Η άλλη άποψη…
Ο φόβος του GREXIT
«Ο φόβος ο δικός μας ήταν ότι αν έβγαινε η Ελλάδα από την Ευρωζώνη υπήρχε το ρίσκο να βγει και από την Ε.Ε. Ανησυχούσαμε για τις επιπτώσεις που θα είχε κάτι τέτοιο στις χρηματαγορές και θεωρούσαμε ότι πολλοί υποβάθμιζαν τις συνέπειες ενός Grexit, ενώ οι γεωπολιτικοί κίνδυνοι ήταν τεράστιοι».
«Η Ελλάδα δεν θα είναι ποτέ όσο ισχυρή είναι η Γερμανία, αλλά ως μέρος μιας ομάδας έχει πολύ περισσότερη επιρροή, ενώ μερικά πολύ μικρά κράτη-μέλη όπως το Λουξεμβούργο ή η Μάλτα έχουν δυσανάλογα μεγάλη επιρροή, καθώς η ψήφος τους μετράει το ίδιο με της Γαλλίας ή της Γερμανίας».
Στο καναβάτσο…
Αναφερόμενος στο μοίρασμα των καρπών της παγκοσμιοποίησης, ο αμερικανός πρέσβης επισημαίνει:
«Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η μεσαία τάξη νιώθει ότι οι μισθοί της πέφτουν, η αγοραστική της δύναμη μειώνεται και το χάσμα με το 0,1% του πληθυσμού είναι πλέον τεράστιο».
«Η μεσαία τάξη νιώθει δικαίως πως το σύστημα είναι “στημένο” και αυτό είναι ένα επιχείρημα που βρίσκει ευήκοα ώτα παντού, και εμείς πρέπει να το αντιμετωπίσουμε».
***
Διά χειρός…
…του φιλοσόφου και ιστορικού Ιδεών Πιερ-Αντρέ Ταγκιέφ, από το νέο βιβλίο του με τίτλο «Ο εξτρεμισμός και τα είδωλά του»:
Τι είναι η Δεξιά;
«Η Άκρα Δεξιά εμφανίζεται ως προϊόν ασταθούς σύνθεσης που γεννιέται από την ανάμειξη, σύμφωνα με διάφορες δοσολογίες, δάνειων θεμάτων από τις μη φιλελεύθερες δεξιές –ας πούμε από τις συντηρητικές και αντιδραστικές δεξιές- και από αυτό που συμβατικά αποκαλούμε Άκρα Αριστερά, που ούτε αυτή είναι μία αριστεροποιημένη ή εξτρεμοποιημένη Αριστερά, αλλά μία ψευδο-αριστερά της οποίας ο ορίζοντας δεν είναι άλλος από την Επανάσταση – πρακτική καταστροφή και ουτοπική καταστροφή. Η Άκρα Δεξιά αναμειγνύει τα αντίθετα και τα αντιφατικά: τον συντηρητισμό ή την παραδοσιαρχία με το επαναστατικό πνεύμα, τον εθνικισμό με τον ρατσισμό, το αγελαίο πνεύμα με τη λατρεία της ατομικότητας, τον κομφορμισμό και τον δογματισμό με το ανατρεπτικό πνεύμα. Έτσι, οι λεγόμενες ʽʽακροδεξιέςʼʼ μορφολογίες παρουσιάζονται ως εκ συστάσεως αντιφατικές ή παράδοξες. Η Άκρα Δεξιά δεν είναι ʽʽπερισσότερο Δεξιάʼʼ από τη (μία ή την άλλη) Δεξιά, είναι λιγότερο Δεξιά. Δεν είναι περισσότερο δημαγωγική (ή περισσότερο ʽʽλαϊκιστικήʼʼ) από την Άκρα Αριστερά. Η ʽʽαντιδραστικήʼʼ της διάσταση (παλινορθωτική ή νοσταλγική) συνοδεύεται πάντα από έναν ʽʽεπαναστατικόʼʼ βολονταρισμό, παλινορθωτικό ή κατακτητικό. Μπορούμε να την πούμε ʽʽούτε Αριστερά ούτε Δεξιάʼʼ, όπως τον φασισμό ή τον αναρχισμό. Μπορούμε επίσης να τη χαρακτηρίσουμε ʽʽημι-αριστερά ημιδεξιάʼʼ».
«Τα μόνα κριτήρια που επιτρέπουν να δείξουμε αντικειμενικά την ένταξη στην ʽʽΆκρα Δεξιάʼʼ, όπως αυτή γίνεται αντικείμενο φαντασίωσης και απόλυτης απόρριψης, είναι η υπαρκτή προσφυγή στη βία με σκοπό την κατάληψη της εξουσίας, το ρητό σχέδιο να εγκαθιδρυθεί μια δικτατορία και η ύπαρξη ενός προγράμματος που εμπεριέχει μέτρα που κρίνονται ξενόφοβα, ρατσιστικά και αντισημιτικά, και γενικότερα αδίκως ανισωτικά και είναι προϊόντα διακρίσεων».