Από το 1998 είχε ξεκινήσει η δημιουργία της «Ευρώπης των τριών ταχυτήτων»!
Κι όμως, έλληνας ευρωβουλευτής, ο Νικήτας Κακλαμάνης της ΠΟΛΑΝ, με άρθρο του στο «ΠΑΡΟΝ» στο φύλλο της 29ης Νοεμβρίου 1998, με τίτλο «Η κοινωνική Ευρώπη πέθανε… ζήτω η Ευρώπη των τραπεζιτών», είχε… προαναγγείλει, και μάλιστα μετά βεβαιότητος, την εξέλιξη αυτή. Και στήριζε την πρόβλεψή του στα σημαδιακά από τότε συμβαίνοντα.
Ξεκινούσε σε εκείνο το άρθρο του τον πρόλογό του λέγοντας ότι και μόνο ο τίτλος θα ξένιζε. Τον παραθέτουμε αυτούσιο:
«Ίσως ο τίτλος που επέλεξα να ξενίσει πολλούς. Ενδεχομένως να δείχνει πολύ ʽʽαριστερόςʼʼ για έναν πολιτικό που πάνω από 30 χρόνια (από την εποχή των ρομαντικών φοιτητικών του χρόνων) μάχεται από τις τάξεις της ευρύτερης κεντροδεξιάς παράταξης για την επικράτηση των ιδεών της. Μάχεται (ας μου επιτραπεί) με πίστη και ενθουσιασμό και για την υλοποίηση του οράματος της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης, της οικοδόμησης μιας ενιαίας και δυνατής Ευρώπης, αντίβαρο στις επιδιώξεις των υπερδυνάμεων που τη θέλουν καχεκτική και άβουλη, ώστε να διαιωνίζουν την επικυριαρχία τους. Γιʼ αυτό και ο τίτλος που επέλεξα –αν και φαινομενικά αποπνέει ʽʽΕυρωσκεπτικισμόʼʼ– στην πραγματικότητα αποτελεί έκφραση της αγωνίας των πραγματικών και άδολων Ευρωπαϊστών για το πού βαδίζει η πρώτη οικονομική δύναμη του πλανήτη.
Θα ήθελα να γυρίσουμε μαζί 4,5 μήνες πριν. Θα ήθελα να πάμε στις 2 ΜΑΪΟΥ, όταν όλη η Ευρώπη ʽʽκρατούσε την ανάσα τηςʼʼ περιμένοντας το αποτέλεσμα των διαβουλεύσεων μεταξύ του Συμβουλίου Υπουργών της ΕΕ, του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και της COMMISSION για το ποιες χώρες θα μπουν στη Γʼ Φάση της ΟΝΕ και για το ποια θα είναι η πορεία του χρονοδιαγράμματος που θα οδηγήσει στη γέννηση του ΕΥΡΩ.
Καθισμένος το πρωί του Σαββάτου 2 Μαΐου στα έδρανα του Ημικυκλίου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις Βρυξέλλες, σκεπτόμουν πόσο πολύ έχουν αντιστραφεί οι ρόλοι όλων μας. Οι ʽʽκληρονόμοιʼʼ ή οι ʽʽαπόγονοιʼʼ της Ευρώπης που θεμελίωσαν οι Πατέρες και Εμπνευστές του Ευρωπαϊκού Οράματος (προσωπικότητες σαν τον Ρομπέρ Σουμάν, τον Ζαν Μονέ, τον Πωλ-Ανρί Σπάακ, τον στρατηγό Ντε Γκωλ, τον Κόνραντ Αντενάουερ) χαμογελούσαν ʽʽευτυχισμένοιʼʼ, διότι κατάφεραν να δημιουργήσουν την Ευρώπη των “TΡΙΩΝ ΤΑΧΥΤΗΤΩΝʼʼ, και να υποβαθμίσουν την ιερή υπόθεση της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης σε μια συζήτηση για το ποιες χώρες έχουν χαμηλό δημόσιο χρέος ή αποκλιμακούμενο πληθωρισμό…».
Έρμαιο η Ευρώπη τυχοδιωκτισμών και επικίνδυνων ερασιτεχνισμών…
Έβλεπε ο Νικήτας Κακλαμάνης ότι από αλλού ξεκίνησε η Ευρώπη και αλλού πηγαίνει, ότι στραβά αρμενίζει… Θα μπορούσε να αλλάξει ρότα, «Να γίνει η ΕΕ μια πραγματική ʽʽΕυρωπαϊκή Ένωσηʼʼ, μια νησίδα ειρήνης, δημοκρατίας και ευημερίας σε έναν κόσμο ταραγμένο, μια δύναμη εγγύησης των κατακτήσεων των εργαζομένων και των δικαιωμάτων του ανθρώπου», όμως άλλοι αποφάσιζαν, οι τραπεζίτες, όπως επισημαίνει στο κλείσιμο εκείνου του ΠΡΟΦΗΤΙΚΟΥ άρθρου του, που είχε την τύχη να φιλοξενήσει τούτη η εφημερίδα:
«Η υπόθεση της ευρωπαϊκής οικοδόμησης είναι πολύ σοβαρή για να γίνεται έρμαιο τυχοδιωκτισμών και επικίνδυνων ερασιτεχνισμών. Τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα (την πρωτοκαθεδρία στα οποία έχουν τα βιομηχανικά τραστ και ο ʽʽδιαπλεκόμενοςʼʼ τραπεζικός τομέας) αλλοιώνουν τα ευγενή χαρακτηριστικά που μια πραγματική ʽʽΕυρωπαϊκή Ένωσηʼʼ πρέπει να έχει. Τα χαρακτηριστικά της αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών-μελών της, του σεβασμού των γλωσσών της και του πολιτισμού των λαών της, της εμπέδωσης και της εμβάθυνσης των δημοκρατικών θεσμών, της ευαισθησίας για τον άνεργο, τον ηλικιωμένο, την εργαζόμενη γυναίκα, τον νέο, τα άτομα με ειδικές ανάγκες, τους φοιτητές. Είναι απόμακρη η Ευρώπη, αγαπητοί φίλλοι, δείχνει χαλαρή και αυτοσχεδιάζουσα, την ίδια στιγμή που οι εξελίξεις τρέχουν και απαιτούν τόλμη, όραμα και δύναμη. Ο πρόεδρος της ʽʽΕυρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζαςʼʼ, κ. Ντούιζενμπεργκ, διέλυσε και τις τελευταίες αμφιβολίες για το ποιος θα ωφεληθεί από την όπως – όπως καθιέρωση του ΕΥΡΩ. Στην ακρόαση που έγινε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο προκειμένου να κυρωθεί η τοποθέτηση των μελών του ΔΣ της ʽʽΕυρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζαςʼʼ, ο νέος πρόεδρός της δήλωσε επί λέξει: ʽʽΘα πρέπει να παραδεχθώ ότι δεν υπάρχουν επαρκείς ενδείξεις ότι η καθιέρωση του Ενιαίου Νομίσματος θα συνεισφέρει καίρια στην επιτάχυνση της οικονομικής ανάπτυξης στην Ένωσηʼʼ…
Μετά από μια τέτοια ομολογία δεν είναι λογικό κάθε γνήσιος Ευρωπαϊστής, κάθε προοδευτικός πολίτης της ηπείρου μας να προβληματισθεί για τους λόγους που οδήγησαν στη δημιουργία της Ευρώπης των ʽʽτριών ταχυτήτωνʼʼ; Μήπως, λοιπόν, ήρθε η ώρα να μελετήσουμε μια τελείως διαφορετική οικονομική πολιτική, που δεν θα στοχεύει μόνο τα κριτήρια του Μάαστριχτ;
Οι πραγματικοί Ευρωπαϊστές έχουν μπροστά τους τη μεγάλη πρόκληση να επαναφέρουν την ήπειρό μας στο σημείο που αποτέλεσε την εκκίνηση των ιδρυτικών πατέρων της: να γίνει η ΕΕ μια πραγματική ʽʽΕυρωπαϊκή Ένωσηʼʼ, μια νησίδα ειρήνης, δημοκρατίας και ευημερίας σε έναν κόσμο ταραγμένο, μια δύναμη εγγύησης των κατακτήσεων των εργαζομένων και των δικαιωμάτων του ανθρώπου.
Αυτά είναι τα αυθεντικά ευρωπαϊκά ιδεώδη, τα οποία θα πρέπει να αποτελέσουν οδηγό μας και στον επόμενο αιώνα, που φθάνει σε 15 μήνες, κάτι που θα πρέπει να σφραγισθεί από την παρουσία μιας Ευρώπης ρωμαλέας, τολμηρής, δημοκρατικής και ακμαίας. Μιας Ευρώπης της αλληλεγγύης και των πολιτών, και όχι των συμφερόντων και των τραπεζιτών…».