Ουδέν νεώτερον από το μνημονιακό μέτωπο…
Η στροφή στην παραγωγική ανασυγκρότηση και σε ένα εναλλακτικό μοντέλο ανάπτυξης όσο και η ανάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας καθίστανται μονόδρομος.
– Όσον αφορά το Κυπριακό και τις ατέρμονες συζητήσεις για την επίλυσή του, που παρακολουθούμε τις τελευταίες εβδομάδες, επισημαίνω ξανά ότι το «παραμύθι» της διζωνικής – δικοινοτικής ομοσπονδίας, διαχρονικά, συγκάλυψε τη διχοτομική παγίωση – νομιμοποίηση, αφού πρόκειται ουσιαστικά για συνομοσπονδία, υπό το προκρούστειο για την ελληνική πλειοψηφία εφεύρημα της πολιτικής ισότητας.
Να υπενθυμίσω ότι η διζωνική – δικοινοτική ομοσπονδία (που στην ουσία είναι μια καλυμμένη συνομοσπονδία) μπήκε στο τραπέζι των διαβουλεύσεων για την επίλυση του Κυπριακού μετά τον Ιούλιο του 1989 σε έκθεση του τότε ΓΓ του ΟΗΕ Ντε Κουεγιάρ. (Ως τότε στις διαδηλώσεις στον ελλαδικό χώρο κυριαρχούσε το σύνθημα «Όχι διχοτόμηση, όχι ομοσπονδία».)
Μια δεύτερη επισήμανση -για τους μη μυημένους- αφορά μια ιδιαίτερη πτυχή που συζητείται επίσης τις τελευταίες μέρες και αναφέρεται ως «τέσσερις ελευθερίες»: Τι ζητούν να ισχύσει οι Τούρκοι; Η επέκταση των λεγόμενων «τεσσάρων ελευθεριών», που ισχύουν για τις χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ), και μεταξύ Τουρκίας και Κύπρου μετά τη διευθέτηση του προβλήματος, που είναι το μεγάλο κόλπο για να μπει ουσιαστικά από τα πλάγια στην ενιαία αγορά η Άγκυρα.
Όταν μιλάμε για τέσσερις ελευθερίες στην ΕΕ αναφερόμαστε: • Στη διακίνηση αγαθών • Στη διακίνηση υπηρεσιών • Στη διακίνηση κεφαλαίων • Στη διακίνηση προσώπων.
Και οι τέσσερις αυτές ελευθερίες συνιστούν το θεμελιώδες περιεχόμενο της ενιαίας εσωτερικής αγοράς, που εκ των πραγμάτων επεκτείνεται και στο δικαίωμα εγκατάστασης. Την περίοδο αυτή έχει προταθεί από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή η αναβάθμιση της τελωνειακής ένωσης (customs union) μεταξύ Ένωσης και Τουρκίας, στο πλαίσιο της συμφωνίας σύνδεσης (Συμφωνία Άγκυρας – 1963), η οποία καλύπτει κυρίως την ελεύθερη διακίνηση βιομηχανικών προϊόντων.
Ωστόσο η αναβάθμιση δεν πρόκειται να συμπεριλάβει τις τέσσερις ελευθερίες, τη συμμετοχή δηλαδή της Τουρκίας στην ενιαία εσωτερική αγορά, συμμετοχή που συνεπάγεται εξάλλου και άλλες υποχρεώσεις, όπως εφαρμογή των αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου και συνεισφορά στον προϋπολογισμό της Ένωσης.
Διά της πλαγίας λοιπόν η τουρκική πλευρά και ό,τι της κάτσει…
* Αρχιτέκτονα – Συγγραφέα
e-mail: [email protected]