Αντιφάσεις και συμπεράσματα
Πριν από μία σχεδόν δεκαετία η χώρα μας ενεπλάκη, χωρίς δική της υπαιτιότητα, στη χρηματοπιστωτική κρίση και τράβηξε των παθών της τον τάραχο, με επιδεινούμενη συνεχώς, μήνα με τον μήνα, την κατάστασή της.
Η συμμορία των Βρυξελλών, με πρωτοστατούντες τους απογόνους των γερμανών ναζί, οργιάζει. Και οργιάζει πρωτίστως εναντίον της πατρίδας μας και του λαού μας. Ενός λαού που υποφέρει όλο και περισσότερο. Το πού οφείλεται αυτό το πρωτοφανές μένος το έχω εξηγήσει σε σειρά παλαιών άρθρων μου. Υπενθυμίζω, σε εκείνες και εκείνους που δεν τα έχουν διαβάσει, τα ακόλουθα: Στο γεγονός ότι ΕΑΜ-ΕΛΑΣ κυρίως, καθώς και άλλες αντιστασιακές δυνάμεις στην Κατοχή, εμπόδισαν δύο στρατιές να ενισχύσουν τις χιτλερικές στρατιές που εξεστράτευαν για να καταλάβουν το Στάλινγκραντ, πολεμώντας τες σκληρά και με αυτοθυσία πολλών ανταρτών. (Με την ευκαιρία παραθέτω και τη γνωστή ρήση του Τσώρτσιλ ότι «δεν πρέπει πια να λέμε πως οι Έλληνες πολεμάνε σαν ήρωες, αλλά πως οι ήρωες πολεμάνε σαν Έλληνες.) Σήμερα, βέβαια, δεν πολεμάμε. Σε παλικαρισμούς επιδιδόμαστε…
Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι Ουίνστον Τσώρτσιλ, ούτε κατά προσέγγιση. Όμως, με τα σημερινά δεδομένα, φρονώ, σε αντίθεση με τους πλείστους συμπατριώτες μου, ότι μας είναι χρήσιμος. Και μόνο η προσβολή που επιφύλαξε στη Μέρκελ, μη δίνοντας το χέρι του στο προτεταμένο για χειραψία δικό της χέρι, τα λέει όλα, όπως αποδεικνύουν οι τηλεοπτικές εικόνες και οι φωτογραφίες. Απαίτησε, επίσης, φορτικά από δαύτην να πληρώσει η Γερμανία τα χρέη της στο ΝΑΤΟ.
Ερωτώ αφελώς: Η σημερινή συγκυρία καθιστά εχθρό μας τον Τραμπ ή τη Μέρκελ; Αμφισβητείται ότι ο εχθρός του εχθρού μας δεν είναι εχθρός μας; (Για να μην πω πως είναι φίλος μας.)
Και μία ακόμα διπλή ερώτηση (που ομοίως δεν είναι σόφισμα). Ο Πούτιν είναι ή δεν είναι φίλος μας; Ο Τραμπ είναι ή μήπως δεν είναι φίλος του Πούτιν;
Οι πολιτικοί μας είναι κνώδαλα. Περιφέρουν τον θλιβερό εαυτό τους ανά τας αγιάς και τας ρίμας και κοάζουν σαν τα βατράχια. Ό,τι… περισπούδαστο λένε, αποτελεί αερολογία. Το ακροατήριό τους, εάν έχουν μαζέψει διά της βίας ακροατήριο, τους περιφρονεί και τους βδελύσσεται. Δεν καταδέχεται ούτε καν να τους ειρωνευτεί ή να τους περιγελάσει.
Αυτά που διακηρύσσουν στη Βουλή και σε παρουσιάσεις βιβλίων είναι αντιφατικά, ώστε να πέφτουν πάντοτε μέσα. Τα ψεύδη που αραδιάζουν ιδίως στη Βουλή είναι απίστευτα. Δεν τους διακρίνει καμία αναστολή και δεν ορρωδούν προ ουδενός ρίσκου!
Ονόματα δεν χρειάζεται να αναφέρω. Τα έχω διατυμπανίσει επαρκώς σε πρόσφατα κείμενά μου. Πρόκειται, άλλωστε, για τους άλλοτε κορυφαίους. Εκείνους που διαψεύδουν με τις τωρινές δραστηριότητές τους τον στίχο του Βάρναλη «πού ʼσαι νιότη, που ʼδειχνες πως θα γινόμουν άλλος». Μα και ο ίδιος ο Βάρναλης διαψεύδεται με τον στίχο του. Διότι έμεινε στην Ιστορία με το συνολικό έργο του ως ο μέγας Κώστας Βάρναλης.
Η Τρίτη, διαβάζω, υπήρξε ημέρα της ποίησης. Τα τελευταία χρόνια κάθε ημέρα αφιερώνεται σε κάποιες, κάποιους ή κάτι. Με ενοχλεί σφόδρα αυτή η καινοτομία. Όταν πρόκειται, όμως, για την ποίηση αφιονίζομαι. Διαθέτουμε αναρίθμητους ποιητές κολοσσιαίας ποιότητας και ακτινοβολίας, αρχίζοντας λίγο πριν από την παλιγγενεσία του έθνους μας με τον Ανδρέα Κάλβο και τον Διονύσιο Σολωμό. Ακολουθούν οι νεότεροι συνάδελφοί τους μεγάλου κύρους και διεθνούς αναγνωρισιμότητας, όπως ο Καβάφης και οι δύο νομπελίστες μας. Τους παραθέτω χρονολογικά (και εν μέρει, σύμφωνα με τις προτιμήσεις μου): Κωστής Παλαμάς –η πάνδημη κηδεία του το 1943 θεωρήθηκε αντιστασιακή πράξη-, Άγγελος Σικελιανός, Γιώργος Σεφέρης, Οδυσσέας Ελύτης, Κωνσταντίνος Καβάφης (1863-1933), Αριστοτέλης Βαλαωρίτης, Γιώργος Βιζυηνός, Άγρας Τέλλος, Κώστας Καρυωτάκης -νεορομαντικός και νεοσυμβολιστής του μεσοπολέμου τροφοδότησε τις αντιφάσεις του έργου του, ενώ η αυτοκτονία του στην Πρέβεζα το 1928 συγκλόνισε τους ομότεχνούς του και την κοινή γνώμη-, Μαρία Πολυδούρη, μαθήτρια και ερωμένη του Καρυωτάκη, Κική Δημουλά (με ευρηματικές πρωτοτυπίες) και άλλοι αμέτρητοι διαφόρων νοοτροπιών και ποικίλων ποιοτικών διαβαθμίσεων.
Δεν κατέφυγα στην αρχαιότητα. Στη λυρική ποιήτρια, λόγου χάριν, Σαπφώ από τη Λέσβο (έζησε στη διχάλα 7ου προς 6ο αιώνα π.Χ.), της οποίας μελοποίησε ο Μάνος Χατζιδάκις ένα εξαίσιο ποίημα, γραμμένο στη δική της διάλεκτο.
Τελειώνω υπερτιμώντας υπερβολικά τον Ντόναλντ Τραμπ –γούστο μου και καπέλο μου–, υπερθεματίζω για την αφοσίωσή μου στην ποίηση και τους μεγάλους ποιητές, οι οποίοι κάνουν σπονδές ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΟΤΗΤΑ των δημιουργιών τους, η καθεμία και ο καθένας με τον τρόπο της/του.
Συμπέρασμα (όχι του τίτλου, που θα ήταν άλλος), αλλά αιφνίδιο και ιλιγγιωδώς κατάπτυστο: Η δικαστική απόφαση αναφορικά με τα πεπραγμένα στη σκανδαλώδη υπόθεση της Μονής του Βατοπεδίου ικανοποίησε τα μέγιστα τους εμπλεκόμενους. Ακόμα και τον Κώστα Καραμανλή, ο οποίος κατακεραύνωνε όλους τους άλλους όταν έβραζαν και έτσουζαν τα γεγονότα πριν από οκτώ και κάτι χρόνια. «Ο πολιτικός δόλος δεν παραγράφεται», αποφάνθηκε το δικαστήριο, κρατώντας… πισινή! Η μεγάλη προσπάθεια για την υφαρπαγή της λίμνης Βιστονίδας και των τεράστιων παραλίμνιων εκτάσεων, αξίας πάμπολλων δισεκατομμυρίων, για ποιους προοριζόταν; Μήπως για τους φτωχούς αγρότες και εργάτες της περιοχής;
Ανεξάρτητα από όσα λέγονται και γράφονται, η αφεντιά μου δεν θα ξεχάσει ποτέ όσο ζει το ουτιδανό απόφθεγμα του Βουλγαράκη: «Το νόμιμο είναι και ηθικό»! Τελεία και παύλα.