαρακτήρων τους. Τάλε κουάλε δηλαδή. Κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι του, όπως το διατυπώνει η λαϊκή μούσα. Εννοώ τον εξακολουθούντα να είναι υπερδραστήριος, Σημίτη, καταστροφέα της πατρίδας μας, και τον Γιάννη Στουρνάρα, κάθε άλλο παρά στουρνάρι, καθότι πανέξυπνος, επιστήθιο φίλο του Σόιμπλε.

Ποιος λησμονεί την εντολή του πρώην συναδέλφου του: «Γιάννη, ξέχασέ το!». Τι να ξεχάσει, κανείς δεν ξέρει. Υποθέτει απλώς ότι αφορούσε υπέρτατο μυστικό, ίσως αποκρυπτόμενο και από την ίδια τη Μέρκελ. Ενδέχεται να πρόκειται για άκρως παράνομη ενέργεια εκ μέρους του Στου­ρνάρα, απότοκη της αρρωστημένης φαντασίας του Σόιμπλε.

Ο… πάμπτωχος Στουρνάρας είναι και λίαν φιλάργυρος. Όλοι θυμούνται την κλάψα του για τα μόνο 500 ευρώ σύνταξη που παίρνει η μανούλα του. Αναρωτιέμαι γιατί δεν της έδινε άλλα 500, εάν δεν ήταν φιλοχρήματος του κερατά; (Για τον Σημίτη εικάζω πως δεν είναι υπερβολικά τσιγκούνης, μολονότι υποστηρικτής υψηλόβαθμων κλεπτών, αφού προτιμάει χωρίς την παραμικρή αμφιβολία τη δόξα.)

Έκαστος εκ των δύο διαθέτει κουστωδία αστυνομικών και φανατικών οπαδών. Μερικοί εξ αυτών υποστηρίζουν αμφοτέρους… αφιλοκερδώς. Εξυπακούεται ότι οι λεγάμενοι φθονούν τον Τσίπρα. Ο Στουρνάρας το κρύβει υποκρινόμενος στις συνα­ντήσεις του με τον πρωθυπουργό. Αλλά και ο πρωθυπουργός συγκαλύπτει την αντιπάθειά του, ελπίζοντας ματαίως σε βοήθεια Στουρναρική…

Πέρα από την αγάπη, τον θαυμασμό και την αλληλοεκτίμηση, Σημίτης και Στουρνάρας (συν οι οπαδοί τους) εκθειάζουν -και θα ταχθούν υπέρ του, εάν συγκροτηθεί στη Βουλή εξεταστική ή προανακριτική επιτροπή- τον Γιάννο Παπαντωνίου. Καλά το διαβάσατε. Τον Γιάννο Παπαντωνίου! Τον πολιτικό και οικονομικό προικοθήρα του Γεωργίου Καρτάλη, ο οποίος παντρεύτηκε την μοναχοκόρη του Αμαλία. Σημειώνω, εν παρόδω, ότι η περαιτέρω πολιτική σταδιοδρομία του Γεωργίου Παπανδρέου θα είχε ανασταλεί, εφόσον παρέμενε στην πολιτική κονίστρα, ζώντας μερικά ακόμα χρόνια, ο Γεώργιος Καρτάλης.

Με υποθέσεις δεν ασκείται πολιτική, ούτε φυσικά κανένα επάγγελμα. Αυτό εξυπακούεται. Επανέρχομαι, επομένως, στα του Γιάννου Παπαντωνίου, τονίζοντας ότι όταν πέθανε η πανέμορφη γυναίκα του Αμαλία (που είχε παχύνει αρκετά τα τελευταία χρόνια), δεν πήγε στην κηδεία της, ενώ λίγο πριν από τον θάνατό της είχε αφαιρέσει από τον κοινό τους λογαριασμό το μεγαλύτερο ποσό. Από την παρουσία του μαζί μου στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο γνωρίζω ότι είχε χρήματα –παίρναμε τότε εξαπλάσια από τους έλληνες βουλευτές- σε άλλες τράπεζες. (Εγώ τα ξόδευα αλύπητα κερνώντας δεξιά και αριστερά και κάνοντας πανάκριβα δώρα σε συγγενείς και φίλους.) Αργότερα που έγινε υπου­ργός Οικονομικών και μετά υπουργός Άμυνας, εκτός από τις υπουργικές αποζημιώσεις, ενθυλάκωνε και μίζες. (Πριν από τα δύο μεγάλα υπουργεία που του είχε αναθέσει ο Ανδρέας, είχε διατελέσει υφυπουργός Άμυνας στην πρώτη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επί υπουργίας Αντώνη Δροσογιάννη. Και εισέπραξε σημαντικά κωλόκουρα, πείθοντας τον Παπανδρέου να αγοράσει η Ελλάδα γαλλικά ελικόπτερα.) Έφαγε, έφαγε με το χαμόγελο στα χείλη το καταπέτασμα! Υποθέτω περισσότερα από τον Τσοχατζόπουλο, ο οποίος έδινε σε αυτούς που του πρότειναν μίζες προκαταβολικά –μόλις τις έπαιρνε, δηλαδή- ένα ουδόλως ευκαταφρόνητο ποσό.

Ο τίτλος: «Τάλε κουάλε» ανήκει δικαιωματικά στον Σημίτη και τον Στουρνάρα, που απάρτιζαν μαζί με άλλους υποδεέστερων ικανοτήτων το απεχθέστατο «εκσυγχρονιστικό μπλοκ». Έναν εκσυγχρονισμό ο οποίος υπήρξε στην πράξη αναχρονισμός. Απολύτως τίποτα δεν εκσυγχρονίστηκε στην Ελλάδα σε δομές και μεθόδους. Αντίθετα, οδήγησε σε παράνομο πλουτισμό των ημετέρων. Το ψευδεπίγραφο χάπι μαζί με τις αφειδείς υποσχέσεις το ήπιαν στη στιγμή και τις κατάπιαν αμάσητες οι περισσότεροι Έλληνες, ενώ το γερμανόδουλο ιερατείο των Βρυ­ξελλών πανηγύριζε.

Η Ιστορία, όπως και η Φυσική, δεν επιδέχονται δεοντολογικές αναλύσεις. Αναρωτιέμαι μήπως οι εφευρέτες του όρου «εκσυγχρονισμός» επιδίωξαν να τον πλασάρουν δίπλα στην Ιστορία και τη Φυσική, ώστε κι εκείνος να μη χρήζει δεοντολογικών αναλύσεων. Στις αρχές του… υψιπετούς εγχειρήματός τους τα κατάφεραν με θριαμβευτή τον τακτικιστή Σημίτη που τον φάγαμε επί δύο τετραετίες στη μάπα, πλην λίγων μηνών στο τέλος της δεύτερης, για να ηττηθεί ο Γιωργάκης και όχι ο ίδιος! Διότι, εάν δεν πρόσφερε τελετουργικό τω τρόπω το περιβόητο δακτυλίδι στον φέροντα το επώνυμο Παπανδρέου, θα υφίστατο –είναι βέβαιο- εκλογική συντριβή. Σήμερα, δηλαδή επί πρωθυπουργίας Κώστα Καραμανλή, ανακαλύψαμε τον τυχοδιωκτισμό και τον οπορτουνισμό του Σημίτη σε τεράστια κλίμακα.

Είμαστε, οι πλείστοι εξ ημών, κολοκυνθοκέφαλοι. Ατσίδες, τουτέστιν, από την ανάποδη. Και –το χειρότερο– παριστάνουμε τους μεγαλοφυείς!

Με δεδομένη την ευκολία να ψευδόμαστε αλλά και να λέμε πού και πού την αλήθεια, προσφεύγω σε μία σοφή ρήση του μέγιστου Αριστοτέλη, περατώνοντας ετούτο το άρθρο, και μάλιστα στη γλώσσα που τη διατύπωσε. Θα την καταλάβουν όλες και όλοι, κινητοποιώντας τις ψυχοδιανοητικές δυνατότητές τους, ομού με μία οξύνοια που την έχουμε λησμονήσει. (Προσθέτω ως εκ περισσού ότι τα αποφθέγματα των αρχαίων, όπως τα γράφουμε σήμερα, δεν αρχίζουν με κεφαλαίο γράμμα.)

Ιδού η ρήση: «ου γαρ έστι το ψεύδος και το αλη­θές τοις πράγμασιν αλλʼ εν διανοία».