Η άλλη άποψη…
Η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι το μαντρόσκυλο της ΕΕ για τους πρόσφυγες
«Αν η ελληνική κυβέρνηση δεν διαπραγματευθεί ουσιαστικά και επιθετικά την ανάγκη αναθεώρησης του ʽʽΔουβλίνουʼʼ, τώρα που η συζήτηση για την αναθεώρησή του δεν έχει κλείσει, το μέλλον διαγράφεται πιο σκοτεινό. Για να γίνει όμως αυτό, δεν μπορεί η Ελλάδα να βολεύεται με λύσεις αποσυμφόρησης τύπου ʽʽΕιδομένηςʼʼ. Αν η χώρα συνεχίσει να εμφανίζεται ως ο γενναιόδωρος τροχονόμος των ροών προς τον Βορρά, τότε με κάθε βεβαιότητα το ʽʽΔουβλίνοʼʼ θα συνεχίσει να είναι η τιμωρία της ΕΕ προς την Ελλάδα. Αντί λοιπόν η Ελλάδα να κάνει το ʽʽμαντρόσκυλοʼʼ της ΕΕ θέτοντας σε εφαρμογή τη Συμφωνία ΕΕ – Τουρκίας, ας φωνάξει τεκμηριωμένα ότι η Συμφωνία αυτή και ο Κανονισμός του Δουβλίνου είναι το μεγάλο πρόβλημα για την ίδια την Ευρώπη και φυσικά για τη χώρα. Την ίδια στιγμή όμως, πρέπει υπεύθυνα να αποτρέπει τη μετατροπή της επικράτειάς της σε κέντρο διερχομένων. Αν η Ελλάδα δεν μιλήσει, ποιος θα το κάνει; Η εμμονή στην υπεράσπιση των πραγμάτων ως έχουν είναι πολιτικός αυτισμός, απάνθρωπος για τους πρόσφυγες και καταστροφικός για τη χώρα».
***
Διά χειρός…
…του διευθυντή της «Καθημερινής» Αλέξη Παπαχελά, από το σχόλιό του με τίτλο «Χωρίς ζεστό χρήμα δεν πάμε πουθενά»:
Πώς θα γίνει η Ελλάδα προορισμός επενδυτών
«Το πρόβλημα είναι ότι χωρίς επενδύσεις και ζεστό χρήμα δεν πάμε πουθενά. Ούτε η χώρα ούτε ο κ. Τσίπρας. Οι επενδυτές δεν έχουν υπομονή για να καταλάβουν τα εσωτερικά της κυβέρνησης και του κόμματος. Οι βετεράνοι, που κάηκαν, έχουν φτάσει στα όρια των αντοχών τους. Η προοπτική μιας εκλογικής νίκης της Ν.Δ. θα δημιουργήσει συνθήκες ευφορίας σε επενδυτικούς κύκλους διεθνώς. Θα είναι η επανάληψη του λεγόμενου ʽʽφαινομένου Μάκριʼʼ, αυτού που συνέβη πριν αναλάβει την εξουσία στην Αργεντινή ο πρώτος μη λαϊκιστής ηγέτης μετά τη μεγάλη κρίση.
Και σε αυτήν την περίπτωση, όμως, δεν πρέπει να έχουμε ψευδαισθήσεις. Η όποια ευφορία θα εξανεμισθεί μόλις οι πρώτοι γενναίοι πέσουν πάνω στους γνωστούς ελληνικούς υφάλους, από τη δημόσια διοίκηση έως τη Δικαιοσύνη. Η Ελλάδα είναι πια φθηνή, έχει δυνατότητες και εξαιρετικά ικανό ανθρώπινο δυναμικό. Αλλά για να καταστεί πειστικός προορισμός σημαντικών κεφαλαίων θα χρειασθούν μεταρρυθμίσεις και εγγυήσεις αξιοπιστίας και σταθερότητας. Και μία κυβέρνηση που δεν θα μιλάει για επενδύσεις χωρίς να καταλαβαίνει τη γλώσσα των επενδυτών».
***
Διά χειρός…
…του Χρήστου Χωμενίδη, από το άρθρο του στα «Νέα» με τίτλο «Ευτυχισμένο το 2060», στη στήλη του «Αστάθμητος παράγων»:
Τελικά, βουτάμε τη γλώσσα μας στο μυαλό πριν μιλήσουμε;
«ʽʽΑπό τα σημάδια που σου αφήνει ο χρόνος καθώς περνάει σαν οδοστρωτήρας από πάνω σου, ποιο είναι το οδυνηρότερο;ʼʼ αναρωτιόταν μια παρέα πενηντάρηδων σε εορταστικό τραπέζι.
ʽʽΗ χλιαρότητα είναι το χειρότερο!ʼʼ είπα όταν ήρθε η σειρά μου. Η άμβλυνση των γωνιών. Θυμάστε τι μας έλεγαν οι δάσκαλοι στο σχολείο; Πρέπει πριν μιλήσουμε να βουτάμε τη γλώσσα στο μυαλό μας. Βρίσκαμε τότε τη συμβουλή τους τουλάχιστον ηλίθια, αν όχι και ευνουχιστική. Να χαλιναγωγούμε δηλαδή μόνοι μας τους εαυτούς μας; Να μην ξεστομίζουμε ό,τι σκεφτόμαστε και κυρίως ό,τι αισθανόμαστε; Να μην είμαστε ανά πάσα στιγμή έτοιμοι να τσακωθούμε, να ερωτευτούμε, να αφοσιωθούμε ψυχή τε και σώματι στην τάδε ιδέα ή στη δείνα τέχνη, έστω και αν το πάθος μας εξατμιζόταν μια βδομάδα αργότερα; Να θυσιάσουμε ό,τι πολυτιμότερο, τον αυθορμητισμό μας; Σε ποιο βωμό και με ποιο δέλεαρ;
Και όμως, σταδιακά, ανεπαίσθητα, να που το κάναμε. Να που μάθαμε να βουτάμε τη γλώσσα μας στο μυαλό. Να υπολογίζουμε προτού εκφραστούμε, προτού δράσουμε, και τις απώτερες ακόμα συνέπειες των λόγων και των πράξεών μας. Εθιστήκαμε στην αυτολογοκρισία. Φτάσαμε να την ονομάζουμε ωριμότητα, κομψότητα τρόπων».
***
Διά χειρός…
… του δρα Κοινωνιολογίας Γιώργου Σιακαντάρη, από το άρθρο του στο «Βήμα» με τίτλο «Πώς μοίραζαν κάποτε τα πλεονάσματα οι σοσιαλδημοκράτες»:
Πώς έπρεπε ο Τσίπρας να μοιράσει τα 617 εκατ. ευρώ
«Για τη Σοσιαλδημοκρατία πρωτεύουσα σημασία έχει ο τρόπος με τον οποίο δημιουργούνται τα πλεονάσματα, μέσω ενός κοινωνικού συμβολαίου ανάμεσα στην εργασία και στην αγορά/κεφάλαιο, και μετά ο τρόπος αναδιανομής τους με προτεραιότητα στις κοινωνικές υπηρεσίες.
Οι κ.κ. Σαπέν και Πιτέλα θα έπρεπε να πουν στον κ. Τσίπρα αν τους ρώταγε ότι, αφού πρώτα συνεννοηθεί με τους δανειστές της χώρας, αντί επιδομάτων θα έπρεπε να ʽʽμοιράσειʼʼ αυτά τα 617 εκατομμύρια, και περισσότερα αν είχε, αλλά όχι σε επιδόματα. Θα έπρεπε για παράδειγμα να κοιτάξει την επιεικώς ελλιπή λειτουργία των Μονάδων Εντατικής Θεραπείας στα νοσοκομεία και να εστιάσει εκεί. Ή να κοιτάξει μήπως η έλλειψη φαρμάκων και τμημάτων χημειοθεραπείας για τους πάσχοντες με χρόνια νοσήματα οδηγεί σε απόγνωση τους ίδιους και τους συγγενείς τους και να έδινε εδώ τα χρήματα. Ή να κοιτούσε μήπως χρειάζονται να κτιστούν οίκοι διαβίωσης για άτομα με ειδικές ανάγκες που όταν μένουν μόνα τους δεν έχουν πού και πώς να ζήσουν. Ή να ενίσχυε τα Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας, όπου υπάρχουν πραγματικά υποδειγματικοί εκπαιδευτικοί με μεράκι για τη δουλειά τους. Ή να μετατρέψει σε σχολεία εγκαταλελειμμένα κτίρια, όπως έκανε με τη Βίλα Αμαλία ο δήμαρχος Αθηναίων κ. Καμίνης. Ή να προσλάβει νοσοκόμες. Ή να ενισχύσει τη Βοήθεια στο Σπίτι. Ή… ή… πόσα ή. Αυτή η Σοσιαλδημοκρατία θα έλεγε στον κ. Τσίπρα ότι η λειτουργία των κοινωνικών υπηρεσιών έχει πολλαπλασιαστικά αναπτυξιακά αποτελέσματα για τα ασθενέστερα στρώματα σε σχέση με τα εφάπαξ επιδόματα προς αυτά».