Για την αναγέννηση της Ελλάδας
Στο διάβα των αιώνων ο Ελληνισμός πέρασε πολύ πιο δύσκολες μέρες και επέζησε και με 400 χρόνια οθωμανικής σκλαβιάς έχοντας οδηγό πανάρχαιες και δοκιμασμένες αξίες και αρχές. Γιατί στις δύσκολες περιόδους διαμόρφωνε θεσμούς που εξασφάλιζαν την επιβίωση και δημιουργούσαν προοπτική. Οι κοινότητες στα χρόνια της Τουρκοκρατίας ήκμασαν και κράτησαν τον Ελληνισμό ιδρύοντας σχολεία και με θεσμούς αλληλεγγύης… Έτσι, διαμορφώθηκαν ως θεσμός τα τσελιγκάτα, που ήταν κτηνοτροφικός συνεταιρισμός αλλά και κοινότητα ζωής, ενώ είχαμε άμεση απονομή Δικαιοσύνης με τα «εσʼ ναφικά» δικαστήρια και τους «δικιωτές» (βλ. Δ. Γαρούφας: «Με το βλέμμα στο μέλλον», σελ. 111-122, Εκδ. ΙΑΝΟΣ)… Μάλιστα, στα σαρακατσάνικα τσελιγκάτα την απόφαση του δικιωτή την έκαναν τραγούδι, βάζοντας σε αυτό τα στοιχεία των διαδίκων και του «δικιωτή», για να μένει και ως «νομολογία»… Έτσι, μικρό παιδί, θυμάμαι τον αδερφό του παππού μου να τραγουδά: «Στον Αντρινέ μαλώσανε δυο κεχαγιάδες, ο Δαλακούρας Θόδωρος κι ο Κωσταντής Λαΐνας, κάλεσαν τον Αποστόλʼ Τζελέπη δικιωτή…».
Πολλοί από αυτούς τους θεσμούς υιοθετήθηκαν και αναπτύχθηκαν στην Ευρώπη, από όπου τώρα τους αντιγράφουμε χωρίς να ξέρουμε ότι είναι δικοί μας θεσμοί… Έτσι, η ΕΕ και η κυβέρνησή μας, με στόχο την αποσυμφόρηση των δικαστηρίων και την ταχύτερη απονομή της Δικαιοσύνης, νομοθετικά προωθούν, με τάσεις επιβολής, τον θεσμό της «διαμεσολάβησης» και τα κέντρα κατάρτισης-πιστοποίησης μεσολαβητών. Καλούν ξένους εκπαιδευτές, σε ακριβοπληρωμένα σεμινάρια 5-10 ημερών, προκειμένου να εκπαιδεύσουν έλληνες νομικούς για έναν θεσμό πανάρχαιο ελληνικό. Αλλά σίγουρα λίγοι θυμούνται ότι αυτός ο θεσμός έχει αρχαιοελληνικές καταβολές…
Η κρίση που βιώνουμε δεν είναι μόνο οικονομική, γιατί η Ελλάδα οδηγήθηκε σε αυτήν την κατάσταση έχοντας ξεκόψει από τις ρίζες της, από τον ελληνικό τρόπο ζωής… Ξέχασε την ολιγάρκεια, την εργατικότητα, την εντιμότητα, την αλληλεγγύη, τη χαρά της δημιουργίας. Στη θέση αυτών καλλιεργήθηκε (ειδικά την περίοδο της Μεταπολίτευσης) ο νεοπλουτισμός με ξέφρενη σπατάλη και η αναξιοκρατία, σε συνδυασμό με την κομματική ευνοιοκρατία. Το σαράκι, δυστυχώς, μεταδόθηκε και στους θεσμούς (που έπρεπε σαν άγρυπνοι φύλακες να ελέγχουν το κράτος), ουσιαστικά αφοπλίζοντάς τους…
Για να ξεφύγουμε από την πολυεπίπεδη κρίση που βιώνουμε σήμερα ως ελληνικό κράτος, πρέπει να ξανασυνδεθούμε με τις ρίζες μας και να πορευτούμε με οδηγό τις πανάρχαιες αξίες και αρχές του Ελληνισμού. Να διαμορφώσουμε θεσμούς που θα εξασφαλίζουν ίσες ευκαιρίες σε όλους, αλλά θα επιτρέπουν και ανάπτυξη και διάκριση του ατόμου ανάλογα με τις ικανότητές του, μέσα στο πλαίσιο αρμονικά οργανωμένου συνόλου. Να εμφυσήσουμε στους νέους ως αρχές την ολιγάρκεια και την εργατικότητα, την εντιμότητα ως θέση ζωής, την πίστη στην αξία της οικογένειας, που είναι το ασφαλές λιμάνι, την περηφάνια και τη χαρά της δημιουργίας. Να υπάρξει η βούληση για τη δημιουργία κοινωνίας ενεργών πολιτών, πολιτών που θα θεωρούν προσωπική τους υπόθεση ό,τι γίνεται στη δημόσια ζωή. Αν ως πολίτες λειτουργούσαμε έτσι, σίγουρα θα ήταν καλύτερη η κατάσταση, δεν θα υπήρχε μεγέθυνση της διαφθοράς, δεν θα υπήρχε τέτοια μεγέθυνση του πελατειακού κράτους και σίγουρα θα ήταν καλύτερες οι επιλογές μας. Γιατί αν υπήρχε συμμετοχή και καθημερινός έλεγχος, δεν θα μπορούσαν να επιβιώσουν «επίορκοι» πολιτικοί ούτε θα υπήρχε αναξιοκρατική στελέχωση του κρατικού μηχανισμού, ενώ οι ανεξάρτητοι φορείς θα μπορούσαν να λειτουργούν ως «λυχνία επί όρους κειμένη», κρατώντας ψηλά τα λάβαρα των ιδανικών με ασυμβίβαστους αγώνες και ελέγχοντας καθημερινά την κεντρική εξουσία. Αναντίρρητα, η Ελλάδα χρειάζεται αναγέννηση, αλλά για να έρθει αυτή χρειάζεται πρωτίστως να ξανασυνδεθεί με τις ρίζες της και να πορευτεί με οδηγό τις πανάρχαιες αξίες και αρχές του οικουμενικού Ελληνισμού…