Η άλλη άποψη…

Το μεγάλο πάρτι με τους μετακλητούς, τους αποσπασμένους και το αλισβερίσι μεταξύ συγγενών βουλευτών και υπουργών…

«Ένα γραφείο πολιτικού προσώπου μπορεί να λειτουργήσει επαρκώς για 6 ημέρες την εβδομάδα με δύο βάρδιες, εφόσον διαθέτει 4 άτομα γραμματείας και 2-3 επιστημονικούς συνεργάτες. Φυσικά, στην πορεία, καθώς θα εξοικειώνεται το πολιτικό πρόσωπο με την υπηρεσία του, θα μπορεί να ενισχύσει το γραφείο και με υπηρεσιακούς παράγοντες. Πέραν αυτού, ο κάθε υπουργός και υφυπουργός που είναι βουλευτής διαθέτει επιπρόσθετα δύο επιστημονικούς συνεργάτες ως βουλευτής και 3 αποσπασμένους δημοσίους υπαλλήλους. Ενόψει αυτών είναι, πράγματι, υπερβολικός ο αριθμός των μετακλητών και εν γένει συνεργατών. Αυτή η υπερβολή στον αριθμό των θέσεων αλλά και η χαλαρότητα στα προσόντα επιτρέπουν σε κάποιον να προσλαμβάνει και άτομα που προάγουν όχι το έργο του υπουργείου του αλλά το πολιτικό του μέλλον (ή τα ρουσφέτια του) ή ακόμη και να αμείβονται χωρίς να παρέχουν καμιά υπηρεσία για τον σκοπό για τον οποίο διορίστηκαν. Επί προεδρίας Μεϊμαράκη και τώρα επί Βούτση περιορίστηκαν οι θέσεις μετακλητών στη Βουλή, αλλά η κίνηση αυτή δεν ακολουθήθηκε από ανάλογες κινήσεις στην εκτελεστική εξουσία.

Τέλος, το πολιτικό πρόσωπο πρέπει να είναι ελεύθερο στην επιλογή των συνεργατών του αλλά είναι αναγκαία και κάποια όρια, εν είδει ασυμβιβάστων, επιβαλλόμενα για λόγους θεσμικούς. Δεν είναι δυνατόν, για παράδειγμα, να είναι μετακλητός υπάλληλος υπουργού συγγενής βουλευτή, αφού κάτι τέτοιο θα εμποδίσει εκ των πραγμάτων τον βουλευτή να ασκήσει το έργο του στον έλεγχο της εκτελεστικής εξουσίας, έλεγχο που οφείλουν να κάνουν και οι βουλευτές της συμπολίτευσης».

***

Διά χειρός…

…του Κώστα Ιορδανίδη, από το σχόλιό του στην «Καθημερινή» με τίτλο «Μονίμως εθελοτυφλούντες»:

Το απεχθές πρόσωπο της Ευρώπης…

«Ουδείς εκ των ηγετών την τελευταία εξαετία απεδέχθη ότι τα διαδοχικά προγράμματα εξυγιάνσεως είχαν ως στόχο την πλήρη σάρωση του οικονομικού συστήματος που ίσχυε στην Ελλάδα. Σε πρακτικό επίπεδο, οι εργασιακές σχέσεις θα πρέπει να απορρυθμισθούν περαιτέρω, οι αμοιβές και οι συντάξεις να μειωθούν ακόμη περισσότερο, ενώ παράλληλα κρίνεται αντιπαραγωγική η τοποθέτηση του πλούτου σε ακίνητα και, ως εκ τούτου, η τάση αυτή πρέπει να αποθαρρυνθεί διά της εξοντωτικής φορολογίας.

Επιπλέον, ο αριθμός των αυτοαπασχολουμένων πρέπει να μειωθεί δραματικά και οι ασκούντες διάφορα επαγγέλματα να ενταχθούν σε ιδιωτικές μεγάλες εταιρείες ως μισθωτοί, το ειδικό καθεστώς των αγροτών να αναθεωρηθεί και οι τοπικοί “ολιγάρχες” πρέπει να παύσουν να διαδραματίζουν ρόλο ρυθμιστικό, όπως συνέβαινε έως σήμερα.

Όλα αυτά, όμως, συγκροτούν το “απεχθές” πρόσωπο της Ευρώπης».

«Εισήλθαμε στην ΕΕ και στο ευρώ ως τυφλοί και πορευόμεθα ως εθελοτυφλούντες. Πιστεύαμε ότι διασφαλίζαμε τα σύνορά μας και υπάρχει κίνδυνος να καταστεί η Ελλάς χαβούζα των προσφύγων».

***

Διά χειρός…

…του Λευτέρη Κουσούλη, πολιτικού επιστήμονα, από το άρθρο του στο «Βήμα» με τίτλο «Το αδιέξοδο στρατήγημα»:

Χρειάζεται νέα αφετηρία…

«Η πρωτοβουλία της Φώφης Γεννηματά – προσωπικά της αναγνωρίζω μια γενναιότητα σε αυτό – δεν μπορεί να οδηγήσει σε νέα πολιτική πραγματικότητα, αν ο στόχος της ανασυγκρότησης δεν ακολουθήσει την ακραία εσώτερη πολιτική λογική του. Και αυτό μόνο ένα πράγμα σημαίνει: την προηγούμενη διακηρυγμένη και ειλικρινή αυτοκατάλυση των υπαρχόντων πολιτικών φορέων του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου. Η ανάγκη αυτή συνδέεται κυρίως με το ΠαΣοΚ. Και απορρέει από την παράσταση του ΠαΣοΚ ως αποστεωμένου μηχανισμού εξουσίας στη συνείδηση των ανθρώπων. Μικρό μεν σήμερα το ΠαΣοΚ, παραμένει όμως εκ των πραγμάτων κυρίαρχο στον χώρο αυτόν και ως εκ τούτου χρωματίζει κάθε διαδικασία.

Η σύνθλιψη του Κέντρου είναι τέτοιας έκτασης που καμία συμβατική πράξη δεν μπορεί να την αναστρέψει. Το περιεχόμενο της αναζωογόνησής του προϋποθέτει αποφάσεις που μπορούν να λειτουργήσουν ως ιδρυτικές πράξεις. Που ως τομή στον χρόνο μπορούν να διεκδικήσουν το δικαίωμα σε μια νέα αφετηρία. Κάθε νέα αφετηρία χτίζεται πάνω σε μια θυσιαστική πράξη. Αλλιώς η πρωτοβουλία θα αποβεί ένα αδιέξοδο στρατήγημα. Το ενδεχόμενο ανασυγκρότησης του χώρου της σοσιαλδημοκρατίας περνάει από ένα ιδρυτικό συνέδριο, όπου εκεί υπάρχει ο κάθε πολίτης με τη συνείδησή του. Απέναντι στην αδυναμία των μηχανισμών, η δύναμη της συνάντησης των ανθρώπων. Η αυτοκαταλυτική συνειδητοποίηση είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να κινητοποιήσει και να προσδώσει στο εγχείρημα λαϊκή αποδοχή και συμμετοχή».

***

Διά χειρός…

…του Κώστα Καλλίτση, από την ανάλυσή του στην «Καθημερινή»:

Παγκόσμια απειλή…

«Δύο από τους κινδύνους που απειλούν τον πλανήτη στη 10ετία που άρχισε φέτος και που, αν επιβεβαιωθούν, θα έχουν τις πιο βαριές συνέπειες, είναι η κλιματική αλλαγή (1ος) και η εξ ανάγκης μαζική μετανάστευση (4ος). Και μεταξύ των κινδύνων που έχουν τη μεγαλύτερη πιθανότητα να επιβεβαιωθούν είναι πάλι η εξ ανάγκης μαζική μετανάστευση (1ος) και η κλιματική αλλαγή (3ος)».

«Σήμερα, περίπου 1 δισ. άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε καθαρό νερό και, σύμφωνα με το Παγκόσμιο Συμβούλιο Υδάτων, το 70% των μεγάλων ποταμών της υδρογείου στεγνώνουν πριν φτάσουν στη θάλασσα. Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, περίπου 4 δισ. άνθρωποι θα ζουν σε περιοχές με έλλειψη νερού το 2050. Η έλλειψη νερού προκαλεί συγκρούσεις, επιδημίες, μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών. Η κλιματική αλλαγή επιδεινώνει το φαινόμενο. Οι ατμοσφαιρικές συγκεντρώσεις των τριών βασικών αερίων θερμοκηπίου (διοξείδιο άνθρακος, μεθάνιο, οξείδια του αζώτου) είναι οι υψηλότερες στην ιστορία 800.000 ετών, οι συγκεντρώσεις διοξειδίου του άνθρακα είναι αυξημένες 13% από το 1990, οι επιστήμονες εκτιμούν ότι αν η θερμοκρασία ανέβει 2 βαθμούς Κελσίου θα συμβούν καταστροφικές συνέπειες.

Αλλά, ακόμα κι αν εφαρμοστεί πλήρως η πρόσφατη Συμφωνία του Παρισιού, το τελικό αποτέλεσμα θα είναι η άνοδος της θερμοκρασίας κατά 2,7 βαθμούς Κελσίου έως το 2100…

Η κλιματική αλλαγή, η έλλειψη νερού, οι πόλεμοι και η κατάρρευση κρατών προκαλούν μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών. Στη διάρκεια του Βʼ Παγκοσμίου Πολέμου υποχρεώθηκαν να μεταναστεύσουν βιαίως 40 εκατ. άνθρωποι. Το 2014, βιαίως μετανάστευσαν 59,5 εκατ. άνθρωποι. Οι μισοί έφυγαν από το Αφγανιστάν, τη Συρία και τη Σομαλία – το 2014 έφυγαν τετραπλάσιοι από το 2010».