Η άλλη άποψη…
Στο χάος και στην ακυβερνησία μπορεί να οδηγήσει μια κυβέρνηση της ΝΔ
«Η μακροπρόθεσμη στρατηγική ως προς την κατάλληλη στιγμή για την κατάκτηση της εξουσίας ήταν από την αρχή λανθασμένη. Ο πρόεδρος της ΝΔ, αντί να αφήσει τον Αλέξη Τσίπρα και τους συνεργάτες του να βγάλουν μέχρι τέλους τα ʽʽκάρβουνα από τη φωτιάʼʼ, δηλαδή να αντιμετωπίσουν τα εξίσου οδυνηρά, αντιλαϊκά μέτρα που θα έρθουν και μετά το τέλος της αξιολόγησης, βιάζεται να ξεκινήσει τώρα η εκλογική διαδικασία. Με αυτόν τον τρόπο, με βάση τις διάφορες δημοσκοπήσεις, μάλλον θα τις κερδίσει. Τον συμφέρει όμως κάτι τέτοιο; Βέβαια, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι σίγουρος πως αν κερδίσει τις εκλογές, με το επιχείρημα της φερεγγυότητας, της ʽʽαλήθειαςʼʼ και της ικανότητας της ΝΔ να προσελκύσει νέες επενδύσεις, θα πείσει αμέσως τους εταίρους μας να αλλάξουν την πολιτική τους έναντι της Ελλάδας. Δεν υπολογίζει όμως πως οι αλλαγές στο ευρωπαϊκό επίπεδο δεν γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη. Ούτε υπολογίζει το στρατόπεδο του Σόιμπλε που πάντα ήθελε και εξακολουθεί να θέλει ένα Grexit.
Επιπλέον, οι ξένες επενδύσεις προϋποθέτουν, όπως η ίδια η ΝΔ τονίζει, ριζικές μεταρρυθμίσεις. Αλλά μεταρρυθμίσεις όπως ο εκσυγχρονισμός του βαθιά αντιαναπτυξιακού κράτους, η εκτεταμένη φοροδιαφυγή, η δυσκίνητη δικαιοσύνη κ.τ.λ. δεν αλλάζουν με διαδικασίες εξπρές. Απαιτούν χρόνο, πολύ χρόνο. Τι γίνεται όμως στο ενδιάμεσο, δηλαδή μέχρι να υλοποιηθεί ένα πλαίσιο ευνοϊκό για τους επενδυτές; Σε αυτό το ερώτημα η ΝΔ δεν έχει πειστική απάντηση. Τέλος, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν λαμβάνει σοβαρά υπόψη του πως μια συντηρητική κυβέρνηση έχει περισσότερες δυσκολίες να επιβάλει εξαιρετικά επίπονα, αντιλαϊκά μέτρα από μια αριστερή κυβέρνηση – μέτρα που η κυβέρνηση Τσίπρα θα αναγκαστεί να πάρει και στο μέλλον. Με άλλα λόγια, στη σημερινή συγκυρία μια κυβέρνηση ΝΔ με αντιπολίτευση τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως πολλοί ομολογούν, μπορεί να οδηγήσει στο χάος και στην ακυβερνησία. Γιατί λοιπόν βιάζεται τόσο πολύ ο πρόεδρος της ΝΔ;».
***
Διά χειρός…
…του Θανάση Καρτερού, από το σχόλιό του στην «Αυγή» με τίτλο «Αν ο Τσίπρας έφτανε στο αμήν»:
Θα ʼρθουν λοιμοί, καταποντισμοί…
«Ας υποθέσουμε ότι ο Τσίπρας φτάνει στο αμήν. Ή, για να τους κάνουμε το χατίρι, καταφέρνουν να τον φτάσουν στο αμήν η Δεξιά του Κυριάκου, η κεντροαριστερά του Γιαννάκου, και η κρυφοδεξιά του Σταυράκου.
Αν φτάσει να πει, α σιχτίρ, δεν μπορώ, ή δεν θέλω, πια να κυβερνώ. Δεν θέλω να καθαρίζω τα σκατά με τα οποία άλλοι πλημμύρισαν τη χώρα. Δεν μπορώ να συγκρούομαι πια με όλο το σόι της διαπλοκής, της διαφθοράς, της αποφοράς, που έχει και κατέχει τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης, και μπορεί να κάνει τη νύχτα μέρα, και τον χαντούμη πατέρα. Και να με βρίζουν κι από πάνω οι πρώην. Δεν μπορώ, δεν θέλω, πάμε για εκλογές. Εδώ και τώρα.
Τι θα ακολουθήσει, εκτός από τις μπούρδες ότι το βάζει στα πόδια, από κείνους οι οποίοι ακριβώς αυτό επιδιώκουν; Που θεωρούν τις εκλογές πριν προκηρυχτούν δημοκρατική του υποχρέωση, αλλά αν προκηρυχτούν θα σπεύσουν στη χρέωση;
Αυτό, λοιπόν, που θα ακολουθήσει είναι καθαρό: Πρώτον, θα γίνει της κακομοίρας με την οικονομία. Δεύτερον, θα πετάξει η αξιολόγηση και μαζί της η ποσοτική χαλάρωση και η ρύθμιση του χρέους. Και τρίτον, σε μια στιγμή γενικής αβεβαιότητας στην περιοχή, με ανοιχτά μεγάλα θέματα όπως το Κυπριακό, με το προσφυγικό στην κόψη του ξυραφιού, η Ελλάδα θα μπει στον αστερισμό της αστάθειας».
***
Διά χειρός…
…του μεγάλου εθνικού ποιητή μας Οδυσσέα Ελύτη, από τις «ατάκες» του, όπως τις παρουσίασε στην επιφυλλίδα του στην «Καθημερινή» ο καθηγητής Χρήστος Γιανναράς:
Ένα μνημείο στον «Άγνωστο Ιδιώτη»
«ʽʽMιλώ μʼ έναν φανατισμό που δεν είναι παρά σωφροσύνη στον κύβο. Να ʼσαι σκληρός απέναντι στο μέλλον σου μαρτυρεί πόσο τρυφερός είσαι ήδη απέναντι στα στοιχεία που κρυφά προσφέρεις για να το συνθέσουν. Αλλά ποιο μέλλον; Τίνος; Το απώτερο, το μετά κάθε ιδιώτη μέλλον, που αυτό είναι και το δημόσιο… Με τον ίδιο τρόπο που σʼ ένα πέτρινο, σχεδόν διάφανο ειδώλιο που λευκάζει κι αναδύεται από τα κύματα συμπίπτουν οι λιγοστές γραμμές της Πάρου ή της Σικίνου και οι πτυχές του μανδύα μιας αγίας Mαρίνας ή μιας Διαμάντως που εναποθέτει λουλούδια στον επιτάφιο.
Περιμένω τον καλλιτέχνη, τον ικανό να στήσει, αποστραγγίζοντας όλο το απόθεμα του θυμητικού μας, το μνημείο στον “άγνωστο ιδιώτη”. Όπως ως τώρα εστήσαμε σε κάθε γωνιά του τόπου μας κάποιο μνημείο στον “άγνωστο στρατιώτη”. Θα πρέπει να βγαίνει από την κυανή και λευκή Mεγάλη του Γένους Σχολή και νʼ αντανακλά όλο φως πάνω στην πίσσα της Ευρώπης που θάβουμε σήμερα εν όψει μιας άλλης που μοιάζει να γεννιέται. Xωρίς διάκριση. Πάνω στους μέλανες δρυμούς, στα τέρατα της Chartres και του Duomo, τους Kαρτέσιους και τους Kαλβίνους, τους Kαντ και τους Mαρξ, τον Πάπα – Θεός σχωρέσει τουςʼʼ».