Με το πλεόνασμα της φτώχειας τι θα γίνει, κυρία Βελκουλέσκου και κύριε Κοστέλο;

Ανακάλυψαν την καραμέλα του πλεονάσματος και λένε ότι από το 2019 θα τρέχει το χρυσάφι στους δρόμους, θα τρώμε με δέκα μασέλες, θα δένουμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα και θα κυκλοφορούμε με Μερσεντές και Πόρσε, έτσι, για να θυμώνει ο Μανιός. Και ο Αλέξης Τσίπρας κάθεται και συζητάει ως δεδομένο ότι σε δύο χρόνια θα έχουμε υπερανάπτυξη και δέχεται να δεσμευθεί από τώρα ότι το πλεόνασμα θα πηγαίνει στην εξυπηρέτηση του χρέους.
Φυσικό είναι, βέβαια, τα αφεντικά να θέλουν να πάρουν πίσω τα λεφτά που μας δάνεισαν με όρους Σάιλοκ. Υπό μία προϋπόθεση, όμως. Ότι ο οφειλέτης θα παραμείνει στη ζωή. Αυτό που, κατά σύμπτωση, αυτόν τον καιρό συζητιέται, η λύση για τα περιβόητα «κόκκινα» δάνεια, κεντρικό άξονα έχει να μείνει ανοιχτή η επιχείρηση και να μην τα τινάξει ο ιδιοκτήτης της.

Ήδη θα έπρεπε ο Αλέξης Τσίπρας να είχε βάλει στο τραπέζι του Eurogroup –αλλά και των Συνόδων Κορυφής– το ότι πριν από κάθε συζήτηση για πλεόνασμα (κέρδη που θα προκύψουν από την… ανάπτυξη, που ακόμη δεν την είδαμε και θέλουν να τη… μοιράσουμε) προέχει να μιλήσουμε για το τι θα γίνει με το ΥΠΑΡΚΤΟ εδώ και καιρό ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ ΦΤΩΧΕΙΑΣ που βιώνουν τα ελληνικά νοικοκυριά, τα οποία ζουν ένα καθημερινό μαρτύριο. Κάτι που όλοι σας, κύριοι εκπρόσωποι των «θεσμών», Ντέκλαν Κοστέλο (Κομισιόν), Φραντσέσκο Ντρούντι (ΕΚΤ), Νικολά Τζιαμαρόλι (ESM) και Ντέλια Βελκουλέσκου (ΔΝΤ), το ξέρετε και δεν μπορείτε να κλείνετε τα μάτια, όσο κι αν είστε ψυχροί γραφειοκράτες, εκτελεστικά όργανα των εντολέων σας, των δανειστών-εταίρων μας.

Αλλά ακόμη κι αν πείτε ότι δεν έχετε αντιληφθεί πως η φτώχεια έχει πλήξει άγρια τα ελληνικά νοικοκυριά, γιατί έχουν την αξιοπρέπεια να μη βγαίνουν στον δρόμο για ζητιανιά, διαβάστε τι γράφει το προχθεσινό δελτίο του Συνδέσμου Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών:

«Τα ελληνικά νοικοκυριά, από το 2009 και μετά, έχουν υποστεί μία από τις μεγαλύτερες, σε καιρό ειρήνης, απομειώσεις του βιοτικού τους επιπέδου, του εισοδήματος και της περιουσίας τους. Στα ασθενέστερα, ιδίως, οικονομικά στρώματα, η φτώχεια, η ανεργία και ο κοινωνικός αποκλεισμός προβάλλουν ως παγιωμένες καταστάσεις, που δεν μπορούν να ανατραπούν παρά μόνο με την ταχεία επιστροφή συνθηκών υγιούς ανάκαμψης της ιδιωτικής οικονομίας.

Οι οικογένειες περιλαμβάνουν σε μεγαλύτερο βαθμό συνταξιούχους και μη εργαζόμενα μέλη απʼ ό,τι παλαιότερα, δεν μπορούν να αποταμιεύσουν σε σταθερή βάση, αλλά ούτε ζητούν πλέον οικονομική βοήθεια από φίλους ή συγγενείς, ενώ μερικοί χρωστούν περισσότερα από όσο αξίζει η περιουσία τους (και όχι μόνο στα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα) κ.ο.κ. Η οικογένεια, αν και εξασθενημένη, δρα ακόμη ως δίχτυ κοινωνικής ασφάλειας και προστασίας. Οι αντοχές, βεβαίως, εξαντλούνται και οι νέοι, κυρίως, αντιμετωπίζουν δυσκολίες στο εργασιακό περιβάλλον που τους εμποδίζουν να φτιάξουν τη ζωή τους. Σε κάθε περίπτωση, τα προβλήματα δεν λύνονται μόνο με την ανακατανομή εισοδημάτων από τους περισσότερο στους λιγότερο ικανούς ή τυχερούς στην παραγωγική διαδικασία. Το μόνο που κάνει η πολιτική αυτή είναι να διαιωνίζει τη φτώχεια και την ανημπόρια, με την υπερφορολόγηση των πιο παραγωγικών στρωμάτων να στερεί από τους ανθρώπους που υποφέρουν τις δουλειές που θα τους βοηθήσουν να ορθοποδήσουν».

Δεν είναι, όμως, αυτή η μοναδική μαρτυρία.

Οι αποδείξεις είναι πολλές και κανείς δεν μπορεί να τις αμφισβητήσει. Τα νοικοκυριά έχουν φτάσει στο σημείο να μην μπορούν να πληρώσουν λογαριασμό της ΔΕΗ κάτω από 500 ευρώ και να ζητούν διευκολύνσεις, δόσεις, για να μη μείνουν στο σκοτάδι.

Άλλη ηχηρή απόδειξη είναι αυτή του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος Γιάννη Στουρνάρα, ο οποίος αφιερώνει σημαντικό κομμάτι της ετήσιας έκθεσης της ΤτΕ στη φτώχεια που υπάρχει στη χώρα μας. Γράφει συγκεκριμένα:

«Ο κίνδυνος σχετικής φτώχειας παραμένει ο έβδομος υψηλότερος στην ΕΕ-28 και σημαντικά επάνω από τον μέσο όρο. Το ποσοστό του πληθυσμού της χώρας που βρίσκεται είτε σε κίνδυνο φτώχειας είτε σε κατάσταση κοινωνικού αποκλεισμού μειώθηκε ελαφρά, ενώ το ποσοστό των ατόμων με υλικές στερήσεις αυξήθηκε. Ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι τη μεγαλύτερη αύξηση κατέγραψε η ομάδα των παιδιών κάτω των 17 ετών. Παράλληλα, οι δείκτες εισοδηματικής ανισότητας στην Ελλάδα, αν και παρέμειναν αμετάβλητοι, είναι δυσμενέστεροι σε σχέση με τους αντίστοιχους για την ΕΕ-28».

Υπάρχει ακόμη και η μαρτυρία των έξω, την οποία κανείς δεν μπορεί να προσπεράσει. Κανείς δεν μπορεί να αδιαφορήσει για την τραγωδία που ζει ένα πολύ μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού. Σύμφωνα με το Ινστιτούτο Γερμανικής Οικονομίας της Κολωνίας, η φτώχεια στην Ελλάδα αυξήθηκε κατά 40% από το 2008 έως το 2015! Ο συντάκτης της έκθεσης Κρίστοφ Σρέντερ σε δήλωσή του στο ειδησεογραφικό πρακτορείο Reuters είπε ότι «ο μεγάλος χαμένος είναι η Ελλάδα, με μια αύξηση της φτώχειας κατά 40%, ακολουθούμενος από την Ιρλανδία με 28% και την Κύπρο με 28,2%».

Με αυτά τα συγκλονιστικά ντοκουμέντα στον χαρτοφύλακά του πρέπει να πάει ο πρωθυπουργός στο Βερολίνο, που έχει το κουμάντο, αλλά και να παρέμβει στο Eurogroup της 20ής Μαρτίου και να ΑΠΑΙΤΗΣΕΙ πρώτα να αποφασίσουμε τι θα γίνει με το ΔΕΔΟΜΕΝΟ πλεόνασμα φτώχειας του ελληνικού νοικοκυριού και μετά να μιλήσουμε για τις δεσμεύσεις που από τώρα μας ζητάνε για το πλεόνασμα… πλούτου που ΘΑ προκύψει το 2019, βάζοντας μάλιστα και όρο για προνομοθέτηση!

Για να υπάρξει, όμως, πλεόνασμα πλούτου (περίσσευμα), θα πρέπει να ΜΗΝ υπάρχει πλεόνασμα φτώχειας. Επομένως, κύριε πρωθυπουργέ, η Ελλάδα πρέπει να απαιτήσει να δοθεί πρώτα λύση στη φτώχεια, να μην υπάρχουν ελληνικά νοικοκυριά που δεν έχουν ούτε τον επιούσιο, και μετά να μιλήσουμε για το πώς θα μοιραστεί ό,τι απομείνει από το πλεόνασμα.

Το να μοιράζεις λεφτά την ώρα που οι πολίτες σου πεινάνε μόνο στο… τρελοκομείο μπορεί να συμβαίνει. Εκτός κι αν η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση ζήλεψε τη… δόξα τρελοκομείου ή αποφάσισε να γίνει τρελάδικο…