Είμαστε στην εντατική…

Στην πραγματικότητα ο Κώστας λατρεύει μόνο την κρητική κουζίνα και έχει μάθει να μαγειρεύει όλες τις συνταγές της μητέρας του. Ο ταλαντούχος ηθοποιός, που ανακάλυψε πριν από είκοσι χρόνια η Δήμητρα Παπαδοπούλου, είναι από τους καλύτερους κωμικούς ηθοποιούς της γενιάς του. Για έβδομη χρονιά παίζει στην κωμική παράσταση «Δεν ακούω, δεν βλέπω, δεν μιλάω» στο θέατρο «Αθηνά», που σπάει ταμεία κάθε Δευτέρα και Τρίτη -δεν πέφτει κυριολεκτικά καρφίτσα-, ενώ από την Τετάρτη μέχρι την Κυριακή πρωταγωνιστεί στο θέατρο «Λαμπέτη», στο έργο των Ρέππα – Παπαθανασίου «Άνδρες έτοιμοι για όλα», που για τέσσερα χρόνια κάνει το κοινό να κρατάει την κοιλιά του από τα γέλια. Μιλώντας στο «ΠΑΡΟΝ» μάς λέει: «Προ κρίσης ζούσαμε τη σαπίλα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας πριν από την πτώση της. Είχαμε τα καρκινώματα των εορτοδανείων και των διακοποδανείων. Τώρα ξεχρεώνουμε πράγματα τα οποία δεν είχαμε ποτέ ανάγκη».

// Η μια σειρά μετά την άλλη κόβονται, οι τηλεθεατές δεν βλέπουν το τέλος της ιστορίας και οι ηθοποιοί μένουν απλήρωτοι. Ο Γιώργος Καπουτζίδης έφτασε μέχρι το σημείο να δηλώσει ότι η τηλεόραση θα αποτελέσει παρελθόν για αυτόν, ενώ ο Λευτέρης Παπαπέτρου περιμένει ακόμη στο ακουστικό του για το αν θα συνεχιστεί ο νέος κύκλος των επεισοδίων της σειράς που χτυπούσε πενηντάρια στην τηλεθέαση («Κάτω παρτάλι»). Για αυτό και ξενιτεύονται οι συνάδελφοί σας στην Κύπρο. Εσείς πώς πήρατε το ρίσκο να εμπιστευτείτε ένα ελληνικό ιδιωτικό κανάλι;

Εμπιστεύτηκα τον παραγωγό Γιώργο Καραγιάννη που έχει τα STUDIO KAΠΑ. Ο μοναδικός τηλεοπτικός κολοσσός στη χώρα μας.

Όταν με πήρε τηλέφωνο ο παραγωγός της σειράς, ο κύριος Καραγιάννης, για να μου αναθέσει τον ρόλο του Φίλιππου μου είπε: «Κώστα, ο ήρωας είναι λίγο άχαρος, θέλω να του δώσεις ταμπεραμέντο, γι’ αυτό διάλεξα εσένα». Προσπαθώ να κάνω τον ήρωα όσο πιο κομπλεξικό μπορώ κι εκεί βγαίνει και το κωμικό στοιχείο.

// Δεν είναι λίγο υπερβολικό αυτό που γίνεται στην τηλεόραση με την πληθώρα εκπομπών μαγειρικής. Εδώ δεν έχουμε να φάμε. Οι γκουρμέ συνταγές μας έλειπαν;

Συμφωνώ απόλυτα. Φάτε μάτια ψάρια και κοιλιά περίδρομο. Τα κανάλια ζουν ακόμα στην εποχή του life style. Εκτός τόπου και χρόνου. Τέλος πάντων, ποτέ δεν είχα ιδιαίτερη εξάρτηση από το φαγητό, αφού τρώω μια φορά την ημέρα. Είμαι εγκρατής ως άνθρωπος.

Ως εργένης για χρόνια, αν δεν είχα μάθει από τη μητέρα μου να μαγειρεύω την κρητική κουζίνα, με την οποία μεγάλωσα, θα είχα πεθάνει της πείνας. Εμένα τα γκουρμέ κι όλα αυτά δεν μου λένε τίποτα. Προτιμώ τα απλά, παραδοσιακά φαγητά. Όταν παντρεύτηκα τη δημοσιογράφο Αμέλια Αναστασάκη παρέδωσα τη σκυτάλη της κουτάλας στη σύζυγό μου. Όταν χωρίσαμε γύρισα στην «παλιά μου τέχνη κόσκινο». Ο άνθρωπος πρέπει να τα γνωρίζει όλα για να είναι αυτάρκης.

// Έχετε δηλώσει ότι δεν έχετε εξαρτήσεις. Πώς τα καταφέρατε, καθώς δραστηριοποιηθήκατε στον χώρο της εστίασης αλλά και στα μπαρ για χρόνια;

Η μοναδική μου εξάρτηση είναι η τριών χρονών κόρη μου και η δουλειά μου. Το να είσαι ηθοποιός είναι ένα επάγγελμα που έχει μεγάλη οικονομική ανασφάλεια. Έπρεπε να είχα και άλλη μια δουλειά. Έτσι άνοιγα καφέ, μπαρ, εστιατόρια με κρητική μουσική και κουζίνα, για να έχω πάντα λεφτά να βγάζω τις υποχρεώσεις μου και να είμαι αξιοπρεπής.

Είκοσι πέντε χρόνια στη νύχτα, με επτά δικά μου μπαράκια, τα οποία λειτουργούσα κατά περιόδους, θα είχα μεγάλο πρόβλημα αν είχα εξαρτήσεις από το ποτό. Και το τσιγάρο, θα ήθελα να το κόψω και αυτό.

Ο άνθρωπος πρέπει να είναι και να νιώθει ελεύθερος. Πλέον δεν διατηρώ κάποιο νυχτερινό μαγαζί γιατί δεν συμφέρει. Ζούμε μέσα σε μια οικονομική λαίλαπα. Θα μας φορολογήσουν και τον αέρα που αναπνέουμε.

// Ο λαός λέει για τα παιδιά ότι όταν έρχονται στη ζωή φέρνουν μαζί τους και δώρα. Παρόλο το διαζύγιο, τις δυσκολίες, μετανιώσατε που παντρευτήκατε; Ήσασταν ένας πολύφερνος εργένης, με πολλές κατακτήσεις από ωραίες γυναίκες και μάλιστα διάσημες…

Δεν μετάνιωσα ποτέ που παντρεύτηκα. Έγινε από έρωτα. Όπως και το παιδί μου. Το διαζύγιο ήταν πολιτισμένο. Το μόνο που θα επιθυμούσα θα ήταν να είχα περισσότερο χρόνο για να αφιερώσω στην κόρη μου, γιατί τα παιδιά θέλουν μόνο την παρουσία σου και την αγάπη σου. Χαίρομαι τρελά όταν πηγαίνουμε σε παιδικές παραστάσεις και στα πάρκα μαζί. Είναι η αδυναμία της ζωής μου.

// Στην παράσταση «Άνδρες έτοιμοι για όλα» το συγγραφικό δίδυμο Ρέππα – Παπαθανασίου διασκεύασαν ένα έργο για την οικονομική κρίση, για τη φιλία, τον έρωτα, το οποίο θα μπορούσε να παίζεται για χρόνια στην Ελλάδα. Ο καθένας μας έχει τη δυνατότητα να ταυτιστεί με έναν ήρωα από την παράσταση. Ο κόσμος γελάει πολύ όμως με τα κακώς κείμενα της κατάστασης που ζούμε. Πώς γίνεται αυτό;

Πατέρας των Ελλήνων είναι ο Αριστοφάνης. Το αντίδοτο στις δυσκολίες μας είναι η σάτιρα. Αν δεν γελούσαμε, θα είχαμε πεθάνει. Για μένα, ωστόσο, κρίση είχαμε και προ οικονομικής κρίσης. Κι αναφέρομαι στην κρίση αξιών και στην ηθική μας χρεοκοπία. Ήταν πολλά τα καρκινώματα στην ελληνική κοινωνία. Μεγάλη η διαφθορά και η σαπίλα. Παίρναμε διακοποδάνεια για να πάμε ταξίδια στο εξωτερικό. Τώρα γίναμε σκλάβοι της ματαιοδοξίας μας. Ξεχρεώνουμε πράγματα που ποτέ δεν είχαμε ουσιαστικά ανάγκη. Η πλύση εγκεφάλου από τις τράπεζες, από τα ΜΜΕ, που έβαλαν στην κορφή της πυραμίδας των αξιών μας την κατανάλωση, μας έφερε σ’ αυτήν την κατάσταση. Γίναμε κενοί άνθρωποι. Να χάνονται σπίτια, επιχειρήσεις από τα χρέη για τα εορτοδάνεια; Διαλύθηκε η χώρα. Πριν από τα Μνημόνια, όταν έβλεπα τους Έλληνες να ξεσαλώνουν στη Μύκονο με πιστωτικές κάρτες, ένιωθα σαν τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία πριν από την πτώση της. Μόνο αν οι πολιτικοί μας ενωθούν σαν γροθιά για το καλό της χώρας θα ξεπεράσουμε τα προβλήματα και θα αποτινάξουμε τον ζυγό. Αλλιώς σωτηρία δεν βλέπω. Το χρέος μας δεν είναι βιώσιμο και το ξέρουν και οι Ευρωπαίοι και το ΔΝΤ και οι πολιτικοί μας.

// Πώς σας φαντάζει η Ελλάδα με συντάξεις 400 ευρώ, με την ανεργία να καλπάζει, με τους νέους να μεταναστεύουν;

Σαν φτερό στον άνεμο. Είμαστε στην εντατική. Κλινικά νεκροί. Νιώθω ότι έχουμε ένα κράτος-ακυβέρνητο καράβι. Αφού χρωστάμε, μπορούμε να υψώσουμε κεφάλι; Θα μας κάνουν ό,τι θέλουν οι δανειστές. Και αντί να κάτσει η αντιπολίτευση και η κυβέρνηση να συζητήσουν πώς θα αντιμετωπίσουν μαζί την Ευρώπη, τρώγονται μεταξύ τους. Ο ένας δεν εμπιστεύεται τον άλλον. Πριν από το χείλος τους γκρεμού και δεν συνεννοούνται. Ο λαός ζει μέρες Κατοχής. Έναν οικονομικό πόλεμο. Έρχονται στο θέατρο και μας μιλάνε στα καμαρίνια για τα προβλήματά τους. Στο τέλος μας δίνουν ευχές: «Σας ευχαριστούμε που μας κάνατε και γελάσαμε, να σας έχει καλά ο Θεός». Ζούμε φοβερές στιγμές. Στέρησαν από τον Έλληνα το γέλιο.

// Σε ποιον ελπίζετε;

Κάναμε λάθη πολλά. Αλλά ακόμη ελπίζω στο φιλότιμο του Έλληνα. Βλέπω τους Έλληνες στα νησιά μας πώς μαζεύουν ανθρώπους μέσα από τη θάλασσα και συγκινούμαι. Τους βάζουν στο σπίτι τους, τους δίνουν φαγητό. Αυτό είναι το μεγαλείο του Έλληνα, η καρδιά του. Κανείς δεν φεύγει από την πατρίδα του, από το σπίτι του, αν δεν βομβαρδίζεται. Ζήσαμε και οι Έλληνες την προσφυγιά. Μέσα σ’ αυτούς περνάνε βέβαια και τρομοκράτες. Μισθοφόροι συμφερόντων είναι και αυτοί. Η ανέχεια και η πείνα γεννάει την τρομοκρατία, όχι οι θρησκείες.

// Το ρουσφέτι θα εκλείψει από την Ελλάδα;

Όχι. Αυτό είναι το πελατειακό σύστημα που έγινε καθεστώς. Μέσω της πολιτικής, οι ψηφοφόροι-πελάτες βολεύουν τις μικρές ζωούλες τους και οι πολιτικοί διατηρούν τις μεγάλες θέσεις τους. Όποτε ακούω για ανάπτυξη γελάω. Η λέξη ανάπτυξη μου μοιάζει γραφική. Στην Ελλάδα ένα μόνο δεν θα πεθάνει, το ρουσφέτι. Ακόμη και με αριστερή κυβέρνηση οι προσλήψεις συγγενών στο Δημόσιο είναι… χρέος προς το σόι.

// Τι ρόλο παίζει η τέχνη στη ζωή;

Πρόσφατα συζητούσαμε με τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη, στα γυρίσματα, για τον ρόλο της τέχνης σε περιόδους κρίσης. Πιστεύω πως η τέχνη ανεβάζει τον άνθρωπο ένα βήμα πιο πάνω από τον ρεαλισμό. Το θέατρο, η μουσική, το τραγούδι ρίχνουν μια λοξή ματιά στην πραγματικότητα διευκολύνοντας τη ζωή από τις δυσκολίες. Τέχνη θέλουν όμως και οι ανθρώπινες σχέσεις. Στην παράσταση «Δεν ακούω, δεν βλέπω, δεν μιλάω» άνθρωποι με αναπηρίες προσπαθούν να επικοινωνήσουν παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες, αλλά αυτός ο αγώνας τους δίνει μεγάλη χαρά στη ζωή. Η συντροφικότητα είναι μεγάλη αξία. Όταν έχεις το μυαλό σου, και κάποια μορφή αναπηρίας να έχεις, μπορείς να προσφέρεις στους άλλους. Και όταν προσφέρεις στον συνάνθρωπο έχεις κάνει το καθήκον σου προς τη ζωή.