Η οικονομική κρίση κινδυνεύει να μεταλλαχθεί σε κρίση εθνικής ασφαλείας
Μια κρίση που, λόγω αρνητικών συγκυριών, κινδυνεύει να μεταλλαχθεί σε πολυδιάστατη εθνική κρίση. Σε κρίση εθνικής ασφάλειας. Πάντως, επί του παρόντος, φευ, οι πάντες στραβά αρμενίζουμε. Και αν και φθάσαμε στον πάτο, ακόμα με μανία σκάβουμε… Τα τελευταία ραγδαία γεγονότα, που υποδηλώνουν αλλαγές διεθνών ισορροπιών, όπως το αντιευρωπαϊκό Brexit στην ΕΕ, η εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ, ο οποίος με την κουτάλα της ισχύος ανακατεύει την κόλαση του πλανήτη, η επικίνδυνη αμφισβήτηση από την Τουρκία της Συνθήκης της Λωζάννης, οι παρανοϊκές απειλές στην Κύπρο και στο Αιγαίο, το ανοικτό μέτωπο του Μακεδονικού, οι διαρκείς προκλήσεις της Αλβανίας και οι σχιζοφρενικοί κερδοσκοπικοί εκβιασμοί των δανειστών μας, φαίνεται ότι δεν μας συγκλονίζουν ούτε μας εκλογικεύουν. Έτσι παρουσιάζουμε προς τους τρίτους ουσιαστικά την εικόνα τού «τρεις λαλούν και δυο χορεύουν». Ζούμε, για ακόμη μια φορά, στα 200 περίπου χρόνια του ελεύθερου βίου μας, τις εποχές –και ήταν αρκετές– κατά τις οποίες οι φιλοδοξίες τύφλωναν και ποδοπατούσαν το αίσθημα ευθύνης, ενώ, παράλληλα, οι εγωπροσωπικές σκοπιμότητες με αδιαφορία προσπερνούσαν το εθνικό φιλότιμο και τις δημοκρατικές ευαισθησίες.
Οι συμπεριφορές αυτές αγνοούσαν και αγνοούν ότι τα ανεπανόρθωτα λάθη συνοδεύονται, για τους κριτές της Ιστορίας, από την κατηγορία όχι της ανικανότητας μόνον αλλά ενδεχομένως και της συνειδητής αυτοκαταστροφής.
Το πρόσθετο δυστύχημα σε αυτήν την αρνητική εξέλιξη είναι ότι καθώς ο χρόνος περνάει, τα προβλήματα δημιουργούν συμφύσεις. Γίνονται πιο περίπλοκα, ασφαλώς πιο δυσεπίλυτα και ανοίγουν τις αρπακτικές ορέξεις εχθρών και δανειστών.
Είθε, αυτόν τον χρόνο, πολλά θέματα να πάρουν τον δρόμο της θετικής κατάληξης. Εμείς θα στηρίξουμε ό,τι είναι υπέρ του τόπου και του λαού και θα χειροκροτήσουμε, όπως και στο παρελθόν, με ειλικρινή και έντιμη διάθεση, κάθε επιτυχία. Πάντως, οι 365 μέρες που απομένουν, μέχρι την επόμενη αγιοβασιλόπιτά μας, προβλέπονται να είναι ημέρες συνεχούς προσπάθειας, πολλών προβληματισμών αλλά και σταθερής εσώψυχης ελπίδας.
Σʼ αυτήν την τελευταία τοποθέτηση μας ενισχύει η ιστορική αλήθεια ότι το κύτταρο αυτού του λαού έχει, στις δεκαετίες που πέρασαν, άπειρες φορές δοκιμασθεί και επιβιώσει, παρά τις αντίθετες προβλέψεις των κανόνων της Ιστορίας. Παρά τα διαχρονικά δικά μας λάθη, τις εχθρικές προσπάθειες από διάφορες πλευρές και τις δόλιες ενάντιες επιδιώξεις πολλών, η χώρα και ο λαός μας κατάφεραν και στάθηκαν όρθιοι.
Είναι κοινός τόπος ότι βιώνουμε μια περίοδο πολλαπλών δοκιμασιών. Μοιραζόμαστε στην κυριολεξία τη γενικευμένη αγωνία και φτωχοποίηση της χώρας μας, παρά τις ατελείωτες προσπάθειες κυβερνήσεων και κομμάτων.
Ξεκινώ από τις υπέρτερες των δικών μας δοκιμασίες. Τις δοκιμασίες του λαού.
1. Από τον νέο, που ζει την ανείπωτη αγωνία του για το αύριο και φεύγει από την Ελλάδα.
2. Από τον άνεργο και τον άστεγο, που σέρνονται στα συσσίτια ή τους κάδους απορριμμάτων.
3. Από τους εκατοντάδες χιλιάδες «λουκετοφόρους» κατεστραμμένους εμπόρους και επιχειρηματίες, σε όλες τις πόλεις και τα χωριά.
4. Από τις 300 και πλέον χιλιάδες υποαπασχολούμενους ή περιστασιακά εργαζόμενους, τα κύρια θύματα της μαύρης αγοράς εργασίας.
5. Από τα άτομα με ειδικές ανάγκες, τους αναπήρους και τους ανασφάλιστους.
Αυτοί όλοι είναι το κρίσιμο και βασανισμένο μέγεθος του λαού, που γιʼ αυτούς κάτι σημαντικό πρέπει γρήγορα να γίνει. Διαφορετικά, η πολύχρονη εξαθλίωση θα φέρει μοιραία δεινά για όλους και για τη χώρα. Ελπίδα και ευχή μας, κάποιοι να ξυπνήσουν έγκαιρα και να διορθώσουν τον βηματισμό τους, προτού να είναι αργά. Οι αντοχές των πολιτών προ πολλού εξαντλήθηκαν και η Ελλάδα νιώθει τη σημερινή οικονομική κατοχή και ταπείνωση πιο έντονα από εκείνη των Πάντσερ του 1941.
• Το κείμενο αυτό είναι απόσπασμα από την ομιλία του κ. Κώστα Πυλαρινού στην κοπή της πίτας της Ένωσης, που έγινε την περασμένη Κυριακή.