Τα πάθη της Δεξιάς

Το όλο θέμα έχει μια ιστορική οπτική και μια σημερινή. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η Δεξιά ανέκαθεν είχε ένα πλεονέκτημα έναντι των άλλων παρατάξεων: Την εύκολη συσπείρωση γύρω από το πρόσωπο του εκάστοτε αρχηγού. Στον χώρο του Κέντρου η αμφισβήτηση των ηγετών ήταν συχνή, οι διασπάσεις ακόμα πιο συχνές, ενώ οι επανασυνδέσεις απεδείχθησαν από δύσκολες έως αδύνατες, κυρίως στα τελευταία χρόνια πριν από τη δικτατορία. Όσο για την Αριστερά (δηλαδή, το ΚΚΕ), η αμφισβήτηση διορισμένων ηγεσιών έφτανε μέχρι την εξόντωση ή την εξορία των διαφωνούντων, που βρίσκονταν στις ανατολικές χώρες. Και στις μέρες μας, στον ελλαδικό χώρο, οι «αμφισβητίες» του ΚΚΕ δέχονται μύδρους και αποκλείονται παντελώς από οιαδήποτε σκέψη έστω κάποιας πρόσκαιρης συμμαχίας.

Στη μεταπολεμική εποχή, το Λαϊκό Κόμμα του Κων. Τσαλδάρη, συνδεδεμένο άμεσα με τη βασιλεία, ήλθε πανίσχυρο στις εκλογές του 1946, λόγω των λαθών του ΚΚΕ με τα «Δεκεμβριανά». Όταν ανέτειλε το 1951 το άστρο του Αλέξανδρου Παπάγου, οι οπαδοί, χωρίς συζήτηση, συσπειρώθηκαν γύρω από τον Στρατάρχη. Η προσπάθεια διάσπασης του Ελληνικού Συναγερμού από τον Σπύρο Μαρκεζίνη απέτυχε και απεδείχθη μοιραία για τον ίδιο, διότι εάν είχε υπομονή θα ήταν ο φυσικός διάδοχος του Παπάγου (το παρασκήνιο της αποχώρησης του Μαρκεζίνη είναι άλλη ιστορία). Μετά τον θάνατο του Στρατάρχου, βέβαιος νέος αρχηγός της Δεξιάς εφέρετο ο Στέφανος Στεφανόπουλος. Η εύνοια των ανακτόρων έδωσε το χρίσμα στον Κων. Καραμανλή. Σύσσωμος ο κόσμος της Δεξιάς τον περιέβαλε με την εμπιστοσύνη του. Το 1958 η «αποστασία» των Γ. Ράλλη, Παναγή Παπαληγούρα και άλλων υπήρξε πρόσκαιρη. Ο ίδιος ο Καραμανλής τούς εκάλεσε μετεκλογικά κοντά του, χωρίς μνησικακία. Γεγονός είναι ότι ο Κων. Καραμανλής ήξερε να συσπειρώνει, χάρισμα που δεν διέθετε ο Γέρος Παπανδρέου στον χώρο του Κέντρου, σε αντίθεση με τον Σοφοκλή Βενιζέλο. Η προσήλωση των Δεξιών στο πρόσωπο του Καραμανλή έφθασε στο σημείο ώστε, μεταπολιτευτικά, να φανούν αγνώμονες προς τον Παν. Κανελλόπουλο, επί 11 χρόνια αρχηγό της ΕΡΕ, που εσήκωσε και όλο το βάρος επί δικτατορίας. Διέλυσε ο Καραμανλής την ΕΡΕ για να ιδρύσει τη Νέα Δημοκρατία, χωρίς προηγουμένως να ενημερώσει τον Παν. Κανελλόπουλο. Πάντως, το βασικό πλεονέκτημα για τη Δεξιά ήταν ότι οι συσπειρώσεις γύρω από τους αρχηγούς επέτυχαν διότι οι αρχηγοί τα παλιά χρόνια, για τον χώρο τους, αναγνωρίζονταν ως αδιαμφισβήτητες προσωπικότητες. Φαινόμενο που σιγά σιγά εξασθένιζε. Στη Νέα Δημοκρατία δεν έλειψαν οι εσωκομματικές διαμάχες, οι οποίες όμως δεν έφθασαν σε διάσπαση του βασικού κορμού. Ράλλης – Αβέρωφ, Κων. Μητσοτάκης με Κωστή Στεφανόπουλο, Σαμαράς με Μητσοτάκη κ.λπ.

Ας έλθουμε, όμως, στο σήμερα. Τζιτζικώστας και Άδωνης Γεωργιάδης δεν είναι πρόσωπα που θα μπορούσαν να σηκώσουν στις πλάτες τους το βάρος μιας ολόκληρης παράταξης. Το κόμμα θα διελύετο την επομένη. Δίκαιη αναμέτρηση ήταν ο πρώτος γύρος, όπου το προβάδισμα είχε ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης. Στον δεύτερο, άρχισαν οι συναλλαγές κάτω από το τραπέζι, «συμμαχίες» και ανταλλάγματα. Ο Μεϊμαράκης είχε να αντιπαλέψει με τρεις. Ξένος όμως σε τέτοιες μεθοδεύσεις, ήταν επόμενο να χάσει, διότι έδωσε τη μάχη μόνος του. Ο Μεϊμαράκης έχει επιτυχή κομματική σταδιοδρομία, χωρίς να είναι από πολιτικό «τζάκι», και ήταν καλός πρόεδρος της Βουλής. Χωρίς να θέλω να υποβαθμίσω τις υποτιθέμενες ικανότητες του νέου αρχηγού της ΝΔ, το σίγουρο είναι ότι ο Κυριάκος θα δυσκολευόταν ίσως και απλός βουλευτής να εκλεγεί εάν δεν λεγόταν Μητσοτάκης! Το ίδιο ισχύει και για τους Καραμανλήδες, τους Παπανδρέου και άλλους γόνους πολιτικών οικογενειών. Όμως οι Δεξιοί ψηφοφόροι δεν εψήφισαν τον Κυριάκο για το επίθετό του. Τον εψήφισαν για την ηλικία του! Έψαχναν κάποιον που να είναι κοντά στην ηλικία του Αλέξη Τσίπρα, ώστε να αντιμετωπίσει τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Ήθελαν έναν… «αντι-Τσίπρα»! Κι αυτό αποτελεί δείγμα πολιτικής ανωριμότητας των ψηφοφόρων. Προτίμησαν την ηλικία του Μητσοτάκη από την πολιτική πείρα του Μεϊμαράκη. Όσο οι ψηφοφόροι θα δελεάζονται από τέτοια κριτήρια, θα βρίσκονται στο τέλος προ εκπλήξεων!

Κάποτε ο Λένιν έλεγε χαριτολογώντας στον Τρότσκι: «Ξέρετε ποιο είναι το μεγαλύτερο ελάττωμα;». Κι επειδή εκείνος τον κοιτούσε με απορία, ο Βλαδίμηρος Ίλιτς Ουλιάνοφ εξήγησε: «Να είσαι πάνω από πενήντα πέντε ετών…»! Οι Νεοδημοκράτες ψηφοφόροι φαίνεται ότι χρέωσαν στον Μεϊμαράκη αυτό το… «ελάττωμα»! Προτίμησαν τον Κυριάκο, τον οποίο είχε διορίσει το ΠΑΣΟΚ το 1999 στην τράπεζα, χωρίς διαγωνισμό, με ηγεμονικό μισθό! Όσον αφορά το «νέρωμα» του ιδεολογικού κρασιού της Δεξιάς με ολίγον… «Κέντρον», θυμίζουμε ότι «τα ράσα δεν κάνουν τον παπά»! Το Κέντρο, που ως παράταξη έχει σβήσει εδώ και πολλά χρόνια (για λόγους που χρήζουν ιστορικής αναλύσεως), χρησιμοποιείται σήμερα για πολιτικό «τρικ». Χρησιμεύει στους αρχηγούς της Δεξιάς, εκείνους που έχουν κάποιες οικογενειακές καταβολές από το παρελθόν, ώστε να προσελκύουν ψηφοφόρους μιας κάποιας ηλικίας, με αναμνήσεις άλλων εποχών. Ας τα αφήσουμε, όμως, όλα αυτά κι ας έλθουμε στην ουσία.

Πέρα από πρόσωπα, υπάρχει και η πολιτική της Νέας Δημοκρατίας, ασχέτως αρχηγού. Και η πολιτική αυτή είναι ενταγμένη στη δικτατορική «ευρωπαϊκή αντίληψη» αυτών που μας κατέστρεψαν και μας καταδυναστεύουν. Η Γερμανία και οι «εταίροι», από τότε που έβαλαν το μαχαίρι στον λαιμό του Τσίπρα, περνούν τα μέτρα που θέλουν με «αριστερή» κυβέρνηση και, κατ’ αυτόν τον τρόπο, εμείωσαν τις λαϊκές αντιδράσεις. Τώρα, αφού οι ξένοι «έστυψαν» τον «αριστερό» πρωθυπουργό, τους είναι πλέον άχρηστος, διότι δεν διαθέτει τη λαϊκή ανοχή. Στήνουν μια ακόμα παγίδα για τον ελληνικό λαό. Θα ρίξουν το βάρος τους στον Κυριάκο, το παιδί των αμερικανικών πανεπιστημίων, του Χάρβαρντ κ.λπ. (με ό,τι αυτό σημαίνει), για να καλλιεργήσουν φρούδες ελπίδες στους Έλληνες, τους «πάντα ευκολοπίστευτους και πάντα προδομένους» (όπως λέει ο εθνικός μας ποιητής), ότι κάτι μπορεί να αλλάξει. Σε προσεχείς εκλογές, που θα έλθουν προ της εκπνοής της τετραετίας, η Νέα Δημοκρατία θα έχει απέναντί της έναν ΣΥΡΙΖΑ υπό κατάρρευση, διότι δεν μπορεί πλέον τίποτε να υποσχεθεί. Έναν ΣΥΡΙΖΑ που αθέτησε όλες του τις μεγαλόστομες διακηρύξεις. Εάν η Νέα Δημοκρατία με τον Κυριάκο Μητσοτάκη προσεχώς κερδίσει τις εκλογές, η τραγωδία του ελληνικού λαού θα διαιωνισθεί.

Το κακό είναι ότι οι ξένοι δυνάστες εφρόντισαν να μην υπάρχει στην πολιτική σκακιέρα αντιευρωπαϊκή Αριστερά, η οποία θα μπορούσε να τους χαλάσει τα σχέδια και να κλονίσει την Ευρωζώνη, το ευρώ και την πολιτική της αποικιοκρατίας. Αυτό που δεν έχουν καταλάβει οι ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας είναι ότι ο Μητσοτάκης παραμένει εκφραστής της πλέον ανάλγητης, σκληρής καπιταλιστικής πολιτικής της Γερμανίας. (Η σύζυγός του υπήρξε επί δεκαπενταετία στέλεχος της γερμανικής τράπεζας.) Η απάνθρωπη φορολογία, που έχει μορφή λερναίας ύδρας (διότι κάθε τόσο ξεφυτρώνουν νέοι φόροι), δεν πρόκειται να διαφοροποιηθεί με κυβέρνηση Μητσοτάκη. Η περίοδος Σαμαρά, άλλωστε, το απέδειξε. Οι αφελείς Νεοδημοκράτες που είχαν πάθει αμόκ και πανηγύριζαν τη νίκη του Κυριάκου, αύριο εάν η Δεξιά γίνει κυβέρνηση οι ίδιοι θα ολοφύρονται για τα άγρια φορολογικά μέτρα, τα οποία απαιτούν οι δολοφόνοι «εταίροι» και τα οποία δεν αλλάζουν. Ας το καταλάβουν, επιτέλους, άπαντες: Κανένας πολιτικός ευρωλάγνος, είτε δεξιός είτε «αριστερός», δεν μπορεί να απελευθερώσει την πατρίδα μας από τις αλυσίδες της γερμανοευρωπαϊκής δικτατορίας. Ο λαός αναζητεί εκείνον τον ηγέτη που δεν θα είναι «υπάλληλος» των Βρυξελλών και θα έχει το σθένος να συγκρουστεί με τα κέντρα του άκρατου καπιταλισμού. Γι’ αυτό στις προσεχείς εθνικές εκλογές δεν θα νικήσει ο Κυριάκος τον Τσίπρα. Απλώς, ο Τσίπρας θα ηττηθεί από τον εαυτό του…