Κ. Μητσοτάκης: Νεοφιλελευθερισμός και Ακροδεξιά
Ιδιαίτερα από τα μέσα του 2011 -όταν η τότε ηγετική ομάδα της ΝΔ, με εμπνευστή τον Αντ. Σαμαρά, αναδείκνυε τη ΝΔ σε βασικό υπομόχλιο της μνημονιακής – νεοφιλελεύθερης στρατηγικής, με την παράδοση της εξουσίας στον «εκλεκτό» της τραπεζική δομής και της γερμανικής ελίτ Λ. Παπαδήμο- δρομολογήθηκε η μη αντιστρεπτή, πλέον, πορεία της ΝΔ.
Η ακροδεξιά – νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη της ΝΔ απέκτησε πλέον ιστορικά – δομικά χαρακτηριστικά και δεν αποτελεί προϊόν μιας «ατυχούς» συγκυρίας… Ο Κυριάκος Μητσοτάκης παρέλαβε τη σκυτάλη από τον Αντ. Σαμαρά -ο οποίος απαξιώθηκε και κατέστη, τελικώς, επιζήμιος για το σύστημα συμφερόντων- με απλό, τυπικό διαμεσολαβητή τον Β. Μεϊμαράκη.
Το «φανταχτερό» σκηνικό της δήθεν ιστορικής σύγκρουσης μεταξύ Καραμανλικών και Μητσοτακικών δεν αποτελούσε παρά έναν επικοινωνιακό «μπερντέ», ένα προκάλυμμα πίσω από το οποίο η διαπλοκή και το σύστημα Σόιμπλε νομιμοποιούσαν και τυπικά τον νέο εκπρόσωπο και εκφραστή τους. Η οριστικά μεταλλαγμένη ακροδεξιά – νεοφιλελεύθερη ΝΔ εκφράζεται με απόλυτα αυθεντικό τρόπο στο πρόσωπο του Κ. Μητσοτάκη, η εκλογή του οποίου, με την αποφασιστική συμβολή των οικονομικοπολιτικών δυνάμεων που τον ανέδειξαν, «ξεπλένει» τώρα και τη διαδρομή του Αντ. Σαμαρά και νομιμοποιεί εκ των υστέρων τις επιλογές του…
Ύστερα από τρεις αλλεπάλληλες ήττες, τα συστημικά συμφέροντα ανασυντάσσονται και αποκαθιστούν σε κομματικό και πολιτικοϊδεολογικό επίπεδο την οργανική συνέχεια της ακροδεξιάς – νεοφιλελεύθερης κομματικής έκφρασης, που θα τη χρησιμοποιήσουν από τούδε ως βασικό πολιτικό τους εργαλείο.
Το «σκιάχτρο» του Καραμανλισμού
Ο Καραμανλισμός είχε ήδη υποστεί ιστορική ήττα το 2009. Ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής έχει σοβαρότατες ιστορικές ευθύνες, γιατί γνώριζε πολύ καλά ότι η παράδοση της χώρας στο ΔΝΤ και στους κερδοσκοπικούς μηχανισμούς είχε ήδη προαποφασισθεί από τον Γ. Παπανδρέου από το καλοκαίρι του 2009.
Όμως, ο Κ. Καραμανλής, παρότι και ο ίδιος είχε γίνει κοινωνός των προτάσεων αυτών -τις οποίες και απέρριψε-, δεν πληροφόρησε επίσημα και υπεύθυνα τον ελληνικό λαό για τη μοίρα που του επεφύλασσαν… Αντίθετα, προτίμησε να αποδράσει κυριολεκτικώς μέσω της προκήρυξης εκλογών, τηρώντας «αιδήμονα σιωπή»…
Ήδη μετά την πρώτη μνημονιακή περίοδο, που την προσδιορίζουμε στις εκλογές του 2012, ο Καραμανλισμός βρισκόταν ήδη στο οργανωτικό και πολιτικοϊδεολογικό περιθώριο της ΝΔ. Ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής επί πέντε ολόκληρα χρόνια δεν θεώρησε αναγκαίο να πει μια λέξη συμπάθειας για την τραγωδία που βίωνε ο ελληνικός λαός, για τον ευτελισμό των δημοκρατικών θεσμών, για την πολιτική υποδούλωση της χώρας.
Κι όμως, ύστερα από πέντε χρόνια ένοχης σιωπής, ο Κ. Καραμανλής δεν δίστασε να συνταχθεί με τον εσμό των πολιτικών προσώπων, με το σύστημα της διαπλοκής, και να προσυπογράψει μαζί τους το «ΝΑΙ» στο δημοψήφισμα.
Αυτά τα συμφέροντα, αυτός ο σκληρός πυρήνας του «ΝΑΙ» ανέδειξαν τον Κ. Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ. Ο πολιτικός «θάνατος» τόσο των Καραμανλικών όσο και του ιδίου του Κ. Καραμανλή έχει συντελεσθεί εδώ και χρόνια. Απλώς την 10η Ιανουαρίου του 2016 υπεγράφη η επίσημη «συμβολαιογραφική» πράξη…
Ταξικό πεδίο αντιπαράθεσης
Με την εκλογή του Κ. Μητσοτάκη, οι βαθιές και ραγδαίου χαρακτήρα κοινωνικές αλλαγές και αναδιαρθρώσεις, που συντελέσθηκαν στην ελληνική κοινωνία τα χρόνια των Μνημονίων, αποκρυσταλλώνονται σήμερα και σε συμβολικό και σε πραγματικό πολιτικοϊδεολογικό επίπεδο.
Οι εκλογικές αναμετρήσεις του 2015 -με κορυφαία εκείνη του δημοψηφίσματος- ανέδειξαν τον έντονα πολωτικό και καθαρά ταξικό χαρακτήρα που χαρακτηρίζει σήμερα την ελληνική κοινωνία. Ο ακραίος, νεοφιλελεύθερος χαρακτήρας των μέτρων, η σημαντική απώλεια εισοδήματος και πόρων ζωής που έπληξε εκτεταμένα τμήματα του πληθυσμού, η κατάρρευση τμημάτων της μεσαίας τάξης και των μικρομεσαίων επαγγελματικών ομάδων διαμόρφωσε τους όρους μιας ευρύτερης πολιτικής και κοινωνικής αντιπαράθεσης και σύγκρουσης, που εκτείνεται πολύ πέραν των παραδοσιακών διαχωριστικών κομματικών γραμμών και ιδεολογικών διακρίσεων.
Η ΝΔ των τελευταίων χρόνων, με επίσημη ταυτότητα πλέον, αντιπροσωπεύει τον πυρήνα των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων, αποτελεί οργανικό τμήμα της δομής της διαπλοκής, αναδεικνύεται σε αυθεντικό εκπρόσωπο και πολιτικοϊδεολογικό εκφραστή των πλέον στυγνών – συντηρητικών ευρωπαϊκών κύκλων.
Ο αντικοινωνικός χαρακτήρας του νεοφιλελεύθερου προτύπου, το οποίο εκφράζει αυθεντικά ο Κ. Μητσοτάκης, τελεί σε αρμονική σύζευξη με την ακροδεξιά – νεοφασίζουσα πολιτικοϊδεολογική αντίληψη, οι εκπρόσωποι της οποίας αποτέλεσαν ένα από τα βασικά στηρίγματα του νέου αρχηγού της ΝΔ για την εκλογή του.
Με τη «μάσκα» του Κέντρου
Ο μύθος του κεντρώου είναι ιδιαίτερα προσφιλής στη «δυναστεία» Μητσοτάκη εδώ και δεκαετίες. Η κεντρώα ταυτότητα του ιδίου του Κώστα Μητσοτάκη -ισχυρώς αμφισβητούμενη ακόμα και στις αρχές της δεκαετίας του 1960- ακυρώθηκε αυτόματα με την αποστασία του 1965, στην οποία διαδραμάτισε ο ίδιος πρωταγωνιστικό ρόλο. Η μεγάλη επάνοδος του Κ. Μητσοτάκη στα μέσα της δεκαετίας του 1980 συνδέθηκε ευθέως με την άνοδο και κυριαρχία εκείνη την εποχή των Ρ. Ρίγκαν και Μ. Θάτσερ, που αποτελούσαν σε παγκόσμια κλίμακα το χρυσό δίδυμο του νεοφιλελεύθερου κοσμοειδώλου. Αυτό το πρότυπο θέλησε να εκφράσει στη χώρα μας ο Κ. Μητσοτάκης. Όμως η άγρια εφαρμογή του αγοραίου προτύπου στις αρχές της δεκαετίας του 1990 από τον ίδιο ως πρωθυπουργό οδήγησε στην ταχεία πτώση του.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποτελεί ένα είδος πολιτικού «ριμέικ», μια μεταμοντέρνα εκδοχή του παραδοσιακού προτύπου στη σύγχρονη περίοδο, όπου κυριαρχεί το «ζεύγος» νεοφιλελευθερισμός και χρηματοπιστωτική εξουσία. Το «ζεύγος» αυτό δεν έχει φυσικά καμιά σχέση με το παραδοσιακό κέντρο ή την αποκαλούμενη Κεντροδεξιά. Το ίδιο το νεοφιλελεύθερο πρότυπο και η αυταρχική – εξουσιαστική δομή της γερμανικής ελίτ έχουν εξ ορισμού απαγορεύσει κάθε ιδέα μεσότητας, μετριοπάθειας, πολιτικών και κοινωνικών ισορροπιών. Η υποβάθμιση και υπονόμευση των δημοκρατικών θεσμών, η περιστολή ή και κατάργηση των κοινωνικών και ατομικών δικαιωμάτων αποτελούν βασική προϋπόθεση για την εφαρμογή του προτύπου αυτού.
Το ξεκαθάρισμα των μετώπων, η καθαρή κοινωνική – ταξική αντιπαράθεση και σύγκρουση που χαρακτηρίζει σήμερα την ελληνική κοινωνία, θα επηρεάσει σοβαρά ή και θα επικαθορίσει την τύχη και την προοπτική των κομματικών μορφωμάτων του Ποταμιού και της Ένωσης Κεντρώων αλλά και του εναπομείναντος, θνησιγενούς, ΠΑΣΟΚ.
Ας μην ξεχνάμε ότι το σύστημα Αντ. Σαμαρά – Ευ. Βενιζέλου, των διαπλεκόμενων επιχειρηματικών συμφερόντων, στήριξε «ερρωμένως» τον Κ. Μητσοτάκη, ενώ ένα τμήμα ψηφοφόρων των ενδιάμεσων αυτών κομμάτων ψήφισε τον Κ. Μητσοτάκη για αρχηγό.
Όμως, πέρα από τις «κινήσεις κορυφής», η βάση της κοινωνίας μας είναι ισχυρά πολωμένη και δεν μπορεί να συρθεί πίσω από τέτοιες μεθοδεύσεις. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να κατανοήσει ότι το ξεκαθάρισμα της πολιτικοϊδεολογικής αντιπαράθεσης επιβάλλει την ενίσχυση της κοινωνικοπολιτικής του επιρροής σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα και τη δόμηση πλέον συνεκτικών συμμαχιών.
Όσο για τον κ. Β. Σόιμπλε, αυτός έχει πλέον τον νέο επίσημο «εκπρόσωπό» του στο πολιτικό μας σύστημα, προκειμένου να συνεχίσει να αναπαράγει και στο εσωτερικό τους εκβιασμούς και τις απειλές του προς την κυβέρνηση και τον ελληνικό λαό. Να τον χαίρεται…