Η κρίση με την Τουρκία και η επαναφορά από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή της ισχύος του Κανονισμού Δουβλίνο ΙΙ
Το σχέδιο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για μετεγκατάσταση προσφύγων έμεινε ουσιαστικά στα χαρτιά. Από τις 165.000 μετεγκαταστάθηκαν μέχρι τώρα μόνο 3.500 περίπου άτομα. Οι περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες σκλήρυναν την πολιτική τους και αρνήθηκαν να δεχθούν στο έδαφός τους νέους πρόσφυγες και μετανάστες από την Ελλάδα και την Ιταλία.
Αντιθέτως όμως ενέτειναν τις πιέσεις τους για την πλήρη επαναφορά του Κανονισμού Δουβλίνο ΙΙ και την επαναπροώθηση στην Ελλάδα όσων μεταναστών εισέρχονται στην Ευρώπη και μεταβαίνουν σε άλλες χώρες χωρίς να έχουν καταθέσει την αίτησή τους για παροχή ασύλου στην πρώτη χώρα εισόδου. Οι άλλες χώρες, με βάση τον Κανονισμό Δουβλίνο ΙΙ, έχουν το δικαίωμα, στην περίπτωση αυτή, να επαναπροωθήσουν τους μετανάστες και πρόσφυγες στην πρώτη χώρα εισόδου, όπου δικαιούνται να υποβάλουν την αίτησή τους για την παροχή ασύλου.
Η εφαρμογή του Κανονισμού Δουβλίνο ΙΙ είχε χαλαρώσει κατά την τελευταία διετία λόγω των εκτάκτων συνθηκών που είχαν δημιουργηθεί ως αποτέλεσμα της μαζικής επελάσεως μεταναστών, μετά το άνοιγμα των συνόρων από τη Γερμανία και την απουσία οποιασδήποτε συμφωνίας με την Τουρκία.
Αυτό όμως που παρουσιάζεται από τις άλλες χώρες και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ως επιστροφή περίπου στην κανονικότητα είναι πολύ κακά νέα για την Ελλάδα. Για να αντιληφθεί κανείς τι σημαίνει ο Κανονισμός Δουβλίνο ΙΙ για την Ελλάδα πρέπει να ανατρέξει στις συνθήκες κάτω από τις οποίες επεβλήθη για πρώτη φορά, με πρωτοβουλία κυρίως της Γερμανίας και άλλων βορείων χωρών.
Η κυβέρνηση Σημίτη στην Ελλάδα, αυτή που, για πρώτη φορά, είχε αρχίσει να κάνει δηλώσεις ότι «η Ελλάδα πρέπει να γίνει πολυπολιτισμική», ως ανταποκριτής στην Ελλάδα της πολιτικής της παγκοσμιοποίησης του Προέδρου Κλίντον, ναρκισσευόταν ότι «πρωτοπορεί» στην υποδοχή των προσφύγων και μεταναστών. Στο πνεύμα αυτό, είχε χαλαρώσει μέχρι καταργήσεως κάθε ουσιαστικού ελέγχου στα σύνορα. Αυτός είχε αποσύρει επίσης τον στρατό από τον έλεγχο των συνόρων δηλώνοντας ότι «δεν είναι αυτό δουλειά του στρατού». Δημιούργησε ειδικό σώμα συνοριοφυλάκων για να αναλάβει, υποτίθεται, τον έλεγχο των συνόρων. Σύντομα όμως οι περισσότεροι συνοριοφύλακες μετατέθηκαν στο εσωτερικό και όσοι απέμειναν στα σύνορα θα έπρεπε να περιπολούν χωρίς όπλα, για να μην ασκούν βία στους προσερχόμενους ή διερχόμενους λαθρομετανάστες.
Δραστήριος ενορχηστρωτής στο παρασκήνιο της πολιτικής των ανοικτών συνόρων στην Ευρώπη δεν ήταν άλλος από τον πολύ Τζορτζ Σόρος, ο οποίος είχε ιδιαίτερες σχέσεις με τους Κλίντον και την παγκοσμιοποίηση. Η Ελλάδα, διά του μοιραίου για πολλά Κώστα Σημίτη και του παραστάτη και διαδόχου του Γιώργου Παπανδρέου, βρέθηκε, ως «πρωτοπόρος», στο επίκεντρο των πολιτικών της παγκοσμιοποίησης και των πολιτικών για τη λαθρομετανάστευση, υπό το πρόσχημα του πολιτικού ασύλου.
Είναι εκπληκτικό, η Ελλάδα, που έχει δίπλα της έναν κακόβουλο και επίβουλο γείτονα, που έχει κάθε λόγο να θέλει να πλημμυρίσει την Ελλάδα με λαθρομετανάστες και πρόσφυγες, να συμπεριφέρεται ως δήθεν «διεθνιστική πρωτοπορεία» και να πρωτοστατεί στην πολιτική των ανοικτών συνόρων.
Οι άλλες χώρες, με πρώτη τη Γερμανία, βρήκαν την ευκαιρία να κατηγορήσουν την Ελλάδα ότι δεν ελέγχει τα σύνορά της και να επιβάλουν τον Κανονισμό Δουβλίνο ΙΙ, με απώτερο στόχο να καταστήσουν την Ελλάδα ζώνη ανασχέσεως της λαθρομεταναστεύσεως στην Ευρώπη, συντηρώντας ταυτόχρονα τον μύθο ότι η Ευρώπη είναι ανοικτή για ανθρωπιστικούς λόγους στους πρόσφυγες.
Η πέτρα του σκανδάλου στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η περιβόητη Ευρωπαϊκή Οδηγία για το Άσυλο. Η Οδηγία αυτή είναι καταχρηστική και ανεδαφική. Υπάρχει γιʼ αυτό η υποψία ότι η εισαγωγή της δεν είναι τόσο αθώα. Εισήχθη υπό την επιρροή των πολιτικών της παγκοσμιοποίησης, που θεωρούν τη μαζική μετανάστευση ξένων πληθυσμών ως απαραίτητη προϋπόθεση για τη μετάλλαξη των εθνικών Ευρωπαϊκών κοινωνιών σε «πολυπολιτισμικές».
Η εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ κατάφερε δεινό πλήγμα στις πολιτικές της παγκοσμιοποίησης. Η Ευρώπη, όμως, που επένδυσε μαζικά στην εκλογή της Χίλαρι Κλίντον και αντιμετωπίζει μεγάλα προβλήματα πολιτικής συνοχής, παραμένει ακόμη προσκολλημένη στις παλαιές πολιτικές, παρά το γεγονός ότι η καθεμιά χώρα ξεχωριστά, υπό την πίεση λαϊκών κινημάτων, αναδιπλώνεται και παίρνει αυστηρά μέτρα στο θέμα, π.χ., της παράνομης μεταναστεύσεως.
Οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα θα έπρεπε πρώτες να συναγάγουν τα αναγκαία συμπεράσματα, γιατί καμιά άλλη Ευρωπαϊκή χώρα, ακόμη και η Ιταλία, δεν βρίσκεται σε τόσο δύσκολη θέση όσο η Ελλάδα. Η τελευταία δεν έχει μόνο να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες που προκύπτουν από τη γεωγραφία της και τη γειτονία της με την Τουρκία και την ταραχώδη και φλεγόμενη Μέση Ανατολή. Έχει επιπλέον να αντιμετωπίσει την Τουρκική επιβουλή στον Ελληνικό εθνικό χώρο και τη χρησιμοποίηση της παράνομης μεταναστεύσεως και των προσφύγων ως γεωπολιτικού όπλου για τη διεξαγωγή κατά της Ελλάδος ασύμμετρου πολέμου με γεωπολιτικούς στόχους.
Η εθνική συνοχή και ομοιογένεια της Ελλάδος είναι κάρφος στους οφθαλμούς της Άγκυρας. Πολύ θα ήθελε και αυτή, όπως και άλλοι για άλλους λόγους, να γίνει η Ελλάδα «πολυπολιτισμική». Αυτό θα σήμαινε για την Άγκυρα εγκατάσταση στην Ελλάδα Μουσουλμάνων, των οποίων θα ανελάμβανε την ποδηγέτηση. Πολύ θα ήθελε επίσης την εγκατάσταση ειδικότερα Μουσουλμανικών πληθυσμών στα νησιά του Αιγαίου.
Η γενικότερη Ισλαμιστική και επιθετική πολιτική της Άγκυρας έχει δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα παρατεταμένης κρίσεως στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις. Στο πλαίσιο του ανορθόδοξου και ασύμμετρου πολέμου που διεξάγει η Άγκυρα, παραλλήλως προς τις απειλές για κατάληψη νησιών και παράνομες έρευνες και γεωτρήσεις στην Ελληνική ΑΟΖ, οι πρόσφυγες και παράνομοι μετανάστες χρησιμοποιούνται ως όπλο από την Άγκυρα.
Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να έχει ως προτεραιότητα την εθνική ασφάλεια της χώρας και τον έλεγχο των συνόρων. Διεθνιστικές «πρωτοπορείες» για παράνομους μετανάστες και δήθεν πρόσφυγες ανοίγουν Κερκόπορτα στην άμυνα της χώρας και δίνουν άλλοθι σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες για να μετατρέψουν την Ελλάδα σε ζώνη δικής τους προστασίας από την παράνομη μετανάστευση, επιρρίπτοντας την ευθύνη στο θύμα.