Περί των πρωτοβουλιών και δράσεων του Προέδρου της Δημοκρατίας

Συνεκτιμητέα, παράλληλα, και η υπό του ιδίου δημόσια διατυπωθείσα θέση, περί της βούλησης και απόφασής του να κινηθεί «στα όρια» των, εκ του Συντάγματος, αρμοδιοτήτων της θεσμικής του ιδιότητας, προκειμένου να υπεραμυνθεί των δικαίων της χώρας, του λαού της και αυτού του έθνους.

Οι γραμμές που ακολουθούν δεν συνιστούν ασφαλώς… «συνταγματική ανάλυση» -αυτή ανήκει στους ειδικούς περί την επιστήμη του δικαίου και δη στους εξ αυτών, κατά πρώτο και κύριο λόγο, συνταγματολόγους- αλλά σκέψεις απλές ενός πολίτη, που θέλει (και ενδεχομένως έχει τη δυνατότητα) να… πιθανολογεί, έστω, την κοινή αντίληψη, όσο κι αν το μόνο βέβαιο είναι πως ως άκρως υποκειμενική λογίζεται η άποψή του.

Αναγκαία η αποσπασματική και μόνο υπόμνηση ότι οι ουσιαστικές αρμοδιότητες του ΠτΔ -ο οποίος, κατά την παρ. 1 του άρθρου 30 του Συντάγματος, αποτελεί τον ρυθμιστή του πολιτεύματος- διακρίνονται σε συμβολικές – ρυθμιστικές – νομοθετικές – διοικητικές και δικαστικές, είναι συγκεκριμένες και απαριθμούνται περιοριστικά στο Σύνταγμα, πλην διέπονται από:

• – Τον ερμηνευτικό κανόνα του άρθρου 50 (ο ΠτΔ έχει μόνο όσες αρμοδιότητες του αναθέτει ρητά το Σύνταγμα και οι σύμφωνοι με αυτό νόμοι).

• – Τη ρήτρα του άρθρου 35 παρ.1 (ουδεμία πράξη του ΠτΔ ισχύει, ούτε εκτελείται, χωρίς την προσυπογραφή του αρμόδιου υπουργού, εκτός από εξαιρέσεις που διαλαμβάνονται στην παρ. 2 του ίδιου άρθρου)

Περαιτέρω, αναγκαία και η υπόμνηση ότι ο ΠτΔ εκπροσωπεί διεθνώς το κράτος καθώς και ότι συνομολογεί συνθήκες οικονομικής συνεργασίας και συμμετοχής σε διεθνείς οργανισμούς ή ενώσεις.

Με αυτές και μόνο τις επισημάνσεις, ανακύπτει το μείζον ερώτημα:

– Από «ποιον» ΠτΔ είχε ανάγκη ο τόπος, ύστερα από πέντε χρόνια τόσης και τέτοιας δοκιμασίας;

Μήπως από έναν «εγκλωβισμένο» στο… καβούκι του ΠτΔ, τρέμοντα μήπως… «παρεξηγηθεί» και περιοριζόμενο να «σφυρίζει αδιάφορα», αφού «όπως τα έκανε η κυβέρνηση να τα… λουστεί»;

Μα, τότε, όχι μόνο θα ήταν κατώτερος των περιστάσεων, του λαού και του έθνους, αλλά και κατώτερος και του ίδιου του του εαυτού και της μέχρι τώρα πορείας του, σε κάθε δε περίπτωση ουσία επιλήσμων του χρέους και του καθήκοντος που απορρέει από τη θεσμική του ιδιότητα.

Και εύλογα προκύπτει ένα ακόμη ερώτημα:

– Ο εκάστοτε ΠτΔ , όταν σύσσωμη η κοινοβουλευτική τάξη και βούληση τάσσεται υπέρ της παραμονής της χώρας στην ΕΕ και στη ζώνη του ευρώ, την κυβέρνηση στηρίζει ή τη Δημοκρατία, το λαό και το έθνος, «εκμεταλλευόμενος» υπέρ αυτών τη θεσμική του ιδιότητα και -τύχη αγαθή- την επιστημονική και ακαδημαϊκή του κατάρτιση και παιδεία, την πολιτική εμπειρία του και τις διεθνείς πρότερες επαφές και διαπροσωπικές σχέσεις του, και τούτο επαναλαμβάνεται σε καιρούς οριακά κρίσιμους για την ίδια την υπόσταση της χώρας;

Η καθεμιά και ο καθένας εξάγει, ασφαλώς, τα συμπεράσματά του.

Ομοίως και ο γράφων, ο οποίος και θα αιτιάτο οποιοδήποτε πρόσωπο κατείχε σήμερα τη θέση του ΠτΔ και «έλαμπε» με την απουσία του, αποδεικνυόμενος και ουσία «ανεύθυνος άρχων».

Αλλά, περί πάντων των σημαντικών, κριτής αδέκαστος η Ιστορία.

Σ.