Η γνώμη μου για τον Πάνο Καμμένο
Ζητώ έτσι να μου επιτραπεί σήμερα να δηλώσω ρητά ότι θεωρώ τους αφορισμούς κάποιων μελών της πρόσφατης Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ εναντίον του προέδρου των ΑΝΕΛ και υπουργού Εθνικής Άμυνας Πάνου Καμμένου μέχρι εντελώς αχάριστες. Ιδίως ο πρώην υπουργός Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Φίλης, ας μου επιτρέψει ο αναγνώστης να πω ότι συμπεριφέρθηκε, μιλώντας επί του ζητήματος αυτού στην ΚΕ, σε απολύτως αχάριστο ιδεοληπτικό πλαίσιο. Νομίζω ότι τίποτʼ άλλο δεν βλέπει ο ειρημένος πέρα από την (ατομική και παρελθούσης μόδας ιδεοληπτική) μύτη του. Απλώς δεν μπορεί να αντέξει την εκπαραθύρωσή του από την κυβέρνηση, τόσο μεγάλη ιδέα έχει για τον εαυτό του. Αυτός, συμπεραίνω, είναι ο λόγος που τον ώθησε να δώσει από του βήματος της Κεντρικής Επιτροπής του κυβερνώντος κόμματος γραμμή και σε άλλους, για να αρχίσουν όλοι μαζί να βάλλουν τόσο αχαρακτήριστα εναντίον της συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ.
Όμως, εκτός από το γεγονός ότι ο Π. Καμμένος έχει σταθεί σ’ αυτήν τη συνεργασία μαζί τους πλήρως συνεπής, είχε πιο παλιά τον ανδρισμό να πάρει μαζί του γύρω στους 20 βουλευτές της (ξέξασπρης πλέον, ως ξεβαμμένο, τρύπιο τζιν…) Νέας Δημοκρατίας, να δηλώσει ρητά ότι αποβλέπει σε έναν εθνικό αγώνα για την απομάκρυνση της χώρας από την ομηρία των βορειοδυτικών δυναστών-δανειστών και να δώσει, πολύ τιμητικά γι’ αυτόν, μήνυμα κοινού -με την προφανή έννοια του «εθνικού»- αγώνα μαζί με ένα, ήδη τότε ανερχόμενο, αριστερό κόμμα για τη στήριξη του τόπου.
Ξέρετε κάτι; Προσωπικώς πιστεύω ότι ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ και σημερινός πρωθυπουργός κ. Αλ. Τσίπρας όχι μόνο δεν συμμερίζεται τα ιδεοαναρροφήματα του κ. Φίλη και των παρατρεχάμενών του στο κυβερνών κόμμα, αλλά (το συνάγω συμπερασματικώς από την όλη του εικόνα…) θεωρώ ότι ανήκει στους μαθητές του αείμνηστου ευγενούς αριστερού πολιτικού Λεωνίδα Κύρκου. Θα θυμάστε ότι αμέσως μετά τη Μεταπολίτευση ο αείμνηστος εκείνος είχε συμβάλει αποφασιστικά στη συγγραφή ενός κειμένου που εξέδωσε το (τότε…) ΚΚΕ Εσωτερικού, πολιτικός πρόγονος του ΣΥΡΙΖΑ, με τίτλο: «Οι στόχοι του Έθνους». Συμπεραίνω, λοιπόν, ότι για τα περισσότερα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ η έννοια του «έθνους-κράτους» δεν είναι… μπουρλότο στο μυαλό, ούτε πιπέρι στο στόμα και στον οισοφάγο! Αλλʼ είναι στοχαστική και πρακτική πυξίδα, που μπορεί να οδηγήσει τη χώρα και σε όποια διεθνή προοπτική της. Και είμαι βέβαιος ότι δεν κάνω λάθος πιστεύοντας ότι αυτός είναι ο πολιτικός και ιδεολογικός προσανατολισμός του πρωθυπουργού. Τι το παράξενο, λοιπόν, εάν δύο πολιτικοί σχηματισμοί, ένας συνειδητά αριστερός και ένας συνειδητά δεξιός, συνεργάζονται με συνέπεια δύο, τώρα, χρόνια, αναζητώντας από κοινού μέσα στα στενοσόκακα της βορειοδυτικής ομηρίας διέξοδο για τη χώρα; Για μια παρόμοια κοινή πορεία των πολιτικών παραγόντων δεν κορυβαντιούν, άραγε, πρωί – μεσημέρι – βράδυ, άλλοι, ιδίως μικροί, κοινοβουλευτικοί θεωρητικοί;
Θα δώσω ένα μικρό μόνο δείγμα της, κατά τη γνώμη μου, πολύ σημαντικής προσφοράς Καμμένου στην κυβέρνηση (και στη χώρα…): Το σημερινό τουρκικό σουλτανάτο λυσσομανά κάθε φορά που ο έξω καρδιά, νέος στην ηλικία και εργατικός υπουργός Άμυνας υπερίπταται των Ιμίων ή των λοιπών ακριτικών νησιών ή προσγειώνεται στο Καστελλόριζο, στη Λήμνο, στη Σκύρο, κ.λπ., κάνοντας και δηλώσεις για τον επί δεκάδες αιώνων ελληνικό χαρακτήρα του Αιγαίου. Άραγε, δεν νιώθουν οι Συριζαίοι μια στοιχειώδη εκτίμηση γι’ αυτόν τον συνεργάτη τους, πολιτικό προϊστάμενο του υπουργείου Άμυνας; Και η αυστηρή στάση του έναντι των ελληνοποιηθέντων Αλβανών, που, όντας φαντάροι του Ελληνικού Στρατού, πρακτόρευαν ελέω βορειοδυτικών εταίρων συμφέροντα της «μεγάλης Αλβανίας» εντός… ελληνικών στρατοπέδων (!) βρίσκουν τον Φίλη και τους φίλους του αντίθετους; Δεν ρωτάνε, όμως, και τον πρωθυπουργό τι γνώμη έχει;
Τέλος, οφείλω να πω και κάτι απευθείας στον ίδιο τον κ. Π. Καμμένο: Υπουργέ μου, εκτέθηκες ευσυνείδητα, και μπράβο σου γι’ αυτό, στους εξ ανατολής και βορρά χαλίφες με λόγο και έργο. Επειδή, όμως, υπήρξες εξίσου ευσυνείδητα εκτεθειμένος για τα συμφέροντα του έθνους-κράτους των Νεοελλήνων και έναντι των βορειοδυτικών δανειστών-δυναστών, σκέψου τι μέλλεις να ψηφίσεις στη Βουλή τις επόμενες εβδομάδες για να κλείσει η λεγόμενη «δεύτερη αξιολόγηση»… Ιδίως, σκέψου ότι, έτσι όπως πάμε, το 2021 μάλλον δεν θα έχουμε περιθώριο να γιορτάσουμε τα 200 χρόνια από την Ανεξαρτησία. Ίσως, πλέον, να μαγειρέψουμε τα… κόλλυβά της! Ήδη το χρέος της χώρας, παρά τα εφτά (!) χρόνια φαγούρας, αντί να μειωθεί έχει εκτοξευθεί από 323 σε… 328 δισ.!