H Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται;
Πόσο, άραγε, το θυμόμαστε αυτό οι επίγονοι εκείνων των αρχόντων;
Πόσο αντιλαμβανόμαστε την έκταση και το περιεχόμενό του;
Πόσο θυμόμαστε, όταν διοικούμε, ότι έχουμε υπάρξει διοικούμενοι;
Η πεμπτουσία του «άρχειν» είναι η παιδεία του καθενός μας. Η παιδεία η γνωστική, η παιδεία η συναισθηματική, η παιδεία η νοητική.
Καθοριστικό ρόλο στο πολιτικό γίγνεσθαι θα πρέπει να αποτελέσει η παραδοχή πως η δημόσια σταδιοδρομία μας οφείλει να εξαρτάται από την αξία μας και όχι από την κοινωνική μας τάξη ή από οτιδήποτε άλλο.
Είναι αναγκαιότητα να νομοθετούμε ενθυμούμενοι ότι δεν θα άρχουμε αεί. Να λαμβάνουμε δε αποφάσεις που θα είναι απόσταγμα της γνώσης μας περί των πραγμάτων. Πώς είναι δυνατόν να υποθηκεύουμε το μέλλον πέντε γενεών χωρίς να διαβάζουμε όσα ψηφίζουμε;
Είναι χρέος μας να παιδεύσουμε τη νέα γενιά, ώστε να μη θεωρεί την ασυδοσία ως δημοκρατία, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια δε του λόγου ως ισονομία.
Φαινόμενα από τα οποία δυστυχώς πάσχει η ενεστώσα ελληνική κοινωνία. Και όταν μια κοινωνία απαξιώνει το πολιτικό της σύστημα, γρήγορα απαξιούται και η ίδια – και μοιραία «το της πόλεως όλης ήθος ομοιούται τοις άρχουσι».
Συνεπώς, πρώτιστο μέλημά μας θα πρέπει να γίνει η παιδεία των νέων ανθρώπων. Είναι η μοναδική επένδυση που αποφέρει βέβαια κέρδη.
Η Πλατωνική θέση πως «η γνώμη προϋποθέτει γνώση» πρέπει να γίνει πεποίθηση όλων μας. Τότε μόνον θα απαλλαγούμε από την εκτεταμένη επικράτηση των μετρίων.
Τότε μόνο οι νέοι άνθρωποι θα επανακτήσουν την εμπιστοσύνη τους στην πολιτική.
Μια πολιτική που θα τη χαρακτηρίζει η αξιοπιστία και η αξιοπρέπεια.
Μια πολιτική που όσοι την υπηρετούν περισσότερο θα τους ενδιαφέρει η υστεροφημία τους, παρά η καθημερινή τους ευμάρεια.
Χρειαζόμαστε νέους ανθρώπους που θα έχουν μάθει την αξία των πραγμάτων και όχι και την τιμή τους.
Που με την παιδεία και τη γνώση τους θα κατακτήσουν και τον τρίτο από τους πυλώνες που κατά τον Σωκράτη είναι απαραίτητοι για να στηρίξουν το οικοδόμημα μιας ευνομούμενης πολιτείας. Τον πυλώνα της αρετής.
Άλλωστε «δει τον αγαθόν άνδρα παυόμενον της Αρχής, μη πλουσιότερον, αλλά μάλλον ενδοξότερον γεγονέναι».