Το Ασφαλιστικό: Νέα τραγωδία ή νέο επεισόδιο του δράματος «ο πίθος των Δαναΐδων»;

Η ελληνική κρίση υπερβαίνει τον υπέρμετρο δανεισμό. Είναι κρίση θεσμών, αντιλήψεων, είναι -κυρίως- κρίση πνευματική, παράλληλα όμως το ελληνικό χρέος υπερβαίνει τα 323 δισ. ευρώ. Το ασφαλιστικό μας σύστημα βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης. «Οι λαοί της Ευρώπης πρέπει να πορευτούν χωρίς το βαρίδι του χρέους», τόνισε από το βήμα της Βουλής ο ΠτΔ Προκόπης Παυλόπουλος στις 4 Απριλίου 2015.

Η αντίδραση των πιστωτών είναι μέχρι σήμερα αρνητική σε κάθε βελτίωση των συμφωνηθέντων, προκειμένου να ανακουφισθεί ο καταταλαιπωρημένος ελληνικός λαός. «Ένα στα πέντε νοικοκυριά στην Ελλάδα δεν έχει κανέναν εργαζόμενο, ενώ περίπου τρία εκατομμύρια ανθρώπων δεν έχουν πρόσβαση στο σύστημα υγείας λόγω της παρατεταμένης ανεργίας», όπως αναφέρει σε πρόσφατο άρθρο-φωτιά για την κατάσταση της Ελλάδας, που δημοσιεύθηκε στο Assosiated Press. Η αριθμητική αποτύπωση της κρίσης σύμφωνα με τη «Wall Street Journal»: «Κατά 25% έχει συρρικνωθεί η ελληνική οικονομία από τα μέσα του 2008 μέχρι και σήμερα». Το 25,8% είναι το ποσοστό των Ελλήνων που παραμένουν εκτός εργασίας, σύμφωνα με την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία. Αυτό σημαίνει ότι 1,2 εκατομμύρια άνθρωποι είναι άνεργοι, σύμφωνα με τα στοιχεία του Οκτωβρίου. Σύμφωνα με τη Eurostat, η Ελλάδα βρίσκεται στην 3η θέση μεταξύ των χωρών της Ευρωζώνης με τον περισσότερο πληθυσμό να βρίσκεται υπό τον κίνδυνο φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού. Το ποσοστό των Ελλήνων που ζουν στο όριο της φτώχειας ήταν 23,1% το 2013 σύμφωνα με τη Eurostat. Η ΓΣΕΒΕΕ αναφέρει πως έβαλαν λουκέτο συνολικά 230.000 επιχειρήσεις, δηλαδή έκλεισαν μία στις τέσσερις επιχειρήσεις. Σύμφωνα με μελέτη του Πανεπιστημίου της Μακεδονίας, 100.000 έλληνες επιστήμονες έφυγαν για το εξωτερικό μόλις ξέσπασε η κρίση. Μέγα πρόβλημα επίσης είναι η μείωση των αποθεματικών των Ταμείων κατά τουλάχιστον 70 δισ. ευρώ, ποσό που στερήθηκαν από το «κούρεμα» (PSI) και από τις άμεσες και έμμεσες μνημονιακές παρεμβάσεις.

Η εφιαλτική κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχισθεί άλλο, σ’ αυτό συμφωνούμε όλοι, αφού το ζήτημα ξεπερνά τις πολιτικές διαφορές. Όμως, πέρα από κάθε υπερβολή, νέα βάρη, νέα μέτρα, νέο «ξεζούμισμα» έρχεται για να λυθεί το διαλυμένο Ασφαλιστικό. Ποιος θα αντέξει αυτές τις νέες επιβαρύνσεις; Τα νέα οικονομικά μέτρα που πήρε και που θα πάρει στο μέλλον η κυβέρνηση για την αντιμετώπιση του Ασφαλιστικού μοιάζουν με τον πίθο (πιθάρι) των Δαναΐδων.

Πόσο να «σφίξει το ζωνάρι» του πια ο απλός Έλληνας προκειμένου να επιτευχθεί η απαλλαγή του προϋπολογισμού από μεγάλο μέρος της ασφαλιστικής δαπάνης; Όσο, δε, για τις τρύπες του δημόσιου ελλείμματος και σ’ αυτόν τον τομέα το εγχείρημα φαντάζει σαν να προσπαθεί κανείς να γεμίσει τον «πίθο των Δαναΐδων», στον οποίον όσο νερό και να ρίξει δεν πρόκειται να γεμίσει ποτέ. Τα προς υλοποίηση μέτρα υιοθετούν τις βασικές αρχές της στρατηγικής για την κοινωνική ασφάλιση, που συνδέει τις παροχές με τις εισφορές και καταδικάζει τους οικονομικά ασθενέστερους.

Δυστυχώς αυτή η σχολή σκέψης οδηγεί στην άποψη που αντιμετωπίζει την ασφάλιση όχι ως κοινωνικό δικαίωμα αλλά ως ατομική ευθύνη και θεωρεί το ασφαλιστικό σύστημα «δαπανηρό» και μη βιώσιμο. Ο άμεσος στόχος είναι η κάλυψη των αναγκών με την ενοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων και την αφαίρεση με αυτόν τον τρόπο των αποθεματικών των ευγενών ταμείων (ό,τι απέμεινε μετά το PSI).

Τούτα τα μαύρα χρόνια που πέρασαν γκρεμοτσακίστηκαν ιδέες μέσα μας στεριωμένες από γενιές, κάποιοι μας ταπείνωσαν, ό,τι αγαπήσαμε αποδείχτηκε πολλές φορές μικρό και ανάξιο των προσδοκιών μας, όμως αντέξαμε και ελπίζαμε να μπει τέλος στο «μαρτύριο του Σίσυφου». «Είναι αλήθεια ότι δεν μπορεί κανείς να ξεζουμίζει έναν λαό. Οι μεταρρυθμίσεις είναι αναγκαίες, αλλά για να έχουν αποτέλεσμα θα πρέπει να γίνουν με μέτρο και να μην προκαλούν εθνική ασφυξία. Η Ελλάδα, που πρέπει οπωσδήποτε να μείνει στην Ευρωζώνη, χρειάζεται αναπτυξιακή προοπτική και όχι εκβιασμούς», τάδε έφη ο Πρόεδρος της Αμερικής Ομπάμα την 1.2.2015. Μπορούμε να προσθέσουμε ότι μπροστά σε μια εθνική τραγωδία χρειάζεται να ακουσθεί η αλήθεια και η λύση της είναι να δούμε αν για την «ελληνική τραγωδία» βιώνουμε ένα νέο επεισόδιο, μια νέα πράξη του δράματος.