Η άλλη άποψη…
Να απαλλαγούμε από τον εθνικιστικό κρατισμό
«Η πρόταση για την αποδέσμευση του Ελληνισμού από τον εθνικιστικό κρατισμό ωριμάζει με τη συσσώρευση απελπισμού για το σαφώς ανίατο (ανίκανο και φαύλο) ελλαδικό πολιτικό σύστημα.
Όσες αγαθές προθέσεις κι αν υπάρξουν, όσες ανιδιοτελείς και αφιλόκερδες πρωτοβουλίες, το ελλαδικό πολιτικό σύστημα δεν παίρνει γιατρειά. Είναι κανόνας, μάλλον χωρίς εξαιρέσεις, ότι ακόμα και άνθρωποι με έκτακτη ποιότητα και διαυγέστατης καθαρότητας προθέσεις, μόλις ενταχθούν σε κόμμα και γευθούν την ηδονή της εξουσίας μεταμορφώνονται, σαν να τους άγγιξε το ραβδάκι της Kίρκης. Συμβαίνει και σε κοινωνίες με εξαιρετική κοινοβουλευτική ωριμότητα, αλλά στην Ελλάδα το σύμπτωμα κυριολεκτικά τρομάζει: είναι ο κανόνας».
«Πολιτικές αποφάσεις με καίριες, τεράστιες συνέπειες τόσο για τη συνέχεια ή την ασυνέχεια της ιστορικής ύπαρξης του Ελληνισμού όσο και για την επιβίωση ή τη λιμοκτονία των Ελλήνων, πάρθηκαν με κωμικές πλειοψηφίες στη Βουλή ή με υπουργικά διατάγματα απόλυτης αυθαιρεσίας ασήμαντων υπουργίσκων: H στανική επιβολή της μονοτονικής γραφής, η κατάργηση της διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών, η θεσμοποίηση ως ʽʽεπίσημης γλώσσαςʼʼ του κράτους ενός εκτρωματικού ιδιώματος τεχνητής ʽʽδημοτικήςʼʼ, η σιωπηρή νομιμοποίηση της συνδικαλιστικής αυθαιρεσίας, ο εξωφρενικός υπερδανεισμός της χώρας, η ομόθυμη υπογραφή ʽʽμνημονίωνʼʼ για την άνευ όρων παραίτηση από την ανεξαρτησία και αυτοδιοίκηση της χώρας, και μύρια όσα ανάλογα.
Ίσως λοιπόν, αν ποτέ απελπιστεί με συνέπεια η ελλαδική κοινωνία και ένα εκατομμύριο πολίτες ριζώσουν αμετακίνητοι για μέρες στην Πλατεία Συντάγματος ζητώντας μιαν ʽʽαλλαγήʼʼ, που δεν ξέρουν να την ορίσουν, ίσως τότε κάποιοι θυμηθούν την πρόταση για την αποδέσμευση του Ελληνισμού από τον εθνικιστικό κρατισμό. Και κάποιος έντρομος πρωθυπουργίσκος ίσως τότε τολμήσει, εκών άκων, να δοκιμάσει το διαφορετικό και καίριο.
Είναι εξαιρετικά θετικό ότι προϋπάρχει ενεργό το παράδειγμα του κράτους του Ισραήλ. Και στα πιθανά ενδεχόμενα κίνητρα του ελλαδίτη πρωθυπουργού της ʽʽαλλαγήςʼʼ να προστεθεί η ενορμητική ξιπασιά, η μίμηση».
***
Διά χειρός…
…του Θανάση Καρτερού, από το σχόλιό του στην «Αυγή» με τίτλο «Όλα να τα περιμένει κανείς»:
Κι όμως, το «παιδί» είναι ακόμα εκεί…
«Αυτό που μου φαίνεται πιο μυστηριακό, και πιο μεγάλο, είναι ότι αυτή η κυβέρνηση άντεξε δυο χρόνια. Παρά το γεγονός ότι όλα είχαν στηθεί έτσι, ώστε να μην αντέξει ούτε δυο μήνες.
Και να μην είχαν στηθεί όμως, δεν υπήρξε κυβέρνηση από τη μεταπολίτευση που να αντιμετώπισε τόσες δυσκολίες, τόσες συνωμοσίες, τόση εχθρότητα, τόσες παγίδες. Που να είχε από την πρώτη στιγμή απέναντί της μια συμμαχία των “μέσα” με τους “έξω”, με στόχο να την ξεφορτωθούν. Που από την πρώτη στιγμή, επίσης, να την καταδίωκε ένας απηνής εκβιασμός: Θα κάνετε τούτο, και κείνο, αλλιώς θα την πληρώσει η χώρα σας. Όχι εσείς, αλλά η κοινωνία, η Ελλάδα. Από την πρώτη στιγμή, τέλος, να βρήκε τα ταμεία του κράτους άδεια, και τα συρτάρια γεμάτα δεσμεύσεις στις οποίες άλλοι, από ανοησία ή από σκοπιμότητα, είχαν ρίξει τη χώρα».
«Θυμάμαι πριν από δυο χρόνια έναν πολύ επώνυμο δεξιό: Το παιδί είναι άσχετο, δεν θʼ αντέξει ούτε μια βδομάδα, έλεγε για τον Τσίπρα. Γιατί κατά βάθος πίστευε, όπως κι άλλοι του είδους, ότι κάποιοι σʼ αυτόν τον τόπο γεννιούνται για να εξουσιάζουν, κι άλλοι για να εξουσιάζονται. Ε, λοιπόν, το ʽʽπαιδίʼʼ είναι ακόμα εκεί. Όπως και τα άλλα ʽʽπαιδιάʼʼ. Έπαθαν, έμαθαν, παλεύουν. Κι αν αυτή η κυβέρνηση άντεξε δυο ολόκληρα χρόνια ενάντια σε όλες τις θύελλες και τις προβλέψεις, σκέφτομαι ότι ίσως μείνει κάνα δυο δεκαετίες ακόμα. Απʼ αυτά τα ʽʽπαιδιάʼʼ όλα να τα περιμένει κανείς…».
***
Διά χειρός…
…της ηθοποιού Καρυοφυλλιάς Καραμπέτη, από τη συνέντευξή της στο «Βήμα», στη Μυρτώ Λοβέρδου:
Ο κόσμος, οι πραγματικοί ήρωες
«Για μένα ήρωες είναι ο κόσμος της καθημερινότητας που μοχθεί παρά τη δύσκολη κατάσταση που ζει. Ήρωες για μένα είναι οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα, εκείνοι που παρατούν τη βολή τους και τρέχουν μέσα σε τρομερά αντίξοες καταστάσεις, θέτοντας ακόμα και τη ζωή τους σε κίνδυνο, για το περιβάλλον ή για το Προσφυγικό. Άνθρωποι που δεν γίνονται σουπερστάρ ούτε ασχολείται κανείς μαζί τους. Το κάνουν για την ψυχή τους. Κι αυτή είναι πιστεύω η ευγενέστερη αρετή».
***
Διά χειρός…
…του πρώην υπουργού Αριστείδη Μπαλτά, ομότιμου καθηγητή ΕΜΠ και βουλευτή Αττικής του ΣΥΡΙΖΑ, από το άρθρο του στο «Έθνος» με τίτλο «Τέσσερα παράδοξα και μία αυταπάτη»:
Υπάρχει βουβή ελπίδα
«Παράδοξο είναι ότι μέχρι σήμερα, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αντέχει. Αντέχει παρότι έχει εναντίον της τα πολιτικά κόμματα, τους τηλεοπτικούς σταθμούς, σχεδόν όλες τις εφημερίδες και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα μεγάλα συνδικάτα, τους περισσότερους δήμους, τις περισσότερες περιφέρειες και τις ισχυρότερες πολιτικές δυνάμεις στην Ευρώπη και στον κόσμο. Δεν νομίζω ότι είχαμε ποτέ σε άλλη χώρα κυβέρνηση δημοκρατικά εκλεγμένη που να μην έχει υποχρεωθεί να υποκύψει απέναντι σε μια τόσο γενικευμένη αντιπολίτευση. Το γιατί δεν πέφτει υπονοεί ότι έχει οικοδομηθεί μια ιδιόμορφη σχέση μεταξύ κυβέρνησης και λαού, η οποία δεν διαμεσολαβείται από κόμματα, δήμους ή συνδικάτα και η οποία δεν είναι ορατά ενεργή, αλλά εκφράζει βουβά, αν επιτρέπεται το οξύμωρο, μια μετριασμένη ελπίδα. Είναι αυτή η βουβή και μετριασμένη ελπίδα που κρατάει την κυβέρνηση στη θέση της».