Για το Κυπριακό (και πάλι…)
Ένα από τα επιχειρήματα που επιστρατεύονται υπέρ της λύσης εκ μέρους της πλευράς Ανα(ν)στασιάδη και ΑΚΕΛ είναι η πιθανότητα της προσάρτησης από την Τουρκία των κατεχομένων εδαφών, σε περίπτωση που ο λαός αρνηθεί να αποδεχθεί την (τουρκική) λύση που διαπραγματεύονται.
Στην ουσία, τα Κατεχόμενα είναι ήδη εν πολλοίς προσαρτημένα στην Τουρκία. Διοικητικά, στρατιωτικά, οικονομικά, πολιτικά είναι υπό τον έλεγχο της Τουρκίας.
Η μεταφορά νερού από την Τουρκία, οι συμφωνίες που υπεγράφησαν στα θέματα του ηλεκτρισμού, της ενέργειας και άλλων τομέων μεταξύ ψευδοκράτους- Τουρκίας, το γεγονός ότι περιοχές του ψευδοκράτους, όπου εκτελούνται έργα από την Τουρκία, περιέρχονται στην κυριότητα της τουρκικής επικράτειας είναι απτά παραδείγματα του τι πραγματικά συμβαίνει.
Ως εκ τούτου, η ελληνική και ελληνοκυπριακή πλευρά πρέπει να επικεντρωθεί στην προσπάθεια εύρεσης βιώσιμης λύσης. Άλλως, ο κυπριακός Ελληνισμός κινδυνεύει να χάσει την ασπίδα του κράτους του εάν αποδεχθεί λύση όπως αυτές που συζητούνται σήμερα.
Αποδεκτή σήμερα είναι όχι μια οποιαδήποτε λύση, αλλά μόνο μια βιώσιμη λύση. Βιώσιμη λύση σημαίνει:
– Πλήρης αποκατάσταση της κρατικής κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας.
– Όχι στη λεγόμενη «διζωνική – δικοινοτική ομοσπονδία».
– Αποχώρηση των στρατευμάτων κατοχής.
– Αποχώρηση των εποίκων, πλην αυτών που προβλέπουν οι συνθήκες.
Υπενθυμίζω ένα ισχυρό επιχείρημα -ενισχυτικό της όποιας προσπάθειας- (μου το θύμισε άρθρο του Π. Ήφαιστου): «Η Κυπριακή Δημοκρατία έγινε μέλος της ΕΕ και με την απόφαση ένταξης ʽʽανεξαρτήτως λύσηςʼʼ. Η Κοινότητα αποφάσισε, και αυτό αποτελεί δεσμευτική κοινοτική νομοθεσία (γιʼ αυτό πλέον δεν χρειάζεται να αποφασίσει κάτι άλλο παρά μόνο να αξιώσουμε έντονα εμείς οι ίδιοι να εφαρμοστεί!), ότι το acquis communautaire ισχύει για όλη την επικράτεια του ισότιμου και κυρίαρχου κράτους-μέλους της.
Βασικά, τόσο η αποτυχία των συνομιλιών επί τέσσερις δεκαετίες όσο και η ένταξη -μαζί βέβαια με το καθοριστικό «ΟΧΙ» των Κυπρίων στο ρατσιστικό, αντιδημοκρατικό και ανελεύθερο Σχέδιο Ανάν- επιτάσσουν αποκατάσταση στην Κύπρο της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας».
Η λεγόμενη «λύση» των Ανα(ν)στασιάδηδων και του ΑΚΕΛ οδηγεί σε νομιμοποίηση των Κατεχομένων, νομιμοποίηση του εγκλήματος πολέμου του εποικισμού, επικυριαρχία της Τουρκίας επί όλης της Μεγαλονήσου. Προκύπτει, εκ των ων ουκ άνευ, ότι ήταν και είναι μονόδρομος η εμμονή της ελληνικής πλευράς στην αποχώρηση των ξένων στρατευμάτων ως μίας εκ των προϋποθέσεων για την επίλυση του Κυπριακού.