Η δραχμή

Άλαλα τα χείλη των ασεβών. Εννοώ με τον βυζαντινό αυτόν στίχο υπέρ της Παναγίας τους σμικρυνόμενους εκείνους που εξακολουθούν να ομνύουν στα τρισκατάρατα δεσμά και δεινά τα οποία υφίσταται η δόλια η πατρίδα μας.

Η ανάξια λόγου αυτή μειονότητα –«δόξα και τιμή στο ευρώ» (!)– αποτελείται σχεδόν εξ ολοκλήρου από πολιτικούς εντός των ορίων της Βουλής. Χαμερπή άτομα, δηλαδή, συμπεριλαμβανομένων και των βουλευτών των δύο κυβερνώντων κομμάτων, που δεν κουράζονται να σκουπίζουν από τα πρόσωπά τους τα πτύελα των μετεχόντων αξιωματούχων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ειδικότερα της Ευρωζώνης, τα μέλη της οποίας γνωρίζουν επακριβώς το θανατη­φόρο δόλωμα που έχει περιτυλιγμένο το αγκίστρι τους.

Άλλη διέξοδος ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Όσοι την αναζητούν, ας γνωρίζουν ότι θα πρόκειται για ΗΘΕΛΗΜΕΝΗ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ, κυρίως για τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Δεν ισχυρίζομαι πως η μετάβαση στη δραχμή θα γίνει αβρόχοις ποσί. Το αντίθετο θα συμβεί. Η ελπίδα, όμως, θα υφίσταται. Και θα είναι προσεγγίσιμη και ρεαλιστική. Η αποκόλληση από το ευρώ θα αποτελέσει μέγιστο επίτευγμα. Μας βοηθάει, άλλωστε, και η ανεξαρτητοποίηση της Μεγάλης Βρετανίας από τη σφηκοφωλιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γεγονός που επικροτεί και ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ. Ένας ιδιόρρυθμος Πρόεδρος, είνʼ αλήθεια, αλλά κατά πάσα πιθανότητα αντισυστημικός ή τουλάχιστον αντισυμβατικός.

Σχεδόν το σύνολο πολιτικών τε και δημοσιογρά­φων τον λοιδορούν στην Ελλάδα, με πρόσχημα το περιλάλητο τοίχος. Ιδού τι γράφει την Τετάρτη στην «Εφημερίδα των Συντακτών» η Μαριάννα Τζιαντζή για να φρίξει κανείς: «Η βαρβαρότητα της κυβέρ­νησης Τραμπ μονοπωλεί τις ευαισθησίες μας και τη δίκαιη αγανάκτησή μας»! Από την άλλη μεριά φθονεί τη Μέρκελ και τις οικονομικές ελίτ της Γερμανίας, όντας ταυτόχρονα φίλος του Πούτιν. Δεν ξέρω αν συμπαθεί τους Έλληνες ως λαό (και όχι, βέβαια, ως… αστέρια της πολιτικής). Ο πανέξυπνος Πάνος Καμμένος, πάντως, τον έχει διπλαρώσει, μιας και ενδιαφέρεται από τώρα για την επανεκλογή του στην Προεδρία των ΗΠΑ, με τους ψηφίζοντες Έλληνες της Αμερικής, εν­θουσιάζοντάς τον!

Η συγκυρία –μια συγκυρία που διαρκεί, φευ, επτά περίπου χρόνια– καθορίζει και τις συμμαχίες. Κάκιστοι είναι και οι Αμερικανοί. Ερώτημα: Ποιους προτιμάμε υπό τις παρούσες συνθήκες; Τους Γερμανούς ή τους Αμερικανούς; Απάντηση: Χίλιες φορές τους Αμερικανούς. (Όποιος διαφωνεί ας το εξομολογηθεί στον ιερωμένο του, αφού μπλέξαμε εσχάτως με εξομολόγους και ιερωμένους του Αγίου Όρους…)

Γεωπολιτικά μάς ορέγονται πολύ περισσότερο οι Αμερικανοί. Επίσης και οι Ρώσοι. Γεωστρατηγικά ουδείς μάς υπολογίζει πλέον μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως. (Οι Σκοπιανοί πάνε πολύ πιο πίσω, κομπάζοντας με τον… Μέγα Αλέξανδρό τους!). Επανερχόμενος στο σήμερα, με ανησυχεί η εισέτι μη διευκρινισθείσα σχέση του Τραμπ με τον Ερντογάν.

Προχωρώ: Γλώσσα, πλην των πολυσχιδών άλλων ιδιοτήτων της, σημαίνει ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ. Ειδικά η ελληνική γλώσσα, τροφοδοτούμενη από την αχανή σε αριθμό αρχαιοελληνική παρακαταθήκη, είναι μακράν η πλουσιότερη στην υφήλιο. Άλλο ζήτημα πόσοι Έλληνες, εκτός των μεγάλων ποιητών μας λίγο πριν από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους, τη γνωρίζουν σε βάθος.

Η δραχμή είναι ο τίτλος του παρόντος άρθρου. Ως γνωστόν: Το καλό το παλικάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι, λέει μία από τις άφθονες σοφές μας παροιμίες. Την ουσία, όμως, αυτής της παροιμίας δεν θα την υλοποιήσουμε εμείς. Τα διαβαθμισμένα ως προς την ισχύ τους άγρια ζώα της ζούγκλας θα τη φέρουν εις πέ­ρας. Εννοώ μεταφορικά τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ακριβέστερα: Ορισμένες από αυτές, με πρώτη τη Γερμανία, που θα επιστρέψει στο μάρκο.

Μιλάω για τη διάλυση της συμμορίας, της σπείρας των Βρυξελλών. Η παγκοσμιοποίηση, παρά τα αντι­θέτως ισχυριζόμενα, απέτυχε οικτρά. Ο σκληρός καπιταλισμός πνέει τα λοίσθια. Οι άνθρωποι δεν είναι μηχανές, ούτε ανδράποδα. Τα δήθεν μεταφερόμενα χρήματα είναι λογιστικά χαρτιά άνευ αξίας. Αντιπροσωπεύουν έναν κόσμο εικονικό, ένα σύμπαν διάτρητο. Οι παριστάνοντες τους αρμόδιους εμπειρογνώμονες είναι αδρά αμειβόμενα σκουλήκια.

Δεν ξέρω τι μας επιφυλάσσει το μέλλον. Εκείνο που γνωρίζω άριστα είναι ότι θα φύγουν από το ευρώ η Ιταλία και η Γαλλία. Χώρες ιστορικές με πολιτισμό και σημαντικές διασυνδέσεις. Εκείνο που, επίσης, γνωρίζω άριστα είναι ότι ο Γιάνης (με ένα νι) Βαρου­φάκης, πρώτος υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, είχε δίκιο. Ας συνεχίζουν να τον γελοιοποιούν κάποιοι ξερόλες. ΕΙΧΕ ΔΙΚΙΟ και όφειλες να το γνωρίζεις, Αλέξη Τσίπρα. Ήσουνα τότε πρωθυπουργός της χώρας μας και εξακολουθείς να είσαι.

Την Τετάρτη στη Βουλή σε θαύμασαν από την τηλεόραση ακόμα και οπαδοί του Ποταμιού! Ο υιός Μητσοτάκη, αντίθετα, ήταν αξιοθρήνητος. Ιδίως με τα χρωστούμενα (και ανατοκιζόμενα) της ΝΔ, καθώς και με τα χρέη του «Κήρυκα Χανίων» που ανήκει στον πατέρα του.

Δεν δίστασε ο… λεβέντης να ζητήσει για πολλοστή φορά εκλογές, ξεκουφαίνοντας το ακροατήριό του. Ο εξευτελισμός του θα είναι τέλειος, σύμφωνα με γνωστή ρήση.

Καταλήγω: Η κατάσταση δεν είναι τόσο τραγική για όσους έχουν να φάνε και να κοιμηθούν. Η ανεργία είναι ασήκωτο βάρος και οι ωρομίσθιοι αυξάνονται και πληθύνονται χωρίς να πληρώνονται. Οι συμφωνίες με τα αφεντικά για δύο με τέσσερις ώρες εργασίας, εκείνα τους υποχρεώνουν να δουλεύουν τουλάχιστον δέκα ώρες! Ταυτόχρονα, σε καιρό μεγάλης κρίσης, οι αετονύχηδες και οι κομπιναδόροι θησαυρίζουν με την άνεσή τους, μαζί με τους εκ γενετής ματσωμένους.

Συμπέρασμα: Είτε θα επιστρέψουμε με τη δική μας βούληση στη δραχμή είτε διαζευκτικά θα διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ευρω­ζώνη.