Το δικό μας χρέος…

Σε μια χρονική στιγμή κατά την οποία γιγαντώνεται η λαϊκή δυσαρέσκεια, ο Αλέξης Τσίπρας, με το πλεονέκτημα της ρητορικής του δεινότητας, θέλησε να δείξει: α) Ότι επέτυχε κάποια πράγματα και β) ότι συνεχίζει τις μάχες μέσα στη σφηκοφωλιά των Βρυξελλών. Κι ακόμα, ότι την ψήφο εμπιστοσύνης που πήρε τρεις φορές απανωτά από τον λαό δεν τη σκόρπισε. Τις προθέσεις του ποτέ δεν τις αμφισβητήσαμε. Ότι στο παρελθόν αντιστάθηκε στους εταίρους είναι γεγονός. Δυστυχώς, όμως, οι ξένοι πάτρωνες είναι σαδιστές και το μίσος των Γερμανών κατά της Ελλάδας έχει βαθιές ιστορικές ρίζες. Το γεγονός που παραμένει είναι ότι οι αποικιοκράτες δεν πρόκειται να μας βγάλουν το μαχαίρι από τον λαιμό και δεν θα πάψουν να μας φέρνουν συνεχώς καινούργια αισχρά προαπαιτούμενα. Γι’ αυτό, δεν θα ανατείλει ποτέ ο ήλιος της ελευθερίας όσο βρισκόμαστε υπό ευρωγερμανική κηδεμονία με το ευρώ.

Ο Γιάνης Βαρουφάκης, κατά τη συνέντευξή του στον συνάδελφο Παπαχελά, περιέγραψε πώς το «ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος έγινε «ΝΑΙ». Είπε ότι με ένα τηλεφώνημα από το Βερολίνο εγκαταλείψαμε το ενδεχόμενο βοήθειας από την Κίνα. Και ότι οι εκτελεστές, Σόιμπλε και ΣΙΑ, αναγκάστηκαν να παραδεχθούν ότι οι ίδιοι ποτέ δεν θα υπέγραφαν αυτό το απάνθρωπο τρίτο Μνημόνιο εάν αφορούσε τις δικές τους πατρίδες, αλλά το απαιτούν από εμάς. Κι εμείς πώς «προχωράμε»; Με φοροκαταιγίδες και απειλές πλειστηριασμών από τις τράπεζες; Όλα αυτά φέρνουν στον νου τον τίτλο του έργου του Τρότσκι «Προδομένη επανάσταση». Άλλες ήσαν οι προσδοκίες μας από τον Αλέξη Τσίπρα και όχι η «ευρωπαϊκή προοπτική». Αλλά και ο κ. Βαρουφάκης απέφυγε να πει το πιο ουσιώδες: Ότι το πρόβλημα δεν είναι: Μνημόνιο ή χωρίς Μνημόνιο. Το ζήτημα τίθεται ως εξής: Μνημόνιο ή εθνικό νόμισμα.

Την πλέον σωστή τοποθέτηση του όλου θέματος έκανε ο έγκριτος οικονομολόγος κ. Δημήτρης Καζάκης, σε συνέντευξή του σε ένα μικρό κανάλι, που δεν ξέρω πόσοι την πρόσεξαν. Καταπέλτης, χωρίς περιστροφές, ο κ. Καζάκης έδωσε το σύνθημα πατριωτικού ξεσηκωμού για έξοδο από το γερμανικό γκέτο, από το ευρώ, και αγώνα για να απελευθερώσουμε την Ελλάδα από τα ευρωπαϊκά δεσμά. Η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα όχι μόνο δεν είναι καταστροφή, όπως ισχυρίζεται η προπαγάνδα του «συστήματος», αλλά είναι η μόνη ελπίδα για να ξαναφέρουμε ανάπτυξη.

Η τακτική του καπιταλισμού είναι παλιά. Όποτε οικονομολόγοι ή υπουργοί Οικονομικών θέλησαν να κινηθούν σε βάρος της κεφαλαιοκρατίας, τους πολέμησαν άγρια. Για παράδειγμα: Το 1946, επί κυβερνήσεως του ναυάρχου Πέτρου Βούλγαρη, ο τότε υπουργός Οικονομικών Κυριάκος Βαρβαρέσος έγινε στόχος του μεγάλου κεφαλαίου διότι κλόνισε την απολυταρχία του. Κι έτσι, αναγκάσθηκε να παραιτηθεί. Τώρα ο λαός ξεσηκώθηκε για το Ασφαλιστικό. Είναι το «προαπαιτούμενο» του Δ’ Ράιχ. Καταστροφή όλων των επαγγελματικών κλάδων, χάριν της γερμανικής Ευρώπης. Βρισκόμαστε σε κρίσιμη καμπή. Οι ανάλγητοι εταίροι προχωρούν στη δεύτερη φάση του σχεδίου τους.

Την πρώτη φορά, όταν είδαν ότι ο Σαμαράς είχε χρεοκοπήσει, τον εγκατέλειψαν και έπαιξαν το χαρτί τους με τον ΣΥΡΙΖΑ. Θα ήταν επιτυχία τους να περάσουν τα μέτρα με «αριστερή» κυβέρνηση. Τώρα καίγεται κι αυτό το χαρτί και ποντάρουν στον Κυριάκο, αφού η Νέα Δημοκρατία έγινε καρνάβαλος. Ικέτες της εύνοιας των ξένων, σαν τον Βαγγέλη Βενιζέλο, εξανέστησαν με τον Βαρουφάκη, διότι θα μπορούσαμε να κλονίσουμε την Ευρωζώνη! Όμως, δεν πρέπει να μας διαφεύγει το πονηρό παιχνίδι που εγκαινιάζει με κωμική ηγεσία η Νέα Δημοκρατία. Ο δήθεν «ανανεωτής» και ψευδοκεντρώος Κυριάκος (που αποφεύγει επιμελώς να αναφερθεί σε οποιοδήποτε εθνικό θέμα) είναι ακραιφνής εκφραστής της πιο σκληρής νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής πολιτικής, αυτής που θέλει το Βερολίνο. «Δημοσκοπήσεις» (που ξέρουμε πώς κατασκευάζονται) άρχισαν να δείχνουν «προβάδισμα» του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αλλά, κι αν ακόμα πράγματι υπάρχει τέτοιο προβάδισμα, αποτελεί τραγική πλάνη για τους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας, που διακρίνονται για πολιτική ανωριμότητα. Δεν αντελήφθησαν κατά την προεκλογική περίοδο την ενορχηστρωμένη εκστρατεία του «συστήματος» για να ενισχύσει τον νεαρό Μητσοτάκη; Τουλάχιστον, ούτε τη συγκεκαλυμμένη προπαγάνδα κάποιων τηλεοπτικών διαμορφωτών της κοινής γνώμης δεν πρόσεξαν; Θαμπώθηκαν μόνο από τα… διπλώματα των αμερικανικών πανεπιστημίων του καινούργιου «σωτήρα», τον οποίο είχε διορίσει το 1999 ο Σημίτης στην τράπεζα, χωρίς διαγωνισμό, με ηγεμονικό μισθό; Αύριο, εάν για κακή μας τύχη ο Κυριάκος γίνει πρωθυπουργός, οι ίδιοι οι θαυμαστές του θα βογκάνε από τις μεγαλύτερες φορολογίες και το «πογκρόμ» των απολύσεων. Η Νέα Δημοκρατία, αν δεν θέλει να γίνει ολοκαύτωμα, θα πρέπει να διασπαστεί, για να μην καταστεί έρμαιο στα χέρια φιλόδοξων αρχομανών.

Η κατάρα, όμως, του δικομματισμού εξακολουθεί να μας αποπροσανατολίζει. Πρώτα είχαμε το σχήμα ΠΑΣΟΚ – Νέα Δημοκρατία. Τώρα έχουμε μεταλλαγμένο ΣΥΡΙΖΑ με Νέα Δημοκρατία. Μας βάζουν να επιλέξουμε μεταξύ δύο που βρίσκονται υπό τον απόλυτο έλεγχο της συμμορίας των Βρυξελλών. Πρέπει οπωσδήποτε να προκύψει κάτι καινούργιο. Μια γνήσια αντιμνημονιακή παράταξη. Υπάρχουν δυνάμεις και υπάρχουν άνθρωποι αδιάφθοροι, που δεν εγκατέλειψαν τη διάθεση να αγωνιστούν για εθνική απελευθέρωση. Μπορεί να έχουν κάποιες διαφορές μεταξύ τους όσον αφορά τη στρατηγική και τον δρόμο που θα οδηγήσει στην αποτίναξη του γερμανοευρωπαϊκού ζυγού. Αλλά οι διαφορές αυτές μπορούν να γεφυρωθούν, προ του μεγάλου στόχου. Διαφορές είχαν μεταξύ τους τα κόμματα και οι ομάδες που συνεκρότησαν το ΕΑΜ. Τους ένωσε, όμως, η ιερή φλόγα για την εθνική απελευθέρωση από τους κατακτητές. Ας παραδειγματισθούν άπαντες από τον μεγάλο εκείνο ξεσηκωμό. Τώρα που τα βεγγαλικά του ΣΥΡΙΖΑ σβήνουν ένα ένα, οφείλουμε να σκεφτούμε σοβαρά. Τα λάθη του παρελθόντος ας μας γίνουν μάθημα.

Ο Βαρουφάκης δήλωσε ότι στις 9 Φεβρουαρίου θα αναγγείλει το «Κίνημα για τον Εκδημοκρατισμό της Ευρώπης». Ευγενική η φιλοδοξία του. Αλλά εκδημοκρατισμός της Ευρώπης με ευρώ δεν γίνεται. Πρέπει σύντομα να μελετηθεί το πολυσυζητημένο «δεύτερο σχέδιο», το εθνικό νόμισμα και η αλλαγή της εξωτερικής πολιτικής. Ο Καζάκης, ο Λαφαζάνης, ο λέκτορας Οικονομικών του Πανεπιστημίου Αθηνών Νίκος Στραβελάκης, η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο οικονομολόγος Νίκος Ιγγλέσης, ο Γιώργος Καραμπελιάς και ένα πλήθος από άξιους ανθρώπους, άλλες αριστερές δυνάμεις και ανένταχτοι πατριώτες μπορούν να κάτσουν γύρω από ένα τραπέζι και να συζητήσουν. Θα βρεθεί η χρυσή τομή για να σπάσουμε τον δικομματισμό, ώστε να ματαιώσουμε τα σχέδια των «εταίρων». Τα κοράκια των Βρυξελλών θα κάνουν το παν για να αποτρέψουν τον εκδημοκρατισμό της Ευρώπης, διότι αυτό θα εσήμαινε ήττα του καπιταλισμού και άνοιγμα για να περάσει ο γνήσιος σοσιαλισμός. Ναι, μπορούν να μαζευτούν εκείνοι που δικαιούνται να γίνουν κομμάτι της πρωτοπορίας του σκλαβωμένου λαού μας.

Το 1951, μέσα σε κλίμα άγριου κυνηγητού της Αριστεράς, ο Γιάννης Πασαλίδης όρθωσε το ανάστημά του σαν Αίαντας και κάλεσε όλους γύρω να συσπειρωθούν στην ΕΔΑ. Με την τόσο χαρακτηριστική ποντιακή λαλιά του, τους έλεγε: «Ελάτε, παιδία, να κάμωμεν γκεβεζιλίκι…»! Κι έσπασε το φράγμα του φόβου από τις ψυχές. Έναν νέο ηγέτη στ’ αχνάρια του Πασαλίδη ψάχνουμε, για να σαλπίσει ανάλογο κάλεσμα. Σε μια σημαδιακή τοποθεσία, στις Βρυξέλλες, ο μεγάλος Ζορές σε λαϊκή συγκέντρωση που είχε οργανώσει η Σοσιαλιστική Διεθνής (αληθινή και όχι κάλπικη σαν τη σημερινή) εκφώνησε τον τελευταίο του λόγο, προτού δεχθεί τις δολοφονικές σφαίρες, και βροντοφώναξε: «…Οι άνθρωποι, όταν θα έχουν συνέλθει από τη δοκιμασία αυτού του μακελειού, θα στραφούν προς τους γερμανούς, γάλλους, ιταλούς ιθύνοντες και θα τους ρωτήσουν ποια δικαιολογία μπορούν να δώσουν για όλα αυτά τα πτώματα. Και τότε η επανάσταση, θυμωμένη, θα τους πει: “Πηγαίνετε και ζητήστε συγγνώμη από τον Θεό και τους ανθρώπους”. Αλλά αν αποφύγουμε την τρικυμία, τότε ελπίζω ότι οι λαοί δεν θα λησμονήσουν και θα πουν: “Πρέπει να εμποδίσουμε, να μη βγαίνει το σκιάχτρο από τον τάφο του κάθε έξι μήνες για να τρομάζει τον κόσμο”. Άνθρωποι που έχετε απάνω σας ανθρωπιά, άνθρωποι όλων των χωρών, να ποιο είναι το μεγάλο χρέος που πρέπει να εκπληρώσουμε για την ειρήνη».

Κι εμείς τώρα περιμένουμε την ώρα να ρωτήσουμε Γερμανούς και άλλους ποια δικαιολογία μπορούν να δώσουν για τα θύματα του ευρώ. Και δεν φθάνει η συγγνώμη, ούτε από τον Θεό ούτε από τους ανθρώπους. Πρέπει να εμποδίσουμε το σκιάχτρο του άκρατου καπιταλισμού να βγαίνει από τον τάφο του και να μας τρομάζει. Αυτό είναι το δικό μας μεγάλο χρέος…