Ημέρα του τρελού
Είναι η ημέρα που η τραγωδία μπορεί να διατυπωθεί και ως φάρσα, σε αντίθεση με όλες τις άλλες, που η τραγωδία είναι δυστυχώς τραγωδία. Ας εμπιστευτούμε λοιπόν για λίγο τις ψευδαισθήσεις μας και ας δώσουμε την ευκαιρία στους εαυτούς μας να διεκτραγωδήσουν την πραγματικότητα.
Η χώρα πλέει σε πελάγη ευτυχίας. Έχουμε προγραμματίσει για το 2017 να πετύχουμε οικονομική ανάπτυξη 2,7%. Έχουμε σχεδιάσει να πετύχουμε ένα ακόμη καλύτερο πρωτογενές πλεόνασμα από εκείνο που επετεύχθη το 2016. Από 2,8% (πολύ κοντά στο 3,5%) το 2016 τουλάχιστον 3,6% για το 2017. Έχουμε κάθε λόγο να υπογράψουμε μια νέα συμφωνία που θα μας επιτρέπει να ατενίζουμε με αισιοδοξία το μέλλον. Ακόμη και η πρόσφατη ανάλυση της ΔιαΝέοσις αισιόδοξα προβλέπει ότι τα φορολογικά έσοδα υστερούν κατά τουλάχιστον 11-16 δισ. Για τους μη αντιλαμβανόμενους την έκταση της φοροδιαφυγής, έχουμε περιθώριο να πετύχουμε με τους ίδιους συντελεστές πρωτογενές πλεόνασμα εξαλείφοντας τη φοροδιαφυγή μέχρι και 9%. Τρέμε, κύριε Σόιμπλε.
Τι κι αν το ΔΝΤ ζητάει μέτρα. Τι κι αν η ΕΚΤ δεν μας βάζει στην ποσοτική χαλάρωση. Τι κι αν μας ζητούν, για να αποπληρώσουμε τις υποχρεώσεις του Ιουλίου, να πουλήσουμε ακόμη και τα αεροδρόμια για να εισπράξουμε ακόμη περισσότερα. Επιτέλους, γιατί μας αδικούν τόσο πολύ; Είμαστε η μόνη χώρα που αντιστέκεται με τις υψηλότερες στρατιωτικές δαπάνες (2,65% του ΑΕΠ) στην τουρκική λαίλαπα, που απειλεί να κλείσει την ΕΕ με το μεταναστευτικό πρόβλημα. Μόνο οι ΗΠΑ μας ξεπερνούν σε ποσοστό, κανένας άλλος. Γιατί δεν τα υπολογίζουμε;
Μπορεί κάποιος να εξηγήσει γιατί δεν μπορούμε να πετύχουμε βιώσιμο δημόσιο χρέος; Μπορεί κάποιος οικονομολόγος να εξηγήσει γιατί το ΔΝΤ αμφισβητεί την ικανότητά μας να πετύχουμε ταχύρρυθμη ανάπτυξη από 3% έως 6% για τα επόμενα δέκα χρόνια και παράλληλα πρωτογενές πλεόνασμα πάνω από 4,5 %; Τι σόι καθηγητής είναι ο Maurice Obstfeld από το Berkeley, που ως υπεύθυνος οικονομολόγος του ΔΝΤ υπογράφει εκθέσεις που γράφουν ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο (είναι τυχερός που δεν είναι ο δικός μας στο Berkeley να τον διώξει); Τι σόι οικονομολόγος είναι ο Adam Lerrick (νέος εκπρόσωπος του Προέδρου Trump στο ΔΝΤ), που από το 2015 επιμένει ότι η Ελλάδα πρέπει να περάσει σε εσωτερική διαγραφή τραπεζικών υποχρεώσεων και παράλληλο νόμισμα; Τελικά διαβάζουν όσα τους λέμε και τους γράφουμε ή άκριτα ακολουθούν μια λογική ενός παράλληλου σύμπαντος, όπως περιγραφικά ανέφερε ο υφυπουργός κ. Πιτσιόρλας;
Αν μπορούμε να πληρώσουμε το χρέος, τι τις θέλουμε τις διαρθρωτικές, φιλελεύθερες πολιτικές; Είναι οι αριθμοί που δικαιώνουν τις πολιτικές και όχι οι πολιτικές που δικαιώνουν τους αριθμούς. Και οι αριθμοί μας δικαιώνουν.
Ας υποθέσουμε τώρα -και επιμένουμε, ας υποθέσουμε- ότι η κύρωση του απολογισμού των εσόδων-εξόδων της οικονομικής διαχείρισης το 2016 από την ΕΕ (προβλέπεται για μέσα στον Απρίλιο) δεν ήταν ακριβώς όπως την εκτιμήσαμε. Υπολογίσαμε απαιτήσεις πληρωμών φορολογικών εσόδων και όχι εισπράξεις. Υπολογίσαμε και πρόστιμα για καθυστερήσεις πληρωμών ως έσοδα και μας προέκυψε μεγάλο μη ταμειακό πλεόνασμα. Σε απλά ελληνικά, το Ελληνικό Δημόσιο αντέγραψε τις τράπεζες, αφού σε ανείσπρακτα χρέη χρέωνε τόκους και πανωτόκια και έγραφαν κέρδη για να μοιράσουν μερίσματα. Εκείνο αντίστοιχα δημιούργησε πρωτογενή πλεονάσματα και πολιτικά μερίσματα.
Υποθετικά μιλώντας και πάλι, αν το πλεόνασμα για το 2016 δεν είναι όπως το υπολογίσαμε, αν η ανάπτυξη δεν είναι όπως την υπολογίσαμε (π.χ. 0,5%), αν ο προϋπολογισμός του 2017 δεν εκτιμάται ότι θα κλείσει όπως τον υπολογίσαμε, αν χρειάζονται όχι μόνο τα μέτρα που είχαμε συμφωνήσει για το μεσοπρόθεσμο αλλά και νέα για το 2018, αν χρειάζεται να εφαρμοστεί ο «κόφτης» για το 2017, αν χρειάζεται να γίνει αξιολόγηση της βιωσιμότητας του χρέους χωρίς να έχει ψηφιστεί η δεύτερη αξιολόγηση, αν η ΕΚΤ δεχτεί την εκτίμηση του ΔΝΤ για το μη βιώσιμο του δημοσίου χρέους, αν ο ΕΜΣ (ο μεγαλύτερος πιστωτής μας) παγώσει τις πιστώσεις για την αποπληρωμή του Ιουλίου, αν για να καλυφτούν οι ανάγκες ρευστότητας του τραπεζικού συστήματος η ΤτΕ ζητήσει νέα ρευστότητα από τον ELA και δεν της εγκριθεί, αν η ΕΚΤ ζητήσει εξασφάλιση από το Ελληνικό Δημόσιο για την αποπληρωμή του χρέους του Ιουλίου και το Δημόσιο δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τις καταθέσεις στην ΤτΕ, αν με δεδομένη την πιστωτική αφερεγγυότητα εφαρμοστεί λογική τύπου Κύπρου, με παράλληλο αποκλεισμό της χώρας από τον διατραπεζικό δανεισμό (έχουμε άλλωστε συνηθίσει τα capital controls), αν έχουμε φυγή από τις καταθέσεις και εφαρμοστεί η λογική Adam Lerrick για ιδιωτικό bail in;
Η τέλεια θύελλα.
Ευτυχώς, όμως, είναι 1η Απριλίου και δεν πρέπει να ανησυχούμε.