Κλοιός για τέταρτο Μνημόνιο;

Ο λαϊκισμός των αντι-λαϊκιστών και η ρητορική των λαϊκιστών ανταγωνίζονται σε πομπώδεις «μικρο-μεγαλοστομίες» στον δακτύλιο του φόβου τους για ολόκληρη την αλήθεια στον λαό.

Τελικά, τι έρχεται για τους απλούς ανθρώπους είναι, για άλλη μια φορά, «άγνωστο». Το ζήτημα είναι (μόνο;) αν φεύγει η κυβέρνηση και ανεβαίνει η ΝΔ, με μεταβατικό κυβερνητικό σχήμα ή όχι, ή αν τούτες και τις επόμενες εβδομάδες στρώνεται το χαλί για 4ο Μνημόνιο;

Οι διαβεβαιώσεις περί «εξόδου» με τα τωρινά δεδομένα και όταν η χώρα έχει προσδεθεί (με ευθύνη των κύριων πολιτικών δυνάμεων) στη μνημονιακή διαχείριση είναι κάλπικες χαραμάδες ελπίδας, «πολιτικό εμπόριο αισιοδοξίας».

Άλλο η παράδοση της μνημονιακής σκυτάλης, άλλο η λύση της κρίσης.

Το λάθος του προγράμματος ή της εφαρμογής του, με τις κυλιόμενες ευθύνες, τους αλληλόχρεους λογαριασμούς σκοπιμοτήτων και τη χειραγώγηση της πληροφόρησης ή παραπληροφόρησης, υπονομεύει την αποτελεσματικότητα του όποιου, έστω και κακού, κυβερνητικού σχεδίου, κυρίως όμως την ανάδειξη από τον λαό πιο ευέλικτων, σωστών πολιτικών προτάσεων, σοβαρών θέσεων και προσώπων.

Τελικά, ο κλοιός είναι στην υγιή παραγωγική μηχανή του τόπου και τον λαό, δηλαδή στην ατμομηχανή, όταν η πατρίδα είναι ανοιχτή, χωρίς οριογραμμή στις νέες θύελλες -οικονομικές, μεταναστευτικές, γεωπολιτικές- που έρχονται από παντού, από το διεθνές και ευρωπαϊκό συντηρητικό κατεστημένο, από το μεσογειακό και μεσανατολικό περιβάλλον.

Ο αφελληνισμός επιχειρήσεων, υποδομών, δικτύων, αξιοποίησης των φυσικών πόρων, δανείων, ακινήτων, και οτιδήποτε έχει «αξία» στους αγοραίους πλειστηριασμούς, επιτείνει τον κύκλο φθοράς.

Αρκετοί, με επιλεκτική μνήμη ή ανάγνωση διαφόρων πλευρών της Ιστορίας, των εξελίξεων, είναι έτοιμοι να υψώσουν και πάλι την κραυγή:«Και τι μπορεί να γίνει αφού είμαστε υπερχρεωμένοι;». Ας αντιστρέψουμε το ερώτημα: Αν καταστραφεί η κοινωνική ασφάλιση, γίνει πιο βαριά η φορολογία, συρρικνωθούν, ως κρατική φιλανθρωπία, οι ιατροφαρμακευτικές παροχές, τα σχολεία περιοριστούν στα όρια του κέντρου κάθε δήμου, κ.ά., δηλαδή γίνουν οι «τέλειες» εξισώσεις για «οικονομίες κλίματος», θα υπάρξει ανάκαμψη; Οι κορώνες με συγκρούσεις άνευ στρατηγικής κάποιοι «εκτιμούν» ότι «βολεύουν» πρόσκαιρους κομματικούς ανταγωνισμούς.

Όμως είναι πολλά τα χρόνια της κρίσης, και δεν επιτρέπουν την ανυπαρξία στοιχειώδους διορατικότητας! Ο χρόνος-γέφυρα ανάμεσα στα τωρινά και το μεσόπροθεσμο κρύβει πολλά: Ένα ή δύο βήματα για Ασφαλιστικό ή Φορολογικό; Τακτικές της κυβέρνησης, με ποιο βάθος; Η αποφυγή ενός 4ου Μνημονίου έχει ζωτικό, παραγωγικό χρόνο εικοσιπέντε εβδομάδων. Αν δεν τα καταφέρουμε, μπορεί να αναλογιστεί κανείς, τι σημαίνει σε προϋποθέσεις, όρους και στον χρόνο η επιμήκυνση της περιπέτειας; Τότε η απογοήτευση μπορεί να μετατραπεί σε συλλογική (όχι ατομική) απόγνωση και να εκδηλωθεί ως «τραυματική και χαώδης»! Η διέξοδος βρίσκεται στη σύνεση, ευθύνη, στην άφθαρτη σχέση, συνεννόηση ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις και την κοινωνία. Είναι επείγον δηλαδή ο κλοιός να ανοίξει προς τα έξω και όχι να γίνεται σύνορο διαίρεσης εντός της χώρας.

*Μάστερ στις Δημόσιες Πολιτικές, Συντονιστής του Ομίλου Πολιτικού και Κοινωνικού Προβληματισμού «Ακτίδα», πρ. Πρόεδρος ΑΔΕΔΥ