Το ευρωπαϊκό εγχείρημα της ελληνικής αστικής τάξης είναι νεκρό
Η δεύτερη αξιολόγηση του ελληνικού Μνημονίου λοιπόν ξεκίνησε τυπικά στα τέλη Μαΐου του 2016 με τη σχετική ανακοίνωση του Eurogroup για την Ελλάδα. Στη διάρκεια των υποτιθέμενων συνεχιζόμενων διαπραγματεύσεων για την ολοκλήρωσή της είχαμε: Το BREXIT, ένα αποτυχημένο πραξικόπημα στην Τουρκία, τη συνέχιση του πολέμου στη Συρία, την εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ, ένα αρνητικό αποτέλεσμα για την ΕΕ με το δημοψήφισμα στην Ιταλία, την εξέλιξη της τραπεζικής κρίσης σε Ιταλία και Γερμανία και την επίσημη ανακήρυξη της ΕΕ πολλών ταχυτήτων πρόσφατα στις Βερσαλλίες.
Το τρέχον οικονομικό κλίμα παραμένει ρευστό, όπως φαίνεται και από την πρόσφατη αποτυχία του ESM να αντλήσει κεφάλαια. Αντίστοιχα και το πολιτικό κλίμα είναι ρευστό, με δύο σημαντικές εκλογικές αναμετρήσεις, στη Γαλλία στα τέλη Απριλίου και αρχές Μαΐου (βʼ γύρος) και στη Γερμανία τον Σεπτέμβριο, ενώ επιχειρείται να επανέλθει το κλίμα τρόμου και ξενοφοβίας μετά και το τρομοκρατικό χτύπημα στο Λονδίνο.
Σε αυτήν την αβεβαιότητα υπάρχει η γραφική αλλά και τραγική νότα μιας χώρας που, αφού ανακοίνωσε ύφεση και για το 2016 (όγδοος χρόνος), υποτίθεται ότι συζητά, επί οκτώ μήνες, άλλοτε στην Αθήνα, άλλοτε στις Βρυξέλλες, άλλοτε μέσω Skype, για κάποια μέτρα τα οποία επίσημα δεν τα έχουμε πληροφορηθεί. Αντίθετα έχουμε ενημερωθεί από την κυβέρνηση ότι έχει υπάρξει συμφωνία (20 Φεβρουαρίου), ενώ δεν υπήρχε, ότι τα μέτρα αφορούν το 2019, ότι θα παίρνουμε ένα ευρώ μέτρα και θα μας δίνουν ένα ευρώ αντίμετρα και τόσες άλλες ανοησίες. Αλλά και οι «θεσμοί» δεν πάνε πίσω. Ενώ έχουν ζητήσει ένα σύνολο άμεσων μέτρων που αφορούν συντάξεις, αφορολόγητο, ιδιωτικοποιήσεις (ΑΔΜΗΕ), δεν στέκονται σε αυτά αλλά επιδιώκουν να προκαλέσουν επικοινωνιακά. Αυτόν τον χαρακτήρα έχουν οι ρατσιστικές και σεξιστικές δηλώσεις Ντάισελμπλουμ, ο οποίος μας κατηγόρησε ότι φάγαμε τα λεφτά στα ποτά και τις γυναίκες και τώρα ζητάμε οικονομική βοήθεια. Δηλώσεις στις οποίες ο έλληνας πρωθυπουργός καθώς και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν αν
τέδρασαν. Αντίθετα αντέδρασαν Ιταλοί και Πορτογάλοι, με τον πορτογάλο πρωθυπουργό να ζητά «την παραίτηση αυτής της αμόρφωτης και γελοίας φιγούρας».
Μένει λοιπόν το ερώτημα: Πού αποσκοπεί αυτή η κακόγουστη παράσταση γύρω από το ελληνικό Μνημόνιο; Νομίζω ότι προσωρινά βολεύει τόσο την κυβέρνηση όσο και τους δανειστές. Οι δανειστές, αντί να συζητούν για τη συνεχιζόμενη καπιταλιστική κρίση, την κρίση στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων, πάνε σε εκλογές σε Γαλλία και Γερμανία υποτίθεται με μόνο ανοιχτό μέτωπο την Ελλάδα. Μάλιστα δεν προκαλούν και το ΔΝΤ να λάβει κάποια αρνητική απόφαση σχετικά με τη συμμετοχή του. Το τελευταίο θα ήταν πολύ πιθανό εάν υποβαλλόταν ένα πακέτο συμφωνημένων μέτρων στην τακτική συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου τον μήνα Απρίλιο, με δεδομένες τις απόψεις των ΗΠΑ. Έτσι, από τη μια πουλάνε στο εσωτερικό τους μια αδιάλλακτη στάση, διανθισμένη και με ανοησίες τύπου Ντάισελμπλουμ, ενώ στην πράξη αναβάλλουν την αντιπαράθεση για μετά τις εκλογές.
Ο Τσίπρας, που νοιάζεται μόνο για την παραμονή στην εξουσία, άλλο που δεν ήθελε. Γνωρίζοντας ότι είναι πολύ πιθανό να μην έχει εξασφαλίσει την απαραίτητη πλειοψηφία για να περάσει το σκληρό πακέτο που του ζητούν οι δανειστές, βρήκε στην ανοχή που του δείχνουν αλλά και στο γεγονός ότι δεν έχει σοβαρές αποπληρωμές πριν από Ιούνιο – Ιούλιο του 2017 τον τρόπο παραμονής στην πρωθυπουργία. Στο εσωτερικό θα πουλάει σκληρή διαπραγμάτευση, χωρίς να λέει όμως τι διαπραγματεύεται, για να μην υπάρχουν κινητοποιήσεις, και στο εξωτερικό θα κόβει βόλτες κλείνοντας το μάτι στους δανειστές ότι μπορεί να τα περάσει όλα.
Το πρόβλημα με αυτές τις τακτικές βέβαια είναι ότι η πραγματικότητα μπορεί να τις ξεπεράσει οποιαδήποτε στιγμή. Το θέμα της αδυναμίας διάθεσης των «κόκκινων» δανείων από τις τράπεζες, λόγω του χειρισμού του αναβαλλόμενου φόρου, είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Οι ορκωτοί των τραπεζών κατέστησαν σαφές ότι σε περίπτωση πώλησης πακέτων «κόκκινων» δανείων δεν μπορούν να αναγνωρίσουν αναβαλλόμενο φόρο ως έσοδο εντός της επόμενης πενταετίας, αφού είναι αδύνατον οι τράπεζες να κάνουν ικανοποιητικά κέρδη αυτό το διάστημα ώστε να συμψηφίσουν την πρόβλεψη. Οι «σκληροί διαπραγματευτές» του κ. Τσίπρα κατέβασαν σε χρόνο μηδέν τροπολογία που επεκτείνει το διάστημα στα 20 χρόνια και το σύνολο του Τύπου έσπευσε να τους καλύψει. Πρόκειται για σκάνδαλο πρώτου μεγέθους. Οι τράπεζες, που έχουν κοστίσει ήδη πάνω από 50 δισ. στον ελληνικό λαό, θα έχουν φορολογική ασυλία για τα επόμενα 20 χρόνια, ώστε να μπορέσουν να διαθέσουν τα σπίτια μας σε «κοράκια» του εξωτερικού με την ησυχία τους. Μάλιστα, λόγω της καθυστέρησης της ψήφισης της
τροπολογίας, έχει ξεκινήσει ήδη να δημιουργείται κλίμα για απόσυρση καταθέσεων από τις τράπεζες, όπως τονίζει σχετικό άρθρο του πρακτορείου Bloomberg.
Κοντολογίς, οι Ευρωπαίοι δεν θέλουν να παρθούν αποφάσεις για την Ελλάδα τουλάχιστον μέχρι τις γαλλικές εκλογές. Μετά θα έχουν να αντιμετωπίσουν την αποπληρωμή 7 δισ. -τον Ιούλιο-, για τα οποία δεν μπορούν να δεχθούν τις διαβεβαιώσεις του Τσίπρα ότι έχει τα χρήματα. Απλούστατα διότι δεν τα έχει. Ο Τσίπρας από την άλλη νομίζει ότι θα δοκιμάσει ξανά την τύχη του τον Ιούλιο με όρους καλοκαιριού 2015.
Αμφότερες οι λογικές πάσχουν. Είναι αμφίβολο ότι η ελληνική οικονομία και το τραπεζικό σύστημα θα αντέξουν μέχρι τον Ιούλιο. Επιπλέον, είναι πολύ αμφίβολο ότι η αντιμετώπιση της Ελλάδας από τους δανειστές θα γίνει πλέον με όρους Μνημονίων. Είναι πολύ πιθανό οι δανειστές να θέσουν θέμα προσωρινής αποχώρησης από το ευρώ ή «πιστωτικής γραμμής», ιδιαίτερα σε περίπτωση μη συμμετοχής του ΔΝΤ.
Το να συμπεριφέρονται κυβέρνηση, αντιπολίτευση, Τύπος και συνδικάτα σαν να μη συμβαίνει τίποτα δεν είναι απλά απαράδεκτο, καταντάει εγκληματικό. Το ευρωπαϊκό εγχείρημα της ελληνικής αστικής τάξης είναι νεκρό και οι εκπρόσωποί της παριστάνουν ότι δεν συμβαίνει τίποτα.