Ασφαλιστικό: Διαρκής υπόθεση-καθρέπτης απώλειας πολλαπλών ισορροπιών!

Εύκολα λέγεται «αν τότε γινόταν αυτό». Άραγε, πότε; Όταν το ΑΕΠ έτρεχε με 3%, 4%, 5% ετήσιο ρυθμό αύξησης; Όταν η ανεργία ήταν σε μονοψήφιο αριθμό; Όταν το δημογραφικό -που ήταν και είναι μείζον ζήτημα- είχε περιθώρια αυτοτελών πολιτικών και άλλου τύπου κινήτρων για τη «θεραπεία» του; Μήπως τελικά όλοι αυτοί προέβλεψαν την κρίση από το 1990 – 1993; Αν ναι, γιατί άρχισαν να μετατρέπουν το δημόσιο χρέος από εσωτερικό σε εξωτερικό; Στις αρχές του 2000, και πιο συγκεκριμένα το 2001 – 2005, για ποια χαμένη ευκαιρία μιλούν; Μήπως για τη μετατροπή του μακροπρόθεσμου χρέους και δανεισμού σε μεσοπρόθεσμο; Για να μην επεκταθούμε και στα επιτόκια.

Η χώρα δεν χρεοκόπησε από το Ασφαλιστικό.

Η ασφάλιση κατέρρευσε από τα άλλα! Κυρίως, από τις ασύνδετες βραχυ-μεσο-μακροπρόθεσμες επιλογές και τις ασυνάρτητες αποφάσεις. Δυστυχώς, ο έλεγχος του χρέους δεν έγινε από τα «αριστερά» και η πρωτοβουλία για τον έλεγχο από κοινωνική έγινε στενά κομματική, εσωκομματική και κατέληξε σε «διακωμώδηση»!

Τελικά, το μόνιμο θύμα των εμφανών και αφανών σκοπιμοτήτων και μεθοδεύσεων είναι ο διάλογος και η διαφάνεια. Αποτέλεσμα, ο αρνητισμός και ο φόβος να έχουν εγκατασταθεί μόνιμα και στο έδαφος αυτό ο φαρισαϊσμός και ο λαϊκισμός να ναρκοθετούν λύσεις και να πνίγουν και την αλήθεια.

Προφανώς, σε ένα πολυπαραγοντικό θέμα υπάρχει ευθύνη σε πολλές πλευρές και όχι μόνο στις κυβερνήσεις ή στα συνδικάτα αφού, μην κοροϊδευόμαστε, υπάρχουν και τεράστια συμφέροντα. Εδώ, όμως, ποια κυβέρνηση μίλησε ειλικρινά;

Μέσα από τον μπαμπούλα της βιωσιμότητας επιχειρούνταν υπόγειες διαδρομές, και τώρα πάλι τα ίδια, γι’ αυτό πλέον δεν «πιστεύει» κανείς ότι ο λύκος έρχεται, αφού είναι η δέκατη κυβέρνηση που τον βλέπει, αλλά δεν τον έβλεπε ως αντιπολίτευση, όπως και η τωρινή αντιπολίτευση!

Παραθέτω μια παράγραφο από πρόσφατο άρθρο του Τ. Γιαννίτση, που στέκεται ψύχραιμα και σε απόσταση ασφαλείας από τη «μυθοποίηση» της προτεινόμενης μεταρρύθμισης του 2001: «Το θέμα τελικά είναι ότι στην πραγματικότητα κανένα μεγάλο πρόβλημα δεν μένει άλυτο. Αν δεν λυθεί πολιτικά, το λύνει με σκληρό τρόπο η ίδια η πραγματικότητα. Μόνο που τέτοιες λύσεις θα είναι πολύ πιο επώδυνες για όσους θα τις υποστούν. Θα είναι ακόμη πιο επώδυνες στο μέτρο που θα τις χειριστεί πολιτικά μια συντηρητική – φιλελεύθερη κυβέρνηση, που θα εναποθέσει σε μηχανισμούς της αγοράς -που επιπλέον συχνά είναι και μηχανισμοί διαφθοράς- την επίλυση του συνταξιοδοτικού και των κοινωνικών πτυχών με τις οποίες αυτό συνδέεται. Στο μεταξύ, εμείς μέχρι να καταφέρουμε να συνθέσουμε το κρίσιμο πολιτικό στίγμα μιας σύγχρονης σοσιαλιστικής δύναμης που οφείλουμε στην κοινωνία, θα δίνουμε ραντεβού στα συνέδρια ή στις πλατείες για να γιορτάζουμε τις ήττες μας».

Ένα ερώτημα: Τελικά, η κυβέρνηση μπορεί να δώσει έναν ποσοτικοποιημένο πίνακα των «ωφελημάτων» που ισχυρίζεται; Για να γνωρίζουμε εάν τον Ιούνιο ή τον άλλο χρόνο θα έχουμε νέες, ακόμη πιο άγριες περικοπές! Και πριν κάποιοι «κήνσορες» ξαναμιλήσουν με «σοφά» λόγια ή για τους εξαναγκασμούς των «θεσμών», μήπως είναι ώρα να σταματήσουν να χτίζουν πολιτικές καριέρες και άλλες «πυραμίδες» στον πόνο, στην αγωνία, στην απελπισία των συνταξιούχων και των νέων, που δεν βλέπουν στον ορίζοντα τη σύνταξη;

*Μάστερ στις Δημόσιες Πολιτικές, Συντονιστής του Ομίλου Πολιτικού και Κοινωνικού Προβληματισμού «Ακτίδα», πρ. Πρόεδρος ΑΔΕΔΥ