Άνευ κέντρων βάρους!

Από το 2010 έως σήμερα ζούμε ακρότητες σε μέτρα, πολιτικό λόγο και συμπεριφορές, βία, οργή, αγανακτισμένους με ή χωρίς πλατείες και μια σειρά καταστάσεις χωρίς απάντηση για το πόσο θα αντέξουμε αυτό που συμβαίνει.

Οι επιπτώσεις της κρίσης είναι διπλής διάστασης για τη χώρα και τους πολίτες: Καταστροφή πλούτου και αναδιανομή, αφού ένα τμήμα κερδίζει από αυτή.

Ωστόσο, η αλλαγή νοοτροπίας και συνακόλουθα επιλογών, θεσμών και δομών, προσώπων είναι εμφανώς πιο αργή από αυτό που χρειάζεται άμεσα για να αντιμετωπιστούν οι πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές δυνάμεις καθόδου, που δεν εντοπίζονται μόνο στην πλευρά των δανειστών.

Δύο μείζονα παραμένουν άλυτα: Σύγκλιση απόψεων και μίνιμουμ εθνική συνεννόηση και στη συνέχεια ποιος θα είναι ο μαέστρος.

Οι ριζοσπαστικές τομές γενικώς είναι στο πρόγραμμα όλων όσων διεκδικούν την εξουσία. Τις εννοούν όμως; Στην πράξη, το πλάνο τους εξαντλείται σε κάποιους μήνες, όταν οι ισχυροί οικονομικά ή οι δανειστές ή οι άλλοι παίκτες στα γεωπολιτικά γύρω μας έχουν πλάνα και στρατηγική -όπως αποδεικνύεται και από την απόδοση των βραχυπρόθεσμων για το χρέος- για σαράντα χρόνια. Έτσι, σε ένα ρευστό περιβάλλον οικονομικά αλλά και γεωστρατηγικά, αφού αλλάζει ο κόσμος και τα παλιά δεδομένα πεθαίνουν και νέα ανακύπτουν, με έντονα προβλήματα στην ιστορική μεταβατική περίοδο που διανύουμε, σε ποια σταθερότητα ελπίζουμε; Για τη διάρκεια των κυβερνήσεων με αδυναμία για αποτελέσματα; Ή μήπως για αριθμούς -όπως η μείωση της ανεργίας με μερικές μορφές απασχόλησης ή εξευτελιστικές αμοιβές- και το κυριότερο που κρύβεται από τους ταχυδακτυλουργούς: Η μείωση του εργατικού δυναμικού της χώρας -άρα και της ανεργίας- εξαιτίας της μετανάστευσης εκατοντάδων χιλιάδων νέων, δηλαδή το αύριο και το μέλλον της χώρας;

Καλά να μιλάμε με αυταπάτες και μεγάλα λόγια για την εθνική και πολιτική κυριαρχία, για τα παλιά συστήματα που πρέπει να σαρωθούν, αλλά πώς θα γίνει αυτό όταν η κάθε κατηγορία σκέφτεται εντός των επαγγελματικών της συμφερόντων και ο καθένας τον ατομισμό και τη μοναξιά του προσωπικού του μεγάλου ή μικρού Γολγοθά; Στερούμαστε κομμάτων, συνδικάτων με αξίες και όχι την άθροιση των επιμέρους, θεσμών και δεσμών που υφαίνουν το ολόκληρο και τη συνέχεια.

Είναι επόμενο, χωρίς κέντρα βάρους στα κρίσιμα πεδία, σε εποχές με επίμαχο την εδραίωση νέου γεωστρατηγικού status, συστημάτων ελέγχου -πέρα από την εμπορευματοποίηση- της γνώσης, του σύγχρονου παραγωγικού κεφαλαίου, να είναι διαρκώς έκπτωτοι οι άνθρωποι, αντί οι δυνάμεις φθοράς της ποιότητας και ασφάλειας της ζωής μας.

Αρκετά λοιπόν με τα τυχαία! Αν δεν προχωρήσουμε με νέο επίπεδο οργάνωσης παντού -εδώ που πάνω από 5 εκατ. στρέμματα είναι ακαλλιέργητα αλλά επιδοτούμενα- με αλλαγή προτύπων, τρόπου σκέψης και στάσης ζωής -με λογική συνεργασίας και με το συν της πρόσθεσης- αλλά παραμείνουμε στα θεατρικά κάθε είδους -όπως των διαπραγματεύσεων, όπου οι δανειστές ξέρουν τι θέλουν και πού το πάνε σε αντίθεση με εμάς-, οι εποχές για τις παρούσες γενιές δεν θα τύχουν ούτε της κινέζικης κατάρας: «Είθε να ζήσεις σε ενδιαφέροντες καιρούς»!

* Μάστερ στις Δημόσιες Πολιτικές, Συντονιστής του Ομίλου Πολιτικού και Κοινωνικού Προβληματισμού «Ακτίδα», πρ. Πρόεδρος ΑΔΕΔΥ