Η ώρα του μεγάλου ΟΧΙ…
Μόνο τις Θερμοπύλες και τον Παρθενώνα δεν έχουν ζητήσει τα τεχνικά κλιμάκια. Τα θέλουν όλα, κάτι που δεν θα μπορούσε να δεχθεί όχι μόνο η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα αλλά καμία ελληνική κυβέρνηση. Όπως οδήγησαν στην πτώση την κυβέρνηση Σαμαρά, στην ίδια κατεύθυνση σπρώχνουν και τη σημερινή κυβέρνηση.
Εκτός κι αν παραδοθεί και σηκώσει λευκή σημαία ο Τσίπρας. Αλλά αν, ο μη γένοιτο, συμβεί αυτό, δεν θα μπορεί να κυκλοφορεί στους δρόμους. Και μετά θα ψάχνουν για Τσολάκογλου… Εκεί το τραβάνε…
Έριξαν τον Παπανδρέου, έδιωξαν τους δικούς τους ανθρώπους, Σαμαρά – Βενιζέλο, και τώρα είναι η σειρά του αριστερού Τσίπρα. Για να χωνέψουν οι Έλληνες ότι «δεν πά’ να ψηφίζετε όποιον θέλετε, εμείς κάνουμε κουμάντο στη χώρα σας και όλοι θα κάθεστε σούζα και θα εκτελείτε τυφλά τις διαταγές μας, αλλιώς θα δείτε και χειρότερα…». Επτά χρόνια τώρα, τη γεύση αυτή παίρνουμε κάθε μέρα.
Μπροστά σε αυτό το διαρκές τελεσίγραφο, άλλη απάντηση δεν έχουμε από αυτήν του Σαράντα, να ξαναδούν ο κ. Σόιμπλε και η παρέα του το άλλο πρόσωπο του Έλληνα.
Αρκετή υπομονή και ανοχή δείξαμε αυτά τα επτά χρόνια. Μια στάση για την οποία θα έπρεπε να ντρεπόμαστε. Όλα, όμως, έχουν τα όριά τους. Αντί να ακούσουμε ένα «ευχαριστώ» για την ανοχή μας, κάτσαμε με κατεβασμένα κεφάλια στις ουρές των τραπεζών, σαν ζητιάνοι, για να πάρουμε 60 ευρώ από τα δικά μας λεφτά. Εικόνισμα έπρεπε να μας είχαν κάνει τα αφεντικά της Ευρώπης που ούτε ένας δεν αγανάκτησε και δεν έσπασε τις βιτρίνες της τράπεζας όπου έχει βάλει τα λεφτά του για τις δύσκολες ώρες.
Αντ’ αυτού, ζητάνε τον πλήρη εξευτελισμό μας. Μια σύνταξη, ύστερα από μια ζωή δουλειάς, με την οποία τα «περήφανα γηρατειά» δεν θα μπορούν να πάρουν μια σοκολάτα στα εγγόνια τους, να τσοντάρουν στην οικογένεια του άνεργου γιου.
Οι πολιτικοί αρχηγοί πρέπει να βάλουν τα «μαχαίρια» στις θήκες τους και να κάτσουν σε ένα γραφείο να συμφωνήσουν σε ένα κοινό τελεσίγραφο προς το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες. Κι αν δεν μπορούν να τα βρουν όλοι μαζί, ας το επιχειρήσουν οι τρεις, Τσίπρας, Μητσοτάκης και Γεννηματά. Με μία λέξη: ΟΧΙ. Η ίδια πάντα λέξη που είχε σημαία της στους αιώνες η ελληνική φυλή στις δύσκολες στιγμές. Μια τέτοια στιγμή ζούμε επτά χρόνια τώρα. Αρκετά κράτησε…
Εκτός κι αν παραδοθεί και σηκώσει λευκή σημαία ο Τσίπρας. Αλλά αν, ο μη γένοιτο, συμβεί αυτό, δεν θα μπορεί να κυκλοφορεί στους δρόμους. Και μετά θα ψάχνουν για Τσολάκογλου… Εκεί το τραβάνε…
Έριξαν τον Παπανδρέου, έδιωξαν τους δικούς τους ανθρώπους, Σαμαρά – Βενιζέλο, και τώρα είναι η σειρά του αριστερού Τσίπρα. Για να χωνέψουν οι Έλληνες ότι «δεν πά’ να ψηφίζετε όποιον θέλετε, εμείς κάνουμε κουμάντο στη χώρα σας και όλοι θα κάθεστε σούζα και θα εκτελείτε τυφλά τις διαταγές μας, αλλιώς θα δείτε και χειρότερα…». Επτά χρόνια τώρα, τη γεύση αυτή παίρνουμε κάθε μέρα.
Μπροστά σε αυτό το διαρκές τελεσίγραφο, άλλη απάντηση δεν έχουμε από αυτήν του Σαράντα, να ξαναδούν ο κ. Σόιμπλε και η παρέα του το άλλο πρόσωπο του Έλληνα.
Αρκετή υπομονή και ανοχή δείξαμε αυτά τα επτά χρόνια. Μια στάση για την οποία θα έπρεπε να ντρεπόμαστε. Όλα, όμως, έχουν τα όριά τους. Αντί να ακούσουμε ένα «ευχαριστώ» για την ανοχή μας, κάτσαμε με κατεβασμένα κεφάλια στις ουρές των τραπεζών, σαν ζητιάνοι, για να πάρουμε 60 ευρώ από τα δικά μας λεφτά. Εικόνισμα έπρεπε να μας είχαν κάνει τα αφεντικά της Ευρώπης που ούτε ένας δεν αγανάκτησε και δεν έσπασε τις βιτρίνες της τράπεζας όπου έχει βάλει τα λεφτά του για τις δύσκολες ώρες.
Αντ’ αυτού, ζητάνε τον πλήρη εξευτελισμό μας. Μια σύνταξη, ύστερα από μια ζωή δουλειάς, με την οποία τα «περήφανα γηρατειά» δεν θα μπορούν να πάρουν μια σοκολάτα στα εγγόνια τους, να τσοντάρουν στην οικογένεια του άνεργου γιου.
Οι πολιτικοί αρχηγοί πρέπει να βάλουν τα «μαχαίρια» στις θήκες τους και να κάτσουν σε ένα γραφείο να συμφωνήσουν σε ένα κοινό τελεσίγραφο προς το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες. Κι αν δεν μπορούν να τα βρουν όλοι μαζί, ας το επιχειρήσουν οι τρεις, Τσίπρας, Μητσοτάκης και Γεννηματά. Με μία λέξη: ΟΧΙ. Η ίδια πάντα λέξη που είχε σημαία της στους αιώνες η ελληνική φυλή στις δύσκολες στιγμές. Μια τέτοια στιγμή ζούμε επτά χρόνια τώρα. Αρκετά κράτησε…