Σφαγείο ανθρώπων…
Τόσο η κυβέρνηση όσο και τα κόμματα της μνημονιακής, ευρώδουλης αντιπολίτευσης (που τώρα υποκρίνονται ότι «εξοργίζονται» με το τρίτο Μνημόνιο) αποκρύπτουν τη μόνη και ουσιαστική αλήθεια: Όσο δεν αποχωρούμε από την Ευρωζώνη και δεν επαναφέρουμε εθνικό νόμισμα, θα είμαστε υπόδουλοι στη νέα γερμανική κατοχή.
Το γράψαμε άπειρες φορές, με κίνδυνο να γίνουμε μονότονοι. Αλλά οι ανάλγητοι «εταίροι» δεν πρόκειται να σταματήσουν να ζητούν όλο και καινούργια «προαπαιτούμενα», σε βάρος πάντα της συντριπτικής πλειονότητας των πολιτών, που τους τα πήραν ήδη όλα. Η φτώχεια, η εξαθλίωση, η ανεργία, οι φοροκαταιγίδες θα συνεχίζονται όσο δεν αποφασίζουμε ξεσηκωμό και σύγκρουση με τα κέντρα του άκρατου καπιταλισμού. Και θα είμαστε πιο αυστηροί με την κυβέρνηση διότι ο ΣΥΡΙΖΑ απεδείχθη πολιτικός «Ιανός» με τις προεκλογικές του υποσχέσεις και με την πλήρη στροφή μετεκλογικά. Όσοι ζητούν από τον ΣΥΡΙΖΑ «να ταχθεί ενεργά στην πρωτοπορία των υπέρμαχων της ευρωπαϊκής ενοποίησης» παίζουν το παιχνίδι της γερμανοευρωπαϊκής δικτατορίας. Διότι η Γερμανία και οι δορυφόροι της (με την όποια «σοσιαλδημοκρατική» μάσκα) δεν πρόκειται ποτέ να επιτρέψουν καμία αλλαγή που θα έθετε σε κίνδυνο τη μονοκρατορία τους και τα συμφέροντα του ευρωπαϊκού τραπεζικού κεφαλαίου.
Το τρίτο Μνημόνιο, που το εψήφισαν όλοι οι ευρωλάγνοι, αναφέρει ρητά ότι «οι ελληνικές αρχές θα συμβουλεύονται και θα συμφωνούν με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για όλες τις δράσεις που σχετίζονται με τους στόχους του Μνημονίου». Η ιταμή αυτή αξίωση αποτελεί συγχρόνως μνημείο φαρισαϊσμού και κυνισμού. Διότι, από τη μια, καλεί τις ελληνικές αρχές «να συμβουλεύονται» την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και, από την άλλη, δίνει ξεκάθαρη διαταγή: «Θα συμφωνείτε ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ με την Κεντρική Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο κ.λπ.». Δηλαδή: «Αποφασίζομεν και διατάσσομεν»… Ο Γιάνης Βαρουφάκης σε πρόσφατο άρθρο του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» είπε την αλήθεια: «Αν δεν υπάρξει μια πανευρωπαϊκή πλημμυρίδα που να απειλήσει, απ’ άκρου εις άκρον της Ευρώπης, την εξουσία πολιτικών και γραφειοκρατών που αναπαράγουν καταστροφικές πολιτικές, η Ευρωπαϊκή Ένωση θα παραμείνει στο έλεος του συνδυασμού της υφεσιακής λιτότητας και των μη βιώσιμων δανείων…». Ο Γιάνης Βαρουφάκης παρομοίασε την «Άνοιξη της Πράγας» με την «Άνοιξη της Αθήνας» του 2015. Η διαφορά είναι ότι η «Άνοιξη της Πράγας» απέτυχε μεν, αλλά δεν προδόθηκε. Γι’ αυτό και τάραξε την Ευρώπη. Ενώ η δική μας «Άνοιξη» απέτυχε διότι προδόθηκε από εκείνους ακριβώς που την επεχείρησαν!
Ο Γ’ Παγκόσμιος Οικονομικός Πόλεμος που βιώνουμε έχει ομοιότητες με τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο του 1914 – 1918. Μόνο που τότε η Αριστερά δεν παρουσίαζε το οικτρό φαινόμενο της σημερινής, αλλά (και στα χρόνια εκείνα με τις διάφορες «τάσεις» της) ξεσηκώθηκε για να καταγγείλει τα αιματοβαμμένα σχέδια του καπιταλισμού, κραυγάζοντας: «Η Ευρώπη έγινε ένα τεράστιο σφαγείο ανθρώπων»… Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα, με οικονομικά μέτρα και με το ευρώ. Μεγάλες μορφές της Αριστεράς, όπως ο Λένιν, ο Τρότσκι, ο Καρλ Ράντεκ, ο Ζινόβιεφ, η Μπαλανόβα, ο Ρόλαντ Χορστ και πολλοί άλλοι, υπέγραψαν από κοινού το «Μανιφέστο του Τσίμερβαλντ», στο οποίο μεταξύ άλλων ετόνιζαν: «Ο πόλεμος που προκάλεσε όλο αυτό το χάος είναι αποτέλεσμα της θέλησης των καπιταλιστικών τάξεων κάθε έθνους να ζουν από την εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας και του φυσικού πλούτου της οικουμένης. Αυτό γίνεται με τέτοιο τρόπο, ώστε τα έθνη που είναι οικονομικά καθυστερημένα ή πολιτικά αδύναμα να πέφτουν κάτω από τον ζυγό των μεγάλων δυνάμεων, οι οποίες προσπαθούν σε αυτόν τον πόλεμο να αλλάξουν τον χάρτη του κόσμου, με τα όπλα και με το αίμα, σύμφωνα με τα συμφέροντά τους…».
Θα νόμιζε κανείς ότι το «Μανιφέστο του Τσίμερβαλντ» γράφτηκε για τη σημερινή Ευρωζώνη, για τη σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση. Το ίδιο «Μανιφέστο» ετόνιζε: «Κάτω από τα κατεστραμμένα σπίτια θάβουν την ελευθερία των λαών, μαζί με την ανεξαρτησία των άλλων εθνών. Νέες αλυσίδες, νέα βάρη: Να τι θα προκύψει από αυτόν τον πόλεμο. Και θα είναι το προλεταριάτο όλων των χωρών, είτε αυτών που θα έχουν νικήσει είτε αυτών που θα έχουν νικηθεί, που θα πρέπει να τα σηκώσει…». Σήμερα, με τους πλειστηριασμούς των κατοικιών και τη διάλυση της κοινωνίας, οι «εταίροι» θάβουν την ελευθερία των λαών… Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα διότι δεν έχει να παρουσιάσει εναλλακτική λύση. Αποδέχεται εκ προοιμίου τη διάθεση των καπιταλιστικών τραπεζικών κέντρων για γενοκτονία των Ελλήνων. Μπορεί να μην το θέλει η κυβέρνηση, αλλά δεν έχει τρόπο να αντιδράσει.
Δεν υπάρχει «λογική» μέσα στην Ευρωζώνη. Είναι τόση η απελπισία της κυβέρνησης, ώστε σε μια προσπάθεια να επανακτήσει την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων που την εγκατέλειψαν κατέφυγε σε ένα λαϊκίστικο τέχνασμα, άνευ προηγουμένου: Εψήφισε το νομοσχέδιο για τη… «συμβίωση ομόφυλων ζευγαριών…»! Όλα τα είχαμε λύσει, και αυτό μάς έλειπε! Μας είπε, μάλιστα, ότι πρόκειται για… «ιστορική στιγμή»! Απορώ πώς ο κ. Τσίπρας, που δεν του λείπει η ευφυΐα, ενόμισε ότι με κάτι τέτοια «μέτρα» θα συγκρατούσε τους οπαδούς του. Αντιθέτως, έδιωξε όσους του έδωσαν πλειοψηφία, και δεν ήσαν απαραίτητα «αριστεροί». Προκάλεσε αγανάκτηση σε κάθε σοβαρό αριστερό. Ας μη νομισθεί ότι μας διακρίνει καμιά εμπάθεια ή «ομοφοβική διάθεση». Πολλοί που είχαν τη διαστροφή της ομοφυλοφιλίας ήσαν προσωπικότητες στον επαγγελματικό τους τομέα. Τους ετίμησαν και κανείς δεν διανοήθηκε ποτέ να τους ψέξει για το οργανικό ή ψυχολογικό τους πρόβλημα. Και κανείς δεν ασχολήθηκε ποτέ με το τι κάνουν στην προσωπική τους ζωή. Επομένως, τι χρειαζόταν η νομοθετική «ρύθμιση» για αυτήν την… «οπισθοδρόμηση»; Αυτό το νομοσχέδιο μπορεί να «αντισταθμίσει» το τρίτο Μνημόνιο και να αμβλύνει την οργή των πολιτών;
Και οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι σε αυτήν την περίπτωση το ΚΚΕ έδειξε σοβαρότητα και σύνεση. Δεν παρασύρθηκε στα τεχνάσματα του κυβερνητικού λαϊκισμού. Μπορεί κανείς να έχει τις όποιες διαφωνίες με το Κομμουνιστικό Κόμμα. Τουλάχιστον, όμως, το ΚΚΕ δεν άλλαξε τις βασικές αρχές του για την Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως έκαναν άλλοι. Δεν είναι το πρόβλημα οι ομοφυλόφιλοι. Πρόβλημα είναι όταν η ιδεολογία της Αριστεράς γίνεται… «γκέι»… Διότι αυτό επηρεάζει τις τύχες των βασανισμένων, αγρίως φορολογουμένων συνανθρώπων μας.
Προσπαθούμε, ματαίως, να προφυλάξουμε τον πρωθυπουργό από αστοχίες. Δεν θέλει, όμως, να ακούσει γνώμες δημοσιογράφων που έχουν κάποια χρόνια στην πλάτη τους και έζησαν κοντά στις μεγάλες μορφές της παλιάς -γνήσιας- Αριστεράς. Ο κ. Τσίπρας κινδυνεύει να πάθει ό,τι συνέβη στον ρώσο συγγραφέα Ιβάν Τουργκένιεφ με τον ήρωα ενός μυθιστορήματός του, τον Μπαζάροφ. Τον σκιαγραφούσε ως άνθρωπο με ποιότητα και ατομική ηθική. Δέχθηκε, όμως, παθιασμένη κριτική και από «αριστερά» και από «δεξιά», αν χρησιμοποιήσουμε όρους της σημερινής φρασεολογίας. Οι σοσιαλεπαναστάτες τον έκριναν αδύναμο, χωρίς ιδεολογικό και πολιτικό έρμα, καρικατούρα της επαναστατημένης νεολαίας. Οι συντηρητικοί φιλελεύθεροι έλεγαν: «Ποιος μπορεί να ξέρει σε τι θα εξελιχθεί αυτός ο τύπος;»… Είναι κρίμα για τον κ. Τσίπρα, στον οποίο κάποτε εναποθέσαμε τις ελπίδες μας, να εμφανίζεται σήμερα χωρίς «ιδεολογικό έρμα» και με την υποταγή του στο τρίτο επαίσχυντο Μνημόνιο να διερωτώνται οι ψηφοφόροι: «Σε τι θα εξελιχθεί ο Αλέξης;»…