Το «δεκανίκι»…

Η αυτοδύναμη πλειοψηφία, όμως, είναι ανέφικτος στόχος. Για τον λόγο αυτό, οι ξένοι πάτρωνες ευνοούν την ενίσχυση κι ενός άλλου μνημονιακού κόμματος, για να αποτελέσει το «δεκανίκι» του Κυριάκου. Άλλωστε, υπάρχει το προηγούμενο με Σαμαρά – Βενιζέλο. Για «δεκανίκι», λοιπόν, προαλείφεται το ΠΑΣΟΚ. Στο πλαίσιο αυτού του σχεδίου, η Φώφη Γεννηματά προσπαθεί να δώσει μεγαλύτερο εύρος στο σχήμα του οποίου προΐσταται. Το εφεύρημα της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, με συμμετοχή του Θεοχαρόπουλου, δεν απέδωσε τίποτα. Έτσι, η Φώφη, σαν τους παλιατζήδες των παλαιών εποχών, βγήκε στην «πολιτική γύρα» διαλαλώντας: «Όλα τα παλιά αγοράζω!». Και ανέσυρε από τη ναφθαλίνη του χρόνου τον… Γιωργάκη Παπανδρέου!

Καλύτερα να επέλεγε τον… Τσοχατζόπουλο παρά αυτόν. Διότι ο υιός του μακαρίτη ιδρυτού του κόμματος μόνον αρνητικά συγκεντρώνει. Ο Γιώργος, που το μόνο επάγγελμα που έχει ασκήσει στη ζωή του είναι το «επάγγελμα Παπανδρέου», ευνοούμενος Αμερικανών και Γερμανών, ό,τι κακό μπορούσε να κάνει σε αυτήν τη χώρα, το έκανε. Μας έβαλε σε Μνημόνιο, έφερε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, μας υποσχέθηκε ότι «λεφτά υπάρχουν», και δεν είναι μόνον αυτά. Έγινε, για κακή μας μοίρα, και πρωθυπουργός, λόγω επιθέτου. Εδώ, φυσικά, έχουν ευθύνες και οι ψηφοφόροι, αλλά τι χρωστούσε η μεγάλη πλειονότητα των πολιτών; Σε κάποια φάση τον έκαναν ακόμα και πρόεδρο της… Σοσιαλιστικής Διεθνούς! Αδιάψευστο δείγμα τού ότι αυτή η Διεθνής δεν έχει καμία σχέση με την παλαιά και σήμερα αποτελεί την άλλη όψη του ίδιου καπιταλιστικού νομίσματος.

Ο «Γιωργάκης», λοιπόν (που δεν θα γίνει ποτέ Γιώργος), ο στενός φίλος του περιβόητου Σόρος, προωθούσε την ελεύθερη χρήση της μαριχουάνας. Και έχει κι άλλα πολλά στο ενεργητικό του: Ήταν υποστηρικτής της… προοδευτικής ιδέας να δοθεί δικαίωμα ψήφου στους παράνομους μετανάστες, ενώ τον βουλευτή του Τσετίν Μάντατζη, που προπαγάνδιζε στην Ξάνθη για την «τουρκική» μειονότητα, τον κράτησε υπό την προστασία του. Υπερθεμάτιζε στο να λειτουργεί τζαμί στην Αθήνα και εξαντλούσε τις «διπλωματικές» του ικανότητες χορεύοντας ζεϊμπέκικο με τούρκους υπουργούς. Τώρα η Φώφη Γεννηματά πανηγυρίζει για τη συνεργασία μαζί του και για την… Κεντροαριστερά, που πιστεύει ότι διευρύνεται. Φυσικά, το να αποκαλεί κάποιος τον Γιωργάκη «σοσιαλιστή» ακούγεται σαν κακόγουστο ανέκδοτο. Αλλά και το ΠΑΣΟΚ προ πολλού έχει κλείσει τον κύκλο του. Δεν μπορεί να κάνει λόγο για Κεντροαριστερά διότι ούτε Κέντρο είναι (αυτός ο χώρος έχει σβήσει προ πολλού) ούτε φυσικά Αριστερά.

Το ΠΑΣΟΚ ήταν ένα καθαρά προσωποπαγές σχήμα του Ανδρέα Παπανδρέου. Υπήρχε και είχε υπόσταση όσο ζούσε ο Ανδρέας. Ύστερα από αυτόν έγινε γελοιογραφία. Στην περίπτωση αυτή ταιριάζει ο στίχος του Μαγιακόφσκι για τον Λένιν, δείγμα της κομματικής υμνολογίας προς τον ηγέτη των Μπολσεβίκων: «Λέμε Λένιν, κι είναι σαν να είπαμε το Kόμμα. Λέμε το Kόμμα, κι είναι σαν να είπαμε Λένιν…». Έτσι κι εδώ. «Λέμε Ανδρέας, κι είναι σαν να είπαμε ΠΑΣΟΚ. Λέμε ΠΑΣΟΚ, κι είναι σαν να είπαμε Ανδρέας…»! Αυτό ίσχυε πάντα για τους οπαδούς του Ανδρέα και για τους περιβόητους «πρασινοφρουρούς». Διότι γεγονός παραμένει ότι όσοι εθήτευσαν στο ΠΑΣΟΚ έγιναν γνωστοί αποκλειστικά και μόνο χάρις στον Ανδρέα Παπανδρέου. Ήταν πάντα άγνωστοι και «ετερόφωτοι». Κι είχε δίκιο ο Κατσιφάρας που παραδέχθηκε ότι: «Χωρίς τον Ανδρέα δεν θα μας ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας μας».

Κι ύστερα ήλθε ο εθνικός ολετήρας, ο Κώστας Σημίτης. Ο υπέρμαχος του Σχεδίου Ανάν, ο βασικός συντελεστής της υπερχρέωσης της χώρας, ο υπόλογος για το σκάνδαλο υπεξαίρεσης των χρημάτων του λαού στο χρηματιστήριο, αυτός που –για να εξυπηρετήσει τους στόχους του Βερολίνου– μας έβαλε το 2000 στο καταραμένο ευρώ με όρους υποταγής στη Γερμανία. Ο ίδιος ο Στουρνάρας, άλλωστε, ξεσκέπασε την «κομπίνα» του μέντορά του. Είπε ότι ο Σημίτης πλαστογράφησε τα στοιχεία: Το έλλειμμα ήταν 6,3% το 1998 και 5,8% το 1999, και όχι 3,5%, όπως το παρουσίασε ο τότε πρωθυπουργός για να μπούμε στην ΟΝΕ. Και προσέθεσε ότι ο άνθρωπος που αφήρεσε το θρήσκευμα από τις ταυτότητες (άλλη μελανή σελίδα) είναι υπεύθυνος για το ότι 20 δισεκατομμύρια ευρώ κόστισε στον λαό η πλαστογράφησή του. Αυτά και πολλά άλλα συνθέτουν την πολιτεία του ΠΑΣΟΚ και των «πρωταγωνιστών» του στη μετα-Ανδρεϊκή εποχή.

Όταν, λοιπόν, ο βασικός πυλώνας της λεγόμενης Δημοκρατικής Συμπαράταξης έχει χρεοκοπήσει και είναι υπόλογος για πολλά δεινά, έρχεται τώρα να μας υποσχεθεί «ανανέωση» με συνεταίρο τον «σοσιαλιστή» (!) Γιώργο.

Το αμαρτωλό ΠΑΣΟΚ δεν έχει λόγο υπάρξεως. Διατηρεί, όμως, τον τίτλο ως συναισθηματική ανάμνηση στο 5% των οπαδών του, που υποσυνείδητα φέρνουν στο μυαλό τους τον ιδρυτή και κανέναν άλλον. Και δεν είναι τυχαίο ότι οι «επίγονοι» αποφεύγουν από «κόμπλεξ» συστηματικά να μνημονεύουν τον Ανδρέα. Αυτό το σουρεαλιστικό σχήμα προορίζεται να γίνει «δεκανίκι» αύριο στον Κυριάκο Μητσοτάκη, για να συνεχιστεί η ευρωγερμανική κατοχή.

Το ελεεινό κατάντημα της μεγάλης πλειονότητας του πολιτικού μας κόσμου έγκειται στο ότι τα περισσότερα κόμματα δηλώνουν πλήρη υποταγή στο «Ιερατείο» των Βρυξελλών για να γαντζωθούν στην εξουσία. Λειτουργούν οι αρχηγοί σαν εντολοδόχοι της καγκελαρίας του Φύρερ Σόιμπλε και παραδίδουν την ανεξαρτησία της χώρας στο επαίσχυντο ΔΝΤ. Ο πρώην πρόεδρος του Αρείου Πάγου κ. Βασίλειος Νικόπουλος από το 2014 είχε καταγγείλει: «Η Ελλάδα έχει παραιτηθεί από την εθνική της κυριαρχία, αυτοκαταλύεται ως ανεξάρτητο κράτος και γίνεται υποτελής στους δανειστές της. Αυτοκαταλύεται, δηλαδή, ένα κράτος χωρίς πόλεμο, εν καιρώ ειρήνης. Πρόκειται για πρωτοφανές ιστορικό γεγονός. Με την εφαρμογή του αγγλικού και όχι του ελληνικού δικαίου επήλθε και η απώλεια της νομικής μας κυριαρχίας». Εάν, όμως, η εξουθένωση του ελληνικού λαού ήλθε «εκ των άνω», η αναγέννηση πρέπει να έλθει «εκ των κάτω». Κι αυτό δεν το ελπίζουν μόνο οι πολίτες. Το απαιτούν. Γιατί επιμένουν να προσκυνούν οι εκφραστές της μνημονιακής ολιγαρχίας τον αγύρτη ηγεμόνα Σόιμπλε; Διότι, όπως έλεγε ο Μακιαβέλι, «Μια τέτοια ολιγαρχία, δημιουργημένη από τον ηγεμόνα, ξέρει πως δεν μπορεί να σταθεί χωρίς τη φιλία και τη δύναμή του. Γιʼ αυτό θα κάνει τα πάντα για να τον διατηρήσει…».

Η σημερινή εικόνα της Ελλάδας αποδίδεται –προφητικά θα λέγαμε– με την εικόνα που έδινε ο κορυφαίος σατιρικός λογοτέχνης, ο Εμμανουήλ Ροΐδης, στην πολιτική ζωή της εποχής του: «Πάντα ανεξαιρέτως τα έθνη, κατά περίοδον τινά του βίου των, υπέστησαν αισχρόν τινά ζυγόν. Κατά τον δέκατον πέμπτον αιώνα, εδέσποζαν εν Ισπανία οι Ιεροεξετασταί. Κατά τον δέκατον έκτον, οι δολοφόνοι εν Ιταλία, και κατά τον δέκατον όγδοον εν Γαλλία αι πόρναι. Ούτω και παρʼ ημίν σήμερον, δεσπόζουν αι βδέλλαι του προϋπολογισμού…». Στον δικό μας, τραγικό αιώνα του ζυγού της παγκοσμιοποίησης, δεσπόζουν οι Ιεροεξεταστές, οι οικονομικοί δολοφόνοι και οι βδέλλες του προϋπολογισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτής της Ευρωπαϊκής Ένωσης που οι ευρωλάγνοι μνημονιακοί πολιτικοί του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ (και των συνεταίρων του), του Ποταμιού και ο Λεβέντης προσκυνούν με εμετική δουλικότητα.

Όμως φαίνεται ότι ίσως κάτι αρχίζει να αλλάζει στο παγκόσμιο σκηνικό. Ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Τραμπ –και μπράβο του–, δήλωσε ότι στηρίζει τη Βρετανία στην έξοδό της από το ευρωπαϊκό γκέτο και είναι αποφασισμένος να συγκρουστεί με τη Γερμανία. Περιμένουμε και τις εκλογές στη Γαλλία, με μια πιθανή νίκη της Λεπέν. Ελπίζουμε στην κατάρρευση του Δ΄ Ράιχ. Ο αγύρτης Σόιμπλε απειλεί την Ελλάδα με το ΔΝΤ, που εάν δεν το δεχθούμε θα μας καταδικάσει σε οικονομικό αφανισμό. Γυρίζουμε, δηλαδή, στο… 1847, όταν ο υπουργός Εξωτερικών της Βρετανίας, ο λόρδος Πάλμερστον, «εδίκασε και κατεδίκασε» την Ελλάδα και ζητούσε να του πληρώσουμε το τεράστιο –για τότε– ποσόν των 750.000 δραχμών. Ο λόρδος απέκλεισε με μεγάλο στόλο τον Πειραιά και διέταξε κατάσχεση των ελληνικών πλοίων. Παραστατικά, ο Μακρυγιάννης έγραφε για τους «σκύλους Άγγλους» (σήμερα Γερμανούς) «που μας κατακερμάτισαν όλο το εμπόριον και τζαλαπάτησαν τη σημαία μας και πεθαίνουν της πείνας οι άνθρωποι και περιπλανιούνται άσκοπα στους δρόμους και κλαίνε με μαύρα δάκρυα…».

Τώρα δεν είναι ώρα για δάκρυα αλλά για αποφασιστική έξοδο από τη γερμανοευρωπαϊκή δικτατορία και το ευρώ, και επιστροφή στο εθνικό μας νόμισμα. Ας το συνειδητοποιήσουν άπαντες.