Γιατί δεν μπορούμε!

Όλοι επιθυμούμε τις λύσεις και τη διόρθωση όλων. Τότε γιατί δεν; Ίσως μια εκδοχή: Τα μικρά αρνητικά σε όλες τις ομάδες των μη προνομιούχων, με την έντεχνη πελατειακή διαχείριση από κάθε μορφή εξουσίας -και όχι μόνο της κυβερνητικής ή μιντιακής-, οδηγούν στην αφωνία ή την αδιαφορία για τα κρίσιμα όταν απαιτείται έγκυρος λόγος και έγκαιρη ενέργεια. Με άλλα λόγια, είμαστε απόντες ή αδρανείς. Έτσι γίνονται «επαναστάσεις» για το περπάτημα της κατσαρίδας σε ένα νοσοκομείο, όχι όμως για το σύμπλεγμα συμφερόντων και την εμπορευματοποίηση της υγείας ή το κλείσιμο ενός σχολείου. Γελάμε για τη διαστημική υπηρεσία ή την αναζήτηση ζωής σε άλλο πλανήτη και ταυτόχρονα πιστεύουμε ότι μας ψεκάζουν ή ζούμε σε άλλο πλανήτη. Καταλήγουμε πάντως ότι δικαιούμαστε τα πάντα ή όλοι χρωστάνε στη χώρα, την κοινωνική ομάδα ή τάξη, στο χωριό μας και προσωπικά στον καθέναν και την καθεμιά. Αυτή η «ισορροπία» αφήνει στο απυρόβλητο τους άλλους σημαντικούς παράγοντες, αφού η αμφισβήτηση είναι επιδερμική, γιατί η προαναφερθείσα ισορροπία δρα παραλυτικά και αναπαράγονται τα πιο εκφυλιστικά από τα παλιά!

Ενώ είμαστε έτοιμοι για εξέγερση ή να θεωρήσουμε casus belli τα ατομικά ή οικογενειακά ιερά και όσια, δεν προσθέτουμε τα «μικρά» και αποκλίνοντα σε ατομικό ή κατηγοριακό επίπεδο και δεν προβληματιζόμαστε ή υπολογίζουμε τι λογαριασμό εμποδίων αθροίζουν αυτά για τα παιδιά μας. Θυμάμαι, όταν συζητούνταν σε συνδικαλιστικές διαδικασίες η αξιοκρατία στο Δημόσιο, την αντίθεση ανάμεσα στην παραδοσιακή συντηρητική λογική, δηλαδή το προβάδισμα που συναρτάται με τα χρόνια υπηρεσίας σε σύγκριση με τα τυπικά προσόντα, αφού αυτά αποδεικνύονται ότι υφίστανται και ουσιαστικά με γραπτό τεστ (ρύθμιση νόμου Ραγκούση – ΠΑΣΟΚ, που δυστυχώς ξηλώθηκε πριν εφαρμοστεί, κατά την προσφιλή πρακτική του ράβε-ξήλωνε και μετά γιούρια του κάθε υπουργού και κόμματος για την πελατειακή διαχείριση της δημόσιας διοίκησης). Χαρακτηριστικός ο πύρινος λόγος ενός προέδρου ομοσπονδίας σε ζωτικό κρατικό τομέα αλλά και το άλαλο όταν, στη συνέχεια, ρώτησα τι σπουδάζουν τα παιδιά του κι αν συγκρίνει τη δική του δυνατότητα, επάρκεια γνώσης και ικανότητα -έπειτα από μια εργασιακή εμπειρία πενταετίας του παιδιού του- και τέλος η σιγή και υποστολή της έντασης.

Οι σκέψεις αυτές προέκυψαν από την πρόσκληση ενός αξιόλογου επιστήμονα, που πρωταγωνιστεί στην οργάνωση του πανελλήνιου διαγωνισμού ρομποτικής (18/3), και δείχνει τον δρόμο και όχι απλά την ύπαρξη, αλλά τη νέα Ελλάδα. Δεν (και δεν θα) μπορούμε όσο συνεχίζουμε χωρίς καλή οπτική και παιδεία. Αλλαγή οπτικής μπορούμε, αν σε κάθε άποψη, διεκδίκηση, πράξη, θέση κάνουμε απλή προβολή στο αν αυτή ανοίγει ή κλείνει το μέλλον για τα νέα παιδιά. Αλλαγή στην παιδεία σημαίνει μια γιγάντια προσπάθεια με πολιτισμό και νοοτροπία αξιολόγησης των πάντων, διαρκούς επανελέγχου των κοινών κοινωνικών λειτουργιών, σχέσεων και συνδέσεων μας. Πρώτα όμως προέχει η μεταρρύθμιση στην εκπαίδευση, με ανοιχτούς ορίζοντες για την πρόοδο -όρους πραγματικού δημοσίου και κοινωνικού συμφέροντος- και όχι ως άθροισμα ή προϊόν των ειδικών συμφερόντων εσωτερικών ομάδων ή ελίτ και επαϊόντων αλλά με «ΦΠΑ» – προστιθέμενη αξία μέλλοντος για τους νέους και τη χώρα!

* Μάστερ στις Δημόσιες Πολιτικές, Συντονιστής του Ομίλου Πολιτικού και Κοινωνικού Προβληματισμού «Ακτίδα», πρ. Πρόεδρος ΑΔΕΔΥ