20 Φλεβάρη 2015 Μνημόνιο 3 – 20 Φλεβάρη 2017 Μνημόνιο 4;
Παρʼ όλα αυτά η κυβέρνηση διαρρέει ότι στο Eurogroup της Δευτέρας θα υπάρξει συμφωνία-πλαίσιο, κατά τραγική ειρωνεία δύο χρόνια μετά τη συμφωνία-πλαίσιο της 20ής Φεβρουαρίου 2015, που μάλιστα θα ψηφιστεί την άλλη εβδομάδα στη Βουλή. Αυτό σημαίνει ότι η πρώτη της επιλογή είναι να ψηφίσει τα μέτρα για να παραμείνει στην εξουσία λίγους μήνες ακόμη. Το μόνο που επιδιώκει είναι έναν τρόπο για να σερβίρει τα νέα μέτρα στην κοινωνία.
Όμως η κυβέρνηση δεν έχει την πολιτική νομιμοποίηση να ψηφίσει μέτρα για μετά το 2018, όπως της ζητούν οι «θεσμοί», ούτε τις κοινοβουλευτικές ψήφους για το πέρασμα των μέτρων για τα εργασιακά, τον ΑΔΜΗΕ και την κατάργηση του αφορολόγητου. Άρα κρατά ανοιχτή την επιλογή της ηρωικής εξόδου. Αυτό εξυπηρετούν και οι δηλώσεις του κ. Τσίπρα στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ το περασμένο Σαββατοκύριακο. Εκεί καταγγέλθηκαν τόσο το ΔΝΤ όσο και ο Σόιμπλε για «απαράδεκτες απαιτήσεις», όπως ο περιορισμός του αφορολόγητου στις 5.000 ευρώ και τα εργασιακά. Έτσι, σε περίπτωση που οδηγηθούμε σε αδιέξοδο το βάρος θα πέσει στους εταίρους, αναβαθμίζοντας την κυβέρνηση στο αριστερό ακροατήριο, παρόλο που αποδέχεται την κατάργηση της προσωπικής διαφοράς στις συντάξεις, τον περιορισμό της φαρμακευτικής δαπάνης, την κατάργηση των ειδικών μισθολογίων στο Δημόσιο και 19 ακόμη δέσμες αντιλαϊκών μέτρων.
Βέβαια η προσφυγή στις κάλπες δεν είναι κατʼ ανάγκη μια άμεση εξέλιξη. Δεν είναι λίγοι εκείνοι στο κυβερνητικό επιτελείο που, ακολουθώντας τις εκτιμήσεις του τμήματος οικονομικής ανάλυσης της Eurobank, θεωρούν ότι μπορούν να παραμείνουν στα πράγματα μέχρι το καλοκαίρι, εφόσον πιαστούν οι στόχοι του προϋπολογισμού. Με άλλα λόγια εκτιμούν ότι το κράτος θα έχει χρήματα να αποπληρώσει στους δανειστές ομόλογα αξίας 3 δισ. ευρώ περίπου που λήγουν τον Ιούνιο. Αυτή βέβαια είναι μια απόφαση υψηλού ρίσκου, αφού βασίζεται στην υπόθεση ότι η οικονομία θα μεγεθύνεται με ρυθμό 2,7% σε ετησιοποιημένη βάση, κάτι πολύ δύσκολο έως ανέφικτο.
Τέλος, υπάρχει και ένας ακόμη ενδεχόμενος ελιγμός υψηλού ρίσκου. Δεδομένης της θέσης Σόιμπλε για «κούρεμα» χρέους στην περίπτωση που η Ελλάδα βγει από το ευρώ, η κυβέρνηση μπορεί να επιδιώξει να αλλάξει την ατζέντα. Δηλαδή, αντί για το 4ο Μνημόνιο να επιδιώξει να συζητήσει ένα «βελούδινο» Grexit. Να παραδεχτεί το αδιέξοδο της διαπραγμάτευσης και να καλέσει τον κόσμο να αποφασίσει, μέσω δημοψηφίσματος, είτε την παραμονή στο ευρώ με ένα νέο επαχθές Μνημόνιο διαρκείας είτε την έξοδο από την Ευρωζώνη. Η γραμμή αυτή ταιριάζει και με την πρεμούρα της κυβέρνησης να τοποθετήσει τη Rothschild σύμβουλό της για το θέμα του χρέους. Αυτό ήταν πιθανότατα και το αντικείμενο της μυστικής επίσκεψης του κ. Τσίπρα στα γραφεία της εν λόγω εταιρείας στο Παρίσι καθʼ οδόν προς Μάλτα.
Σε όλες τις περιπτώσεις, βέβαια, η αντιλαϊκή πολιτική είναι δεδομένη. Μπορεί να έχει τη μορφή ενός Μνημονίου λιτότητας που θα εφαρμόσει ο ΣΥΡΙΖΑ ή κάποια άλλη κυβέρνηση συνεργασίας που θα προκύψει από την παρούσα Βουλή ή ύστερα από εκλογές. Μπορεί να έχει και τη μορφή ενός Grexit, χωρίς άρνηση του χρέους και κάτω από τη μέγγενη του συμφώνου σταθερότητας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δυστυχώς για την κυβέρνηση και τις υπόλοιπες συστημικές δυνάμεις, οποιαδήποτε φιλολαϊκή λύση προϋποθέτει τη ρήξη με το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, την οποία δεν είναι διατεθειμένοι να πραγματοποιήσουν, άρα θα βαδίζουν από το ένα αδιέξοδο στο επόμενο.