Για την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης
Το έργο αυτό το έχουμε ξαναδεί, αφού έχει παιχθεί πολλές φορές. Με το άρθρο 90 του Συντάγματος του 1975 προβλέπεται ότι η ηγεσία της Δικαιοσύνης ορίζεται από το Υπουργικό Συμβούλιο, δηλαδή από την εκάστοτε κυβέρνηση, την εκτελεστική εξουσία.
Αυτό θεωρήθηκε ότι δημιουργεί ομφάλιο λώρο μεταξύ εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας κι ότι η εκάστοτε κυβέρνηση, επιλέγοντας την ηγεσία της Δικαιοσύνης, επεμβαίνει και ασκεί έλεγχο, καταργώντας τη διάκριση των εξουσιών… Το ΠΑΣΟΚ, ως αντιπολίτευση, από το 1974 κατηγορούσε συστηματικά την τότε κυβέρνηση της ΝΔ για παραβίαση της επετηρίδας και κομματικές επιλογές στην ηγεσία της Δικαιοσύνης… Όταν το ΠΑΣΟΚ έγινε κυβέρνηση, το 1981, ξέχασε όσα έλεγε και συνέχισε την ίδια τακτική κι αυτό συνεχίστηκε σε όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, από όλα τα κόμματα που άσκησαν η συνάσκησαν εξουσία.
Οι δικηγόροι, και γενικότερα ο νομικός κόσμος, βλέποντας τις εκατέρωθεν υποκριτικές κατηγορίες, που μείωναν το κύρος της Δικαιοσύνης σταθερά επί 40 χρόνια, ζητούν αλλαγή του τρόπου επιλογής της ηγεσίας της Δικαιοσύνης, ζητώντας αυτή να εκλέγεται από ειδικό εκλεκτορικό σώμα, αποτελούμενο από την ολομέλεια του οικείου δικαστηρίου, τρεις εκπροσώπους των τριών μεγαλυτέρων δικηγορικών συλλόγων και τρεις εκπροσώπους των τριών νομικών σχολών της χώρας.
Στη διαδικασία της τελευταίας συνταγματικής αναθεώρησης, που ολοκληρώθηκε τον Μάιο του 2008, συμμετείχα, ως πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης (ως εκ τούτου μέλος του προεδρείου της ολομέλειας προέδρων δικηγορικών συλλόγων), στις συζητήσεις που είχαμε με τους ηγέτες των κομμάτων, ζητώντας αναθεώρηση του άρθρου 90 του Συντάγματος και πρόβλεψη εκλογής της ηγεσίας της Δικαιοσύνης από ειδικό εκλεκτορικό σώμα. Επισημάναμε ότι το υφιστάμενο σύστημα έχει κατηγορηθεί από όλα τα κόμματα (όταν βρίσκονται στην αντιπολίτευση…), υπό την έννοια ότι επιτρέπει επέμβαση και έλεγχο της δικαστικής εξουσίας από την εκτελεστική κι ότι για να διαφυλαχθεί το κύρος της Δικαιοσύνης πρέπει να αλλάξει.
Τα πολιτικά μας κόμματα όμως λειτουργούν υποκριτικά, κι έτσι, ενώ όλα έχουν κατηγορήσει το υφιστάμενο σύστημα, όταν ήρθε η ώρα να το αλλάξουν δεν το άλλαξαν… Γιʼ αυτό οι εκατέρωθεν κατηγορίες σε αυτό το θέμα δεν πείθουν κανέναν, αφού αν ήθελαν να μην υπάρχει ομφάλιος λώρος μεταξύ εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας μπορούσαν στις αναθεωρήσεις του Συντάγματος που έγιναν να έχουν αλλάξει το σύστημα επιλογής της ηγεσίας της Δικαιοσύνης…
Ωστόσο δεν το έκαναν, γιατί όλα τα κόμματα εξουσίας θέλουν να μπορούν να επιλέγουν την ηγεσία της Δικαιοσύνης… Αν θέλουν να μην υπάρχει ομφάλιος λώρος μεταξύ εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας, θα πρέπει στην επόμενη συνταγματική αναθεώρηση, μεταξύ άλλων, να αλλάξει και ο τρόπος επιλογής της ηγεσίας της Δικαιοσύνης, σύμφωνα με όσα προαναφέρθηκαν.
Το πλέον ανησυχητικό όμως είναι το γεγονός ότι αρκετές φορές (κυρίως μετά το 2010) το Κοινοβούλιό μας ψήφισε τροπολογίες που συνιστούσαν ωμή επέμβαση στο έργο της Δικαιοσύνης, αποποινικοποιώντας αδικήματα, κ.λπ., πιθανώς για να ευνοηθούν συγκεκριμένα συμφέροντα και πρόσωπα… Μέσα στον ορυμαγδό των εκατέρωθεν καταγγελιών, δεν αξιολογήθηκε η βαρύτητα του γεγονότος, το ότι δηλαδή το Ελληνικό Κοινοβούλιο ψήφισε τροπολογίες που οδηγούσαν στην ατιμωρησία για συγκεκριμένα αδικήματα συγκεκριμένων ατόμων… Είναι κι αυτό φαινόμενο της γενικότερης απαξίωσης των θεσμών, καθώς με ευθύνη αυτών που τους υπηρετούν μειώνεται το κύρος τους στη συνείδηση του πολίτη, ενισχύονται αντανακλαστικά ακραίες πολιτικές δυνάμεις και δημιουργούνται κίνδυνοι και για τη γενικότερη λειτουργία του δημοκρατικού μας πολιτεύματος…