Εμπαιγμοί
Όσοι μαθητές έρεπαν προς τη μουσική, πήγαιναν τρεις φορές την εβδομάδα, τα απογεύματα, στα δύο Ωδεία που διέθετε εκείνη την εποχή η Αθήνα. (Προσθέτω ότι τα μαθήματα γίνονταν το πρωί, ποτέ το απόγευμα, και ότι τα Σάββατα δεν λειτουργούσαν τα σχολεία, έμεναν κλειστά για να μελετούμε και να προετοιμάζονται και οι μη πεπειραμένοι δάσκαλοί μας.)
Οι περισσότεροι δάσκαλοί μας, το γράφω χωρίς υπερβολή, είχαν ηρωική στάση. Ελάχιστοι σε κάθε σχολείο αποτελούσαν άτομα προσφερόμενα στον χλευασμό και τους δουλεύαμε με την ψυχή μας, κάνοντάς τους ευρηματική καζούρα.
Η πολιτική τούς ενδιέφερε σφόδρα. Απʼ ό,τι θυμάμαι, ποτέ δεν μας ρωτούσαν προεκλογικά τι ψηφίζουν οι γονείς μας.
Θα αναρωτηθεί κανείς, φυσικό είναι, γιατί άρχισα το άρθρο μου μʼ αυτόν τον πρόλογο. Απάντηση: Διότι οι καλύτεροι δάσκαλοί μας στερούνταν προβλεπτικότητας. (Δεν υπαινίσσομαι, προς Θεού, έλλειψη μαντικών ικανοτήτων.) Κανένας μα κανένας τους δεν ψυλλιάστηκε πως η Συνθήκη της Ρώμης, το 1957, που οδήγησε στην ίδρυση της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ), δεν θα ήταν ευνοϊκή. Μιας Οικονομικής Κοινότητας στην Ευρώπη, όμως, που η μετεξέλιξή της, το 1992, με την αποτροπιαστική Συνθήκη του Μάαστριχτ, θα μας κατέστρεφε προγραμματισμένα ολοσχερώς. Μια καταστροφή, επίσης προγραμματισμένη, η οποία ολοκληρώθηκε μια δεκαετία (αφαιρουμένων ολίγων μηνών) αργότερα, με την ορμητική εμφάνιση του ευρώ. Εμφάνιση μαστουρωμένων (;) μουστακαλήδων σε ορισμένα κέντρα διασκέδασης. Μια τέτοια εικόνα θυμίζει και υποδηλώνει ότι η «διασκέδαση» ταυτιζόταν με κολοσσιαία άνομα συμφέροντα.
Μετά από άλλα δέκα περίπου χρόνια παρουσιάστηκε μια πανέμορφη και λίαν ελκυστική κοπέλα για συγκεκριμένους μερακλήδες, η «χρηματοπιστωτική κρίση».
Με συγχωρείτε που θεωρώ σʼ αυτό το σημείο του άρθρου όχι απλώς χρήσιμες, αλλά απολύτως απαραίτητες τις εικόνες. Πολύ περισσότερο αφού εκφράζουν επώνυμα τη Μέρκελ, τον Σόιμπλε και τον Σημίτη. Οι δύο πρώτοι διέταζαν και ο τρίτος εκτελούσε άψογα τις διαταγές τους.
Τώρα θα μπει στον χορό τραγουδιστά, υποθέτω, η λέξη «εμπαιγμός», και μάλιστα στον πληθυντικό. Διότι «οι εμπαιγμοί» είναι ποικιλόμορφοι και ποικιλότροποι. «Εμπαιγμοί» κακόβουλοι που εκτοξεύονται όταν δεν τους περιμένεις.
Ποιος να φανταστεί το 1967 ότι η ΕΟΚ θα εξελισσόταν όπως εξελίχθηκε; Κανείς. Στις εκλογές του 1981 έζησα αυτοπροσώπως το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο Συνδικάτο», καθώς και τον συμβιβασμό του Ανδρέα με τους περιβόητους «αστερίσκους» ως αντιπρόεδρος της Ευρωβουλής. Δραχμή ήταν ακόμα το νόμισμά μας και οι ευρωβουλευτές μας πληρώνονταν αδρά σε ξένα νομίσματα, κυρίως μάρκα, και ήταν πανευτυχείς.
Εμένα κάτι μου μύριζε με οσμή δυσάρεστη. Με τα ανεπίληπτα και βρίθοντα ιδιωματισμών γερμανικά μου –σήμερα ούτε μιλάω, ούτε γράφω, ούτε διαβάζω στα γερμανικά λόγω ιλιγγιώδους οργής εναντίον των Γερμανών– είχα εντυπωσιάσει το κλιμάκιο των αντιπροέδρων. Δεν δίστασα μάλιστα να επιτεθώ στον καγκελάριο Χέλμουτ Κολ και τα ραδιοτηλεοπτικά Μέσα Ενημέρωσης με είχαν αναγάγει σε πρώτο θέμα. Άπαξ επιτέθηκα στον κ. Κολ για την αγροτική πολιτική, η ανάπτυξη της οποίας ωφελούσε τη Γαλλία, την Ισπανία και την Ελλάδα, βλάπτοντας τη Γερμανία. Την υπεράσπισή μου είχαν αναλάβει με συνεντεύξεις οι τρεις γερμανοί αντιπρόεδροι.
Γιʼ αυτήν τη δραστηριότητά μου δεν με επαίνεσε ποτέ δημοσίως ο Ανδρέας Παπανδρέου. Αντίθετα, η προβολή μου τον ενοχλούσε και τον εκνεύριζε υπέρ το δέον. Αυτός υπήρξε ο λόγος που με έκοψε από το ψηφοδέλτιο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου αργότερα, μόλις έληξε η θητεία μου. Μιας και μιλάω για τον εαυτούλη μου, προσθέτω ότι ο ζηλιάρης σαν μικρό παιδί Ανδρέας με τοποθέτησε σε μη εκλόγιμη θέση στην Αʼ Αθηνών το 1985, εκλογές που έλαβαν χώρα ΧΩΡΙΣ σταυρό προτίμησης. (Τον εκδικήθηκα, πάντως, στέλνοντάς του μια προσωπική επιστολή που περιείχε 60 χοντρά λάθη του εναντίον μου.)
Η αναδρομή στο παρελθόν, έστω και με εύγευστο προσωπικό αλατοπίπερο στα τηγανητά αυγά, δεν βλάπτει. Το ζήτημα είναι τι γίνεται ΤΩΡΑ. Και τώρα χανόμαστε. Το αδιέξοδο είναι πλήρες. Η φτωχοποίηση του λαού μας δεν ανατρέπεται. Τα Μνημόνια οργιάζουν και οι δυνατότητες συστημικής αντίδρασης σμικρύνονται μέχρις εξαφανίσεως. Τι μένει; Απάντηση: Η επιστροφή στο εθνικό μας νόμισμα, στη δραχμή. Μια δραχμή, σύμφωνα με τη θεωρία του Νίκου Ιγγλέση, που θα ισούται με το ευρώ.
Ταυτόχρονα, η συσκότιση για το εφικτό της επανόδου στη δραχμή, η σχετική οξύτατη προπαγάνδα δηλαδή, χτυπάει ταβάνι. Οι Έλληνες, ακόμα και οι μορφωμένοι, είναι μπερδεμένοι. Βλέπουν –και υφίστανται οι πλείστοι– τη ριζική μείωση μισθών και συντάξεων, συμπεριλαμβανομένης και της λεηλασίας της δημόσιας περιουσίας μας από εγχώριους και ξένους ολιγάρχες και ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΑΝΤΙΔΡΑ δυναμικά.
Η βία, ως γνωστόν, προκαλεί αντιβία. Σκληρότατη, μάλιστα, αντιβία. Αδυσώπητο αγώνα μέχρι τελικής πτώσεως. Αυτό επιτάσσεται για τους άστεγους, τους άνεργους και τη σμπαραλιασμένη οικονομικά μεσαία τάξη. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει για τους πάσης φύσεως πλουτοκράτες. «Όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος».
Τελειώνω: Είτε το θέλουν είτε όχι, η Ευρωπαϊκή Ένωση, και κυρίως η Ευρωζώνη, θα διαλυθούν εις τα εξ ων συνετέθησαν. Νόμισμα σημαίνει ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ. Το έχω ξαναγράψει. Μόνο έτσι θα ξανακερδίσουμε την πατρίδα μας μαζί με τα παιδιά και τα εγγόνια μας, τα οποία θα χαίρονται τον σπάνιο για άλλες χώρες ήλιο μας και τα πανέμορφα νησιά μας.