Η άλλη άποψη…
Η Ευρώπη να ξαναβρεί τις χριστιανικές της ρίζες
«Αν συνεργαστούν οι μεγάλες δυνάμεις, το Ισλαμικό Κράτος δεν θα αντέξει. Η ουσιαστικότερη θεραπεία είναι να αναζητηθεί συνειδητά περισσότερη δικαιοσύνη για όλους τους λαούς, ανεξαρτήτως πολιτιστικής και θρησκευτικής παραδόσεως, και να καλλιεργηθεί ο αλληλοσεβασμός, το θεμέλιο της αρμονικής συνύπαρξης ανθρώπων και λαών, και η δικαιοσύνη απέναντι στις φτωχότερες κοινωνίες του πλανήτη. Πολλές προσπάθειες έχουν γίνει, ιδιαίτερα μετά την 11η Σεπτεμβρίου του 2001, για την ανάπτυξη του διαθρησκειακού διαλόγου για την ορθή ερμηνεία του Ισλάμ».
«Οι δυτικές εκκοσμικευμένες κοινωνίες και οι ηγέτες τους, συχνά παρουσιάζουν μια αχρωματοψία ως προς την κατανόηση του ιερού, δυσκολεύονται να κατανοήσουν και να παραδεχθούν τη δύναμη του θρησκευτικού βιώματος. Προσπαθούν να αντιμετωπίσουν το φαινόμενο με μέσα μόνο κατασταλτικά. Πολλές ευρωπαϊκές χώρες έχουν επιχειρήσει από το παρελθόν να θέσουν τον Χριστιανισμό στο περιθώριο. Το κενό το οποίο δημιουργείται εύκολα καλύπτεται από φανατικές ισλαμικές ομάδες. Η Ευρώπη, αν θέλει πραγματικά να αντισταθεί στην απειλή των τζιχαντιστών, πρέπει να ξαναβρεί και να εκτιμήσει τις χριστιανικές της ρίζες. Παράλληλα με τις άλλες πρωτοβουλίες, επιβάλλεται να υπάρχει σοβαρό ιδεολογικό αντίβαρο».
***
Διά χειρός…
…του καθηγητή Χρήστου Γιανναρά, από την επιφυλλίδα του στην «Καθημερινή» με τίτλο «Θρηνητική ειλικρίνεια»:
Δεν βρέθηκε ένας Λυκουρέζος να μηνύσει τους «πρωταίτιους» των Μνημονίων
«Τα πρόσωπα που έχουν την ευθύνη της σημερινής καταστροφής και της εφιαλτικής ανελπιστίας είναι συγκεκριμένα, επώνυμα, σε όλους γνωστά, καμιά δικαιολογία δεν μπορεί να τα αμνηστεύσει. Πριν από τρεις ίσως γενεές, όταν ακόμα επιβίωνε στην Ελλάδα αστική τάξη και στην ύπαιθρο ʽʽνοικοκυραίοιʼʼ, θα πρώτευε στις συζητήσεις επώδυνη η απορία: ʽʽΠώς μπορούν και κοιμούνται τις νύχτες οι αυτουργοί τέτοιας καταστροφής, πώς μπορούν να κοιτάζουν τα παιδιά τους στα μάτια;ʼʼ».
«Το τερατωδέστερο αποκύημα των εγκλημάτων της κομματοκρατίας δεν είναι η ανεργία, ο εργασιακός μεσαίωνας, η απάνθρωπη κοινωνική αδικία ούτε η εξευτελιστική επιτρόπευση, ο διεθνής διασυρμός του ελληνικού ονόματος, οι απειλές να κατατεμαχιστεί η χώρα για να ικανοποιηθούν οι ορέξεις των γειτόνων μας. Το εφιαλτικότερο από όλα τα δεινά είναι η τέλεια νέκρωση των αντανακλαστικών της ελληνικής κοινωνίας. Έχουν περάσει εφτά χρόνια από τότε που υπογράφτηκε το πρώτο Μνημόνιο (3 Μαΐου 2010) και από τότε προστέθηκαν ακόμα δύο, επαχθέστερα. Ακούμε ότι το Σύνταγμα της χώρας παραβιάζεται από πάμπολλες δεσμεύσεις που επιβάλλουν τα τρία Μνημόνια, δεν εμφανίστηκε όμως, στα εφτά χρόνια, ούτε ένας δικηγορικός σύλλογος αστικού κέντρου, μια ένωση δικαστών, μια πανεπιστημιακή Νομική Σχολή, μια παρέα έστω απόμαχων Αρεοπαγιτών ή Εισαγγελέων ή Συμβούλων της Επικρατείας να καταγγείλει την ανομία, να διαφωτίσει τους πολίτες – δεν βρέθηκε ένας Λυκουρέζος να μηνύσει τους ʽʽπρωταίτιουςʼʼ».
«Ποτέ, καμιά διαμαρτυρία για τις ʽʽανακεφαλαιοποιήσειςʼʼ των τραπεζών, τα γκανγκστερικής λογικής κάπιταλ κοντρόλς, την ωμή καταλήστευση των ασφαλιστικών ταμείων, τις αμείωτες εξωφρενικές προνομίες των κομμάτων, των βουλευτών, των υπαλλήλων της Bουλής. Ποτέ, κανένα συλλαλητήριο για τον εργασιακό μεσαίωνα.
Σε μια κοινωνία δίχως ορίζοντες ζωής άλλους από την κατανάλωση, κοινωνία που θεσμοθετεί την εθελοδουλεία της με Μνημόνια, μόνο μια ευχή χωράει: Καλή ανάσταση».
***
Διά χειρός…
…του Γιώργου Σκαμπαρδώνη, από το άρθρο του στα «Νέα» με τίτλο «Απʼ το gift στο γύφτʼ»:
Αρκεί να μιλούν… ελληνικά…
«Αν δεν μπορείς να αλλάξεις την πραγματικότητα, κάνεις κάτι ευκολότερο: αλλάζεις το νόημα των λέξεων. Το Όχι με απαμφίεση γίνεται Ναι. Η περηφάνια γίνεται θεαματικά στητή, πορνογραφικά τουρλωμένη στάση ʽʽστα τέσσεραʼʼ. Η προεκλογική ʽʽαξιοπρέπειαʼʼ ευκολότατα μετατρέπεται σε σερνάμενη επαιτεία ή σε ποντίκι στη φάκα που βρυχάται – τώρα ακούμε πάλι τα ίδια: να πάμε, λέει, σε ʽʽέντιμο συμβιβασμόʼʼ. Σε λίγο θα ακούσουμε πιθανώς και το εξής: ʽʽΝα κάνουμε μια ηρωική κίνηση δίνοντας μερικά νησιά στον Ερντογάνʼʼ. Ή ʽʽνα κάνουμε μια γενναία πράξη, να υπογράψουμε τέταρτο Μνημόνιοʼʼ. Σαν να έλεγε ο Λεωνίδας: ʽʽΠήραμε την πιο ανδρεία απόφαση, να παραδώσουμε τις Θερμοπύλες στους Πέρσεςʼʼ. Κατά το γνωστό: ʽʽΤη σκότωσα γιατί την αγαπούσαʼʼ. Λογικό: αν δεν την αγαπούσε, δεν θα τη σκότωνε κιόλας – η αγάπη είναι το πιο φονικό συναίσθημα. Μήπως ο Αλλάχ δεν είναι μεγάλος σε κάθε τρομοκρατικό χτύπημα;
Κατσαπλιάδες των λέξεων. Ο έτερος μας είπε ότι ʽʽδεν πειράζει αν χάσουμε μερικά νησιά, αρκεί να κρατήσουμε τη γλώσσα μαςʼʼ – προφανώς γιατί διαστρέφεται εύκολα. Ξέχασε όμως ότι στην Κατοχή οι Βούλγαροι άλλαζαν βίαια τα ελληνικά ονόματα, ακόμα και αναδρομικά, στους τάφους, τα κάνανε όλα σε ʽʽ-οφʼʼ. Με αυτή τη λογική δεν πειράζει αν οι Τούρκοι πάρουνε και όλη την Κύπρο, αρκεί στη Μεγαλόνησο να συνεχίζουνε να μιλούν ελληνικά με κυπριακή προφορά και να λένε το χαλούμι χαλούμι. Οπότε και να εισέβαλλαν οι Αμερικανοί στην Κούβα και να την καταλάμβαναν, θα ήταν άνευ σημασίας εφόσον οι Κουβανοί θα συνέχιζαν να μιλάνε κουβανέζικα και να χορεύουν ρούμπα. Απʼ την άλλη και Ζουράρις να μην υπήρχε ή να τον εξισλάμιζαν οι Τούρκοι, εμείς θα συνεχίζαμε να μιλάμε ελληνικά – οπότε ποιο το θέμα;».