Σοσιαλδημοκρατία: Νέα ευκαιρία για παράσταση!
Σήμερα, ανάμεσα σε μια πελαγοδρομούσα συντηρητική Αριστερά και μια παρωχημένα δογματική Δεξιά, επιχειρείται να στηθεί πόλωση ως το όχημα ενός νέου διπολισμού.
Άραγε, θεραπεύει αυτό τις ανισορροπίες ή υπερβαίνει τα πολιτικά αδιέξοδα αναζήτησης, αμφισβήτησης, εκπροσώπησης στη σχέση πολιτών και πολιτικής ή μήπως ανοίγει λύσεις για τα ασφυκτικά οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα; Ο χώρος του δημοκρατικού σοσιαλισμού είναι κατακερματισμένος σε δύο περιοχές: Η μία -μικρή- αφορά τα κόμματα και τις κινήσεις και η άλλη -η συντριπτικά μεγάλη- τις ανενεργές και αποστασιοποιημένες παραγωγικές, κοινωνικές δυνάμεις της προόδου, που δεν ανέχονται τον παρασιτισμό και τη διαμεσολάβηση πουθενά και πρωτίστως στην πολιτική.
Η επαναδημιουργία του έχει χρησιμότητα; Αναμφίβολα ναι, γιατί, εκτός των άλλων, αν οδηγήσει τις εξελίξεις το διπολικό σκηνικό μπορεί να επιφέρει πιο ολέθρια αποτελέσματα, αφού η μάχη δείχνει να περιορίζεται στην κατοχή και νομή της εξουσίας.
Ωστόσο το εγχείρημα -παρά τα τελευταία βήματα, υπάρχουν περιθώρια για συνάντηση όλων- έχει δρόμο. Χρειάζεται σχέδιο και νέα στρατηγική για τη χώρα, με πρώτο στόχο την επανάκτηση της πολιτικής κυριαρχίας, ρυθμό και μεθοδολογία αλλά πρωτίστως δυναμική, δηλαδή επανενεργοποίηση της δεύτερης περιοχής. Όλα αυτά σε ένα τοπίο ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας – όχι και τόσο αισιόδοξο. Ένας νέος φορέας έχει, αντικειμενικά, δύο βήματα συν μία συνθήκη: Πρώτον κοινό πρόγραμμα, δεύτερον σαφές πλαίσιο συμμαχιών με μίνιμουμ πρόγραμμα -ακόμη και για κυβερνήσεις εθνικής συνεννόησης- δομή και οργάνωση, που ανταποκρίνεται στα πολιτικά, που θα προκριθούν. Το οργανωτικό καθορίζεται από το αξιακό, την πολιτική που πρέπει να υποστηρίξει και να κατακτηθεί και επομένως έπεται και δεν προηγείται. Το ελληνικό Επινέ -όπως άλλωστε και το γαλλικό- περνάει από δύο σταθμούς: Ένα συνέδριο για τα πρώτα και ένα για τα οργανωτικά, εκλογή ηγεσίας κ.λπ. Κάπως έτσι έγινε και στη Γαλλία -με την οποία έχουμε αρκετά κοινά γνωρίσματα- το ʼ69, στο Issy-les-Moulineaux, όπου το SFIO, το κόμμα του Ζαν Ζορές και του Λεόν Μπλουμ, αποφάσισε τη μετονομασία του σε PSF. Η διαδικασία αυτή αναγέννησης συνεχίστηκε και κορυφώθηκε με ένα άλλο συνέδριο, στο Epinay-sur-Seine. Εκεί ο Μιτεράν εκλέχτηκε γραμματέας. Απαιτείται στη διαδρομή αυτή -που δίνει χρόνο και για διεύρυνση των σχημάτων ή πρωτοβουλιών που συμμετέχουν- πολλοί να «σκοτώσουν πολλά που αγαπούν» αλλά εμποδίζουν ή είναι αχρείαστα και να αποδείξουν στην πράξη ότι μπορούν να είναι ωφέλιμοι σε διαφορετική πραγματικότητα και γεγονότα.
Το άνοιγμα και η ολοκλήρωση του πρώτου μέρους της διαδρομής μπορεί να συντελεστεί το φθινόπωρο, όπου και η συνταγματική αναθεώρηση είναι πρόκληση για το αν κατακτιούνται ενιαία τα προτάγματα. Το άλλο μέρος αντικειμενικά μετά τις εκλογές -που είναι ορατές στο χρόνο-, όπου στην πράξη και μετεκλογικά μπορεί να αποδειχτεί η ακεραιότητα των λόγων στην πράξη.
Άλλως η παράσταση είναι χωρίς νήμα και η ευκαιρία θα χαθεί. Ακόμη και στην μαγειρική ο θυμόσοφος λαός λέει πως «η βιάση ψήνει το ψωμί μα δεν το καλοψήνει» (πολιτική πρόταση και συμφωνία) και συμπληρώνει ότι «σίγουρο ψωμί σε τρύπιο σακούλι» (οργανωτικό κέλυφος). Όλα αυτά απλά τονίζουν ότι οι βιαστικές ενέργειες δεν έχουν καλά αποτελέσματα και τα καλά και χρήσιμα χρειάζονται ανάλογη προσοχή και διαφύλαξη!
* Μάστερ στις Δημόσιες Πολιτικές, Συντονιστής του Ομίλου Πολιτικού και Κοινωνικού Προβληματισμού «Ακτίδα», πρ. Πρόεδρος ΑΔΕΔΥ