Noblesse oblige ή η ευγένεια υποχρεώνει
Πρόσφατα, ο κ. Μίλος Ζέμαν, θέλοντας, ίσως, να δώσει έμφαση στις… επιτυχίες της χώρας μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα και αναφερόμενος στην προοπτική ένταξης της Τσεχίας στην Ευρωζώνη, τη συνδύασε, σκωπτικά, με την έξοδο της Ελλάδας από αυτήν. Ο τσέχος Πρόεδρος όπως και άλλοι πολιτικοί ηγέτες από νεόκοπες κοινοτικές χώρες της Βόρειας και Ανατολικής Ευρώπης (Ουγγαρία, Σλοβακία, Εσθονία κ.ά.) συχνά στρέφονται κατά της Ελλάδας, την οποία επικρίνουν ότι δεν προσπαθεί και ούτε μπορεί να διαφυλάξει τα νοτιοανατολικά σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τι κρίμα, για τους ηγέτες αυτών των χωρών, που δεν μπορούν να μπουν συρματοπλέγματα στα νερά του Ανατολικού Αιγαίου, όπως πολλές από τις χώρες τους κάνουν στα δικά τους χερσαία σύνορα ή απωθούν τους δυστυχείς πρόσφυγες εκείθεν των συνόρων ανεξάρτητα αν η ζέστη ή το κρύο σκοτώνουν τα μικρά παιδιά και τα ευπαθή άτομα. Η ελληνική κυβέρνηση, διά του υπουργού των Εξωτερικών κ. Νίκου Κοτζιά, και αφού επανειλημμένα διαβήματα δεν άλλαξαν τη συμπεριφορά του τσέχου Προέδρου, αναγκάστηκε να ανακαλέσει τον έλληνα πρέσβη στην Πράγα, κ. Παναγιώτη Σαρρή, για διαβουλεύσεις, που στη διπλωματική πρακτική ισοδυναμεί με ένταση στις διμερείς σχέσεις ή έκφραση δυσαρέσκειας έναντι της άλλης χώρας.
Η Πράγα, διά στόματος του υπουργού Εξωτερικών προς τον έλληνα ομόλογό του, απολογήθηκε για όσα απαξιωτικά σε βάρος της χώρας μας είχαν λεχθεί από τον Πρόεδρό της, ενώ πολλά τσέχικα ΜΜΕ του αποδίδουν ότι συχνά τελεί σε κατάσταση ευθυμίας και ιλαρότητας. Ανεξάρτητα πάντως της ανοίκειας συμπεριφοράς του τσέχου Προέδρου αλλά και άλλων πολιτικών ηγετών νεόκοπων κοινοτικών χωρών της Βόρειας και Ανατολικής Ευρώπης -που σωστά μεν, αλλά βεβιασμένα, εντάχθηκαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση-, η ουσία είναι ότι η χώρα μας βρίσκεται σε αμυντική θέση λόγω της οικονομικοκοινωνικής κρίσης, η οποία μαστίζει τον ελληνικό λαό από εξαετίας και πλέον. Η εξωτερική πολιτική και η εικόνα προς τα έξω έχουν, μοιραίως, τρωθεί.
Όμως δεν φταίει μόνο η κρίση και τα εξωγενή αίτια. Συμβάλλουν κα οι εσωτερικές παθογένειες του ελληνικού κράτους. Άλλωστε μας το υπενθύμισε ο ορθολογιστής, ψυχρός γερμανός υπουργός Οικονομικών κ. Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, λέγοντας ότι είμαστε ένας μεγάλος λαός, αλλά κράτος δεν έχουμε. Για αυτές και άλλες απαξιωτικές, κατά καιρούς, δηλώσεις του σίγουρα δεν εκλήθη -ευτυχώς- στην Αθήνα για διαβουλεύσεις ο Πρέσβης μας στο Βερολίνο. Σε πρόσφατη παρουσία του βιβλίου του για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, που επιχείρησε, ανεπιτυχώς, ο επί σειρά ετών υπουργός Γεράσιμος Αρσένης -ένας εκ των πλέον συνετών και ευγενέστερων πολιτικών ανδρών που έχει αναδείξει η Ελλάδα από τη Μεταπολίτευση και εντεύθεν- δίνει έμφαση στην αδυναμία της ελληνικής κοινωνίας να δεχθεί μεταρρυθμίσεις, ακόμα και αν η ανάγκη για αλλαγές είναι καταφανής. Αδυναμία διαλόγου και επικοινωνίας σε όλα τα στρώματα και ασφαλώς και μεταξύ των πολιτικών κομμάτων. Η Ιστορία φαίνεται να επαναλαμβάνεται και με την παρούσα κυβέρνηση. Ελάχιστες, μέχρι στιγμής, οι μεταρρυθμίσεις σε υπουργεία και καίριες υπηρεσίες. Πολλοί υπουργοί λειτουργούν και συμπεριφέρονται όπως ο Λουβοβίκος ο ΙΔ’: «L’ Etat c’est moi – Το κράτος είμαι εγώ».
Οι σύμβουλοι των υπουργών αυξάνονται συνεχώς σε αριθμό, με πολλούς να είναι άσχετοι με το γνωστικό τους αντικείμενο. Υπουργεία που δεν έχουν σχέση με την καθημερινότητα του πολίτη δεν εξαιρούνται του κανόνα. Η στήλη αυτή ασχολείται, σχεδόν αποκλειστικά, με θέματα ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και διεθνούς ενδιαφέροντος. Και έτσι θα συνεχίσει. Συμπερασματικά και σε ό,τι αφορά τις κριτικές που δέχεται η Ελλάδα από διάφορες βορειοανατολικές κοινοτικές χώρες, που καλύτερα θα ήταν να φροντίζουν τα του οίκου τους, να απαντάμε στους επικριτές με αξιοπρέπεια και τεκμηριωμένα. Ιδίως στα διεθνή forum. Για τους δε υβριστές, η ηπειρώτικη παροιμία, «δεν φτάνει που μας ψόφησε το μουλάρι, τώρα μας ενοχλούν και οι μύγες», περιέχει πολλή σοφία.