Πώς αντιμετωπίζεται το σύνδρομο αποτυχημένης επέμβασης

Τις περισσότερες φορές το χειρουργείο έχει επιτυχία και ο ασθενής μέσα σε μερικές εβδομάδες αναρρώνει και επιστρέφει στην καθημερινότητά του.

Τι γίνεται, όμως, με τις περιπτώσεις που το χειρουργείο δεν επιτυγχάνει τα επιθυμητά αποτελέσματα και τα συμπτώματα δεν εξαλείφονται, ούτε μειώνονται σε ένταση και σε συχνότητα; Αυτό παρατηρείται, σύμφωνα με τις στατιστικές, ακόμα και σε χειρουργεία ρουτίνας.

«Η διεθνής βιβλιογραφία αναφέρει αυτά τα συμπτώματα ως Σύνδρομο Αποτυχημένης Επέμβασης», εξηγεί ο Γιώργος Γουδέβενος, φυσιοθεραπευτής, Dr manual medicine, επιστημονικός συνεργάτης του Πανεπιστημίου Κρήτης.

Σύμφωνα με τη Διεθνή Κοινότητα Μελέτης του Πόνου (IASP), ως Σύνδρομο της Αποτυχημένης Επέμβασης (FBSS) ορίζεται ο «εμμένων πόνος ή ο πόνος αγνώστου αιτιολογίας στις διάφορες μοίρες της σπονδυλικής στήλης, παρά την εκτελεσθείσα χειρουργική επέμβαση. Ή ο πόνος που εμφανίζεται μετά από χειρουργική επέμβαση της σπονδυλικής στήλης στο ίδιο σημείο, με εκείνον πριν από το χειρουργείο».

Σύμφωνα με τον καθηγητή ορθοπαιδικής του Πανεπιστημίου του Texas Αλέξανδρο Χατζηπαύλου, περίπου το 15% των ανθρώπων που έχει υποβληθεί σε επέμβαση στη μέση για κάποια εκφυλιστική πάθηση ίσως χρειαστεί επαναληπτικό χειρουργείο, λόγω επανεμφάνισης των συμπτωμάτων. Το σύνδρομο της αποτυχημένης επέμβασης στη μέση δεν σημαίνει πάντα ότι η επέμβαση ήταν αποτυχημένη από τεχνικής άποψης.

«Ο όρος Σύνδρομο Αποτυχημένης επέμβασης στη Σπονδυλική Στήλη έχει ως αιτία και επιπλέον σημαντικούς παράγοντες», επισημαίνει ο Dr Γουδέβενος. Σύμφωνα με το Ινστιτούτο Rothman Philadelphia USA αυτοί οι παράγοντες είναι: προεγχειρητικοί, διεγχειρητικοί, μετεγχειρητικοί και περιεγχειρητικοί.

Προεγχειρητικοί

• Αυξημένες προσδοκίες της επιτυχούς επέμβασης τόσο από τον ασθενή αλλά και από τον χειρουργό.

• Στρες, άγχος, κατάθλιψη και άλλες ψυχικές-νευρωσικές διαταραχές, που δεν έχουν αντιμετωπιστεί ή διαγνωστεί κατάλληλα.

• Ψυχοκοινωνικοί, εργασιακοί και οικονομικοί παράγοντες (διεκδικήσεις αποζημιώσεων εργατικών ή τροχαίων ατυχημάτων).

• Οικογενειακό περιβάλλον-κοινωνική αναφορά.

Διεγχειρητικοί

• Πολύ επιθετική ή μη επαρκής χειρουργική επέμβαση.

• Αιμορραγία.

• Λάθος επίπεδο επέμβασης.

• Αποτυχία τοποθέτησης υλικών (βίδες-λάμες-μοσχεύματα).

• Φυσική και ψυχική κατάσταση χειρουργού.

• Μη επαρκής χειρουργική ομάδα (βοηθοί, νοσηλευτές, αναισθησιολόγοι, κ.ά.).

Μετεγχειρητικοί

• Χαλάρωση υλικών.

• Ανεπαρκές μετεγχειρητικό πρωτόκολλο.

• Αντιληπτικό επίπεδο του ασθενή στην κατανόηση των μετεγχειρητικών οδηγιών.

• Μη επαρκής φυσικοθεραπευτική υποστήριξη.

• Άρνηση συνεργασίας ασθενούς-θεραπευτικής ομάδας.

• Οικογενειακή υποστήριξη.

• Δυσχέρεια μετακίνησης ασθενούς και εκτέλεσης των καθημερινών δραστηριοτήτων.

• Φοβίες, άλγη, διαταραχές πανικού.

• Θρομβοφλεβίτιδες, πνευμονία, λοιμώξεις.

Περιεγχειρητικοί

• Παρατεταμένος προσδοκώμενος χρόνος αποκατάστασης.

• Αποτυχία της προσδοκώμενης μείωσης των συμπτωμάτων του πόνου.

• Αποτυχία της αναμενόμενης κινητικότητας-λειτουργικότητας.

• Ανικανότητα επιστροφής στην εργασία, με παράπλευρα οικονομικά κόστη.

• Ψυχολογικές διαταραχές λόγω της χρονιότητας του πόνου.

• Απογοήτευση, δυσαρέσκεια, κατάθλιψη, χαμηλή αυτοεκτίμηση.

Θεραπευτική αντιμετώπιση

Είναι ιδιαίτερα δύσκολη. Μπορεί να είναι χειρουργική ή συντηρητική. Αν στην εξέταση προκύψει κάποιο αναγκαία διορθώσιμο πρόβλημα, μπορεί να χρειαστεί νέα χειρουργική επέμβαση. Ο κ. Γουδέβενος τονίζει ότι οι επεμβάσεις για την αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων είναι τεχνικά δύσκολες και τα ποσοστά επιτυχίας κυμαίνονται περίπου στο 50%. «Οι επόμενες επεμβάσεις έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να χειροτερέψουν την κατάσταση. Όταν μια διορθωτική επέμβαση δεν έχει ένδειξη ή έχει αποτύχει, ο πόνος μπορεί να αντιμετωπιστεί με εμφύτευση νευροδιεγέρτη ή αντλίας έγχυσης μορφίνης. Παράλληλα η συντηρητική αγωγή περιλαμβάνει φαρμακευτική αγωγή, φυσικοθεραπεία, και ψυχολογική υποστήριξη, δεδομένου ότι ο χρόνιος πόνος συνοδεύεται από στρες- άγχος -κατάθλιψη και τάση εξάρτησης από ναρκωτικές ουσίες.