Οικονομικά και προσφυγικά στρατόπεδα συγκέντρωσης

Στο δίπολο αυτό της υπονόμευσης, των εκβιασμών, της ανοικτής πολλές φορές πολεμικής, ήρθε να προστεθεί και ο τρίτος πόλος: Ο ανοικτός εκβιασμός και οι απειλές για την έξοδο της χώρας μας από τη Συνθήκη Σένγκεν και τη μετατροπή της σε στρατόπεδο συγκέντρωσης εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων…

Πριν από λίγες μόλις ημέρες, η Κομισιόν διαβεβαίωνε με κατηγορηματικό τρόπο ότι αποκλείεται το ενδεχόμενο εξόδου της χώρας μας από τη Συνθήκη Σένγκεν… Και δύο 24ωρα αργότερα μας απέστειλε τελεσίγραφο, θέτοντάς μας προθεσμία τριών μηνών προκειμένου να διαφυλάξουμε αποφασιστικά και αποτελεσματικά τα σύνορά μας…

Ο διπλός εκβιασμός

Δύο είναι οι όψεις αυτού του νέου εκβιασμού που εξαπολύεται κατά της χώρας μας: Η μια του όψη συνδέεται με τον πολιτικοοικονομικό πόλεμο που ασκείται συστηματικά εδώ και έναν χρόνο. Στον εκβιασμό της αξιολόγησης, στις ανοιχτές απειλές του Β. Σόιμπλε και του αχυρανθρώπου του, Γ. Ντάισελμπλουμ, στις διαρροές του ΔΝΤ (δηλαδή του ιδίου του Τόμσεν) ότι απαιτείται περικοπή των συντάξεων κατά 15%, ήρθε να προστεθεί και ο μείζων εθνικός – πολιτικός εκβιασμός με «εργαλείο» τη Συνθήκη Σένγκεν…

Μήπως οι δανειστές υποδηλώνουν με τις νέες τους απειλές ότι πρέπει να υποχωρήσουμε κατά μέτωπον στα υπόλοιπα ώστε να μας κρατήσουν -εκδηλώνοντας τη «μεγαλοθυμία» τους- μέσα στη Συνθήκη Σένγκεν;

Δεν είναι τυχαίο πάντως ότι η εγχώρια διαπλοκή, μέσα από τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς των ΜΜΕ, προαναγγέλλει θριαμβευτικά το ενδεχόμενο της πτώσης της κυβέρνησης με αφορμή την πιθανή έξοδο της χώρας από τη Σένγκεν…

Ηγεσίες χωρίς ευρωπαϊκή συνείδηση

Η δεύτερη όψη, η δεύτερη σοβαρή πλευρά της στάσης αυτής των εξουσιαστικών ευρωπαϊκών ελίτ, είναι το γεγονός ότι υπάρχει πλήρης απουσία κατανόησης του ιστορικού φαινομένου που εξελίσσεται με δραματικό τρόπο και το οποίο, εάν δεν αντιμετωπισθεί συλλογικά και θεσμικά, θα οδηγήσει σε μείζονα κρίση ολόκληρη την Ευρώπη.

Οι πόλεμοι και οι μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών άλλαζαν, κυριολεκτικώς, σε πολλές περιπτώσεις τον ρου της Ιστορίας. Οι ευρωπαϊκές ελίτ, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, και με ελάχιστες εξαιρέσεις προσωπικοτήτων, όπως του Σαρλ Ντε Γκολ, δεν απέκτησαν συνείδηση της αυτονομίας, της ιδιοταυτότητας, της ανεξαρτησίας, της ιστορικής αυτόχθονος πολιτισμικής κληρονομιάς της Ευρώπης. Αυτό ισχύει κατ’ εξοχήν για τη Μ. Βρετανία και ως έναν πολύ μεγάλο βαθμό για τη Γερμανία, που αντιμετώπισε μέσα από δύο Παγκοσμίους Πολέμους την Ευρώπη ως πεδίο κατάκτησης, ενώ σήμερα, επιχειρώντας να επιβάλει την οικονομικοπολιτική της κυριαρχία, θέλει να πάρει την ιστορική της ρεβάνς.

Οι ΗΠΑ μπορούν να «σπέρνουν» πολέμους στο Βιετνάμ, στη Μέση Ανατολή, στην κεντρική Ασία, στη Βόρεια Αφρική χωρίς σημαντικές επιπτώσεις, πλην του πολιτικού κόστους.

Οι άφρονες όμως ευρωπαϊκές ελίτ εσύρθησαν κυριολεκτικώς σε κινήσεις αυτοκαταστροφής. Ο βομβαρδισμός και η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, η συμμετοχή στους πολέμους της Μ. Ανατολής και της Β. Αφρικής είχαν και έχουν για την Ευρώπη, που συνορεύει με τους τόπους των πολεμικών αναμετρήσεων και των καταστροφών, μείζονες επιπτώσεις καταστροφικού χαρακτήρα.

Η «κατασκευή» ενοχών

Αυτή την απουσία ευρωπαϊκής στρατηγικής και αυτοσυνείδησης πληρώνει σήμερα η Ευρώπη. Ζητούνται χώρες-θύματα, ζητούνται αποδιοπομπαίοι τράγοι, ενοχοποιούνται κράτη, λαοί, κυβερνήσεις προκειμένου η γερμανική ελίτ και οι ακροδεξιοί – φασίζοντες πρόθυμοι σύμμαχοί της να αποφύγουν το πολιτικό κόστος της μαζικής εισροής των «ντεσπεράντος», των απόκληρων και απελπισμένων τους οποίους δημιούργησαν οι πολεμικές – ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις.

Όταν εδώ και αρκετά χρόνια είχε ξεκινήσει το κακό, είχε επισημανθεί από πολλούς αναλυτές ότι ήταν αναγκαία η αναθεώρηση της Συνθήκης Δουβλίνο ΙΙ, αφού ο εγκλωβισμός μεταναστών στις χώρες υποδοχής, την Ελλάδα, την Ιταλία και την Ισπανία, προδιέγραφε το επερχόμενο τραγικό αδιέξοδο… Όμως κανένα μέτρο δεν ελήφθη και μόνον σήμερα, όταν οι χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης βρίσκονται μπροστά στη σκληρή πραγματικότητα, άρχισαν να ασχολούνται με το ζήτημα.

Θα πρέπει, για να είμαστε δίκαιοι, να αναγνωρίσουμε την προσπάθεια της γερμανικής κυβέρνησης, έστω και για ιδιοτελείς σκοπιμότητες, στην πρώτη φάση να δεχθεί έναν ικανό αριθμό προσφύγων αποσυμπιέζοντας το πρόβλημα. Όμως τόσο ο σκληρός συντηρητικός πυρήνας που στηρίζει την Άνγκ. Μέρκελ όσο και οι πιστοί ακροδεξιοί σύμμαχοί της, του πρώην ανατολικού μπλοκ, αντιδρούν βίαια…

Το πολιτικό κόστος αποτελεί δυστυχώς το ύπατο αξιολογικά κριτήριο για ηγεσίες που θέλουν να εξουσιάζουν μια ήπειρο χωρίς να έχουν ούτε οράματα, ούτε στρατηγική, ούτε τις πολιτικές ικανότητες που απαιτούνται… Γι’ αυτό και οι πιέσεις και οι εκβιασμοί μεταβιβάζονται προς τους αδύνατους… Η κατασκευή ενοχών είναι για τις ηγεσίες αυτές η προσφιλέστερη και η ευκολότερη λύση…

Τι έχουν πράξει μέχρι σήμερα, άραγε, οι επικριτές που εξεγείρονται κατά της ελληνικής κυβέρνησης; Ούτε χρήματα έδωσαν, όταν το κόστος για τη χώρα μας ανέρχεται πλέον στο ύψος των 2 δισ. ευρώ, ούτε δέχονται να συζητήσουν για χαλάρωση των δημοσιονομικών περιορισμών, ούτε έχουν ικανοποιήσει τον αριθμό των προσφύγων που έχουν συμφωνήσει να δεχθούν.

Αντίθετα, εξακολουθούν να «χαϊδεύουν» την Τουρκία, που όχι μόνο προβοκάρει την Ελλάδα στέλνοντας εδώ και χρόνια πρόσφυγες και μετανάστες χωρίς να παρεμβάλει κανένα εμπόδιο και κανέναν έλεγχο στα σύνορά της αλλά και κερδοσκοπεί απάνθρωπα σε βάρος των προσφύγων, έχοντας διαμορφώσει μια ολόκληρη βιομηχανία εκμετάλλευσης σε βάρος τους.

Οικονομικά και φυλετικά στρατόπεδα

Επί της ουσίας: Με τις συνθήκες αυτές είναι αδύνατον να φυλαχθούν αποτελεσματικά τα θαλάσσια σύνορα. «Δεν έχουμε να κάνουμε με έναν αγρό όπου μπορούμε να τοποθετήσουμε έναν φράχτη», δήλωσε ανώτατο στέλεχος της Frontex (οι άνδρες της οποίας, συν τοις άλλοις, λειτουργούν με δημοσιοϋπαλληλικό ωράριο), ενώ όπως επεσήμανε ο υπουργός Εξωτερικών κ. Νίκος Κοτζιάς ένας ελάχιστος αριθμός σκαφών περιπολίας έχει σταλεί από τον εδώ και καιρό συμφωνηθέντα αριθμό των 100 σκαφών για την επαναπροώθηση μεταναστών που προέρχονται από τη Β. Αφρική και οι οποίοι αποτελούν το 50% περίπου των εισερχομένων από το Αιγαίο.

Αυτή είναι η πραγματική κατάσταση, αυτή είναι η ιστορική τραγωδία που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας. Πώς απαντούν οι άρχουσες ελίτ της Ευρώπης; Μήπως με την κατάργηση της Συνθήκης του Σένγκεν, μήπως με το να υψώσουν νέα τείχη στα σύνορα, όπως στον Μεσαίωνα, μήπως με το να κηρύξουν την επέλευση ενός σύγχρονου νεοφασισμού με στρατόπεδα συγκέντρωσης 400.000 προσφύγων, όπως πρότειναν στην Ελλάδα; Ή μήπως με την κατάσχεση των τιμαλφών, το βάψιμο με κόκκινη μπογιά των κατοικιών των προσφύγων και το διακριτικό κόκκινο βραχιολάκι στον καρπό τους; Εκτός κι αν επιλέξουν τη λύση να πυροβολούν και να βυθίζουν τα σκάφη των προσφύγων στη θάλασσα ως την πλέον αποτελεσματική και οικονομική λύση…

Οι «λύσεις» αυτές, τα προσφυγικά στρατόπεδα και οι διώξεις, έρχονται να συμπληρώσουν τα «στρατόπεδα» της οικονομικής και κοινωνικής εξόντωσης των ευρωπαϊκών κοινωνιών, που έχουν -κατ’ αναλογία με τα ναζιστικά- την επιγραφή «Η λιτότητα απελευθερώνει». Ο νεοφιλελευθερισμός και η λιτότητα, άλλωστε, εναρμονίζονται και συμβαδίζουν με την ακροδεξιά και τον αυταρχισμό. Αυτήν την πραγματικότητα βιώνουμε τις δύο πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα.