Ορατός ο κίνδυνος διάλυσης ή εκφυλισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Τα συντηρητικά κόμματα υποστηρίζανε μεν μια λελογισμένη μεταναστευτική πολιτική, στο πνεύμα όμως της White Policy, δηλαδή να δέχονταν μόνο λευκούς μετανάστες ευρωπαϊκής προέλευσης. Ένας οξυδερκής πολιτικός ηγέτης προέβη, τότε, σε μια προειδοποίηση με τη φράση «populate or perish». Που σημαίνει η χώρα ή αυξάνεται πληθυσμιακά ή χάνεται. Τηρουμένων των αναλογιών, το ίδιο -υπό άλλο πρίσμα, βέβαια- ισχύει και για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Ευρώπη ή προβαίνει σε άμεσες και επείγουσες μεταρρυθμίσεις ή εκφυλίζεται και τελικά διαλύεται. Σε αυτή τη διαπίστωση αλλά και προειδοποίηση προέβη πρόσφατα ο ιταλός υφυπουργός Εξωτερικών αρμόδιος για τα κοινοτικά θέματα αλλά και ο πρωθυπουργός Ρέντσι! Το γεγονός ότι η διαπίστωση αυτή προέρχεται από πολιτικό ηγέτη της τρίτης οικονομικής δύναμης της ΕΕ προσλαμβάνει ιδιαίτερες διαστάσεις. Καθημερινά πληθαίνουν οι φωνές που εκφράζουν την απογοήτευσή τους για την εικόνα που παρουσιάζει τα τελευταία χρόνια η ΕΕ. Κοινή είναι η διαπίστωση ότι υπό το σημερινό status quo δεν μπορεί να λειτουργήσει και ότι δεν ανταποκρίνεται πλέον στις περιστάσεις. Δύο είναι οι κύριοι τομείς -αλληλένδετοι μεταξύ τους- που αποκαλύπτουν την αναποτελεσματικότητα της Ευρώπης και την αδυναμία της να ανταποκριθεί στις νέες ευρωπαϊκές και παγκόσμιες πραγματικότητες. Ο πρώτος αφορά τον οικονομικό και ο δεύτερος τον πολιτικό τομέα. Οι χώρες που επηρεάστηκαν περισσότερο από την οικονομική κρίση, που ξεκίνησε με τη χρεοκοπία μεγάλης αμερικανικής τράπεζας αλλά γρήγορα άγγιξε την Ευρώπη, ήταν εκείνες της Ευρωζώνης και κυρίως του ευρωπαϊκού Νότου. Η συνταγή που ακολουθήθηκε για την αντιμετώπισή της ήταν η κλασσική του φιλελεύθερου μοντέλου, εκείνη της λιτότητας. Στις πλέον αδύναμες χώρες -Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ελλάδα- επιβλήθηκαν και υπογραφές επώδυνων Μνημονίων με επαχθείς όρους, ιδιαίτερα στη χώρα μας. Η συνταγή λιτότητας όχι μόνο δεν απέδωσε, αντίθετα βύθισε στην ύφεση και την κοινωνική εξαθλίωση τους λαούς που την υπέστησαν και εξακολουθούν να την υφίστανται… Η οικονομική κρίση είχε ως επακόλουθο και την ανάδειξη της Γερμανίας σε ηγέτιδα δύναμη -οικονομική και πολιτική-, όχι μόνο της Ευρωζώνης αλλά και της ΕΕ στο σύνολό της. Επιβεβαιώθηκε ότι μια οικονομικώς ισχυρή χώρα αποκτά και πολιτική ισχύ. Οι ΗΠΑ επιβλήθηκαν στην Ευρώπη διά του Σχεδίου Μάρσαλ και όχι διά των όπλων. Η οικονομική ευρωστία, που μετατράπηκε και σε πολιτική ισχύ, επέτρεψε στο Βερολίνο να ασκεί ντε φάκτο οικονομική και πολιτική ηγεμονία επί της Ευρώπης και να υπαγορεύει ακόμη και σε θεσμικά όργανα της Ένωσης να εφαρμόζουν τις επιλογές της. Το οικονομικό μοντέλο έχει σίγουρα αποτύχει. Αλλά και οι πολιτικές επιλογές της ΕΕ, που επηρεάζονται αποφασιστικά από το Βερολίνο, δεν φαίνονται να έχουν καλύτερη τύχη. Ο πολιτικός τομέας δοκιμάζεται από το Προσφυγικό – Μεταναστευτικό. Η αντιμετώπιση των σοβαρών αυτών προβλημάτων, ιδιαίτερα το τελευταίο τρίμηνο, χαρακτηρίζεται από παλινωδίες, από τη λήψη ατελέσφορων μέτρων και υπαναχωρήσεις από ανειλημμένες κοινοτικές αποφάσεις, που εκθέτουν ανεπανόρθωτα τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Πολλές κοινοτικές χώρες, ιδιαίτερα της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης, διαφοροποιούνται και αγνοούν επιδεικτικά αποφάσεις και δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει. Η ΕΕ παρουσιάζει μια εικόνα ικέτη προς την Τουρκία και αντί να ορθώσει λόγο για τα αίτια που προκαλούν το φαινόμενο της προσφυγιάς και της οικονομικής μετανάστευσης, που δεν είναι άλλα από τη διαιώνιση της κρίσης στη Συρία, την πολιτική αστάθεια των χωρών της Β. Αφρικής και τη πείνα σε χώρες της Ασίας, αναλίσκεται σε απειλές για Grexit, Schengen-exit και παρόμοια. Ακριβώς το αντίθετο από τα προσδοκώμενα από τους πολίτες της. Η αναποτελεσματικότητα και η παρακμιακή εικόνα που παρουσιάζει η σημερινή ΕΕ ενδιαφέρει ιδιαίτερα την Ελλάδα, η οποία δεν θίγεται μόνο από τις φραστικές απειλές για εξαναγκασμό εξόδου από την Ευρωζώνη ή και τη Συνθήκη Σένγκεν αλλά και από συγκεκριμένα μέτρα που μας έχουν επιβληθεί με τα επαχθή Μνημόνια, τα οποία υποθηκεύουν το μέλλον του ελληνικού λαού. Η ελληνική κυβέρνηση αλλά και οι λοιπές πολιτικές δυνάμεις να μην αφήσουν να περάσουν ανεκμετάλλευτες οι διαπιστώσεις και οι προειδοποιήσεις του ιταλών αξιωματούχων. Αναγκαίο είναι βέβαια να διερευνηθούν οι πραγματικές προθέσεις της Ρώμης όπως και άλλων πρωτευουσών, κυρίως του ευρωπαϊκού Νότου, που εκφράζουν τις ίδιες ανησυχίες για το μέλλον της ΕΕ.