Η ιστορική τομή του 2015 – Οι προοπτικές

Ταυτόχρονα, όμως, το 2015 υπήρξε και μια περίοδος αποκάλυψης των πραγματικών προθέσεων και των στρατηγικών των εταίρων και δανειστών μας. Οι όποιες αυταπάτες, οι όποιες ψευδαισθήσεις διαλύθηκαν βίαια.

Μέσα στις 17 ώρες που μεσολάβησαν από το μεσημέρι της 12ης Ιουλίου μέχρι το ξημέρωμα της 13ης Ιουλίου οι μάσκες έπεσαν και όλα τα προσχήματα εγκαταλείφθηκαν. Πικρό, μα χρήσιμο, τελικά, δίδαγμα. Γιατί σήμερα πρέπει να αντιμετωπίσουμε ρεαλιστικά και αποφασιστικά παράλληλα το γεγονός ότι απέναντί μας δεν έχουμε εταίρους αλλά μια αυταρχική δομή συμφερόντων που επιδιώκει να επιβάλει στην Ευρώπη το γερμανικό imperium.

Μέσα στο 2015 η ελληνική κοινωνία δοκιμάσθηκε σκληρά και ταυτόχρονα δοκίμασε και η ίδια τις δυνάμεις της, το κουράγιο της, το θάρρος της, την αντοχή της, και μάλιστα κάτω από ιδιαίτερα δυσμενείς συνθήκες και συσχετισμούς.

Η λαϊκή βούληση, η λαϊκή κυριαρχία εκφράσθηκαν και αποτυπώθηκαν στις τρεις εκλογικές αναμετρήσεις απέναντι σ’ ένα σύστημα εξωγενών και εγχώριων οικομικοπολιτικών συμφερόντων που χρησιμοποίησε κάθε είδους εκβιασμό, κάθε είδους προπαγάνδα, προκειμένου να εκφοβίσει και να εκμηδενίσει τους πολίτες. Το μεγαλειώδες «ΟΧΙ» του ελληνικού λαού απέναντι στο σύστημα Σόιμπλε και τα στυγνά οικονομικοπολιτικά συμφέροντα που αυτό εκπροσωπεί, αποτελεί κορυφαία, ιστορικής σημασίας πράξη και ταυτόχρονα πολύτιμη παρακαταθήκη για το μέλλον.

Συνθηκολογήσαμε απέναντι στον ακραίο εκβιασμό. Υποκύψαμε σ’ ένα πραξικόπημα, η εναλλακτική όψη του οποίου οδηγούσε νομοτελειακά σε μια πλήρη καταστροφή. Σήμερα προσπαθούμε και πάλι να ξαναβρούμε τις ισορροπίες μας. Να μπορέσουμε να διαμορφώσουμε μια συντεταγμένη πορεία εξόδου, μια προοπτική παραγωγικής ανασυγκρότησης, διατηρώντας και ενισχύοντας τη συνοχή της κοινωνίας.

2015: Γεννήτορας εξελίξεων

Όμως, το 2015 δεν συμπύκνωσε και έκφρασε μόνο τις ιστορικές αντιθέσεις της προηγούμενης πενταετίας. Ταυτόχρονα αναδείχθηκε σε ιστορική «μήτρα» παραγωγής σημαντικών εξελίξεων, τόσο στη χώρα μας όσο και σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Μέσα στο 2015 αποκαλύφθηκαν πλήρως ο ρόλος και οι στόχοι της γερμανικής ελίτ και της χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας που εξουσιάζουν την Ευρώπη. Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες, για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια, δεν αντιδρούν μόνο με κινητοποιήσεις αλλά διαμορφώνουν πολιτικές και κομματικές εκφράσεις και διεκδικούν με αξιώσεις την κεντρική εξουσία. Η Ελλάδα δεν αποτέλεσε μόνο το «πειραματόζωο» των σύγχρονων «Άιχμαν» αλλά αναδείχθηκε μέσα από την εκλογική μάχη του Ιανουαρίου του 2015 σε «αντιπαράδειγμα».

Αυτό το «αντιπαράδειγμα» διευρύνεται σήμερα τόσο στην Πορτογαλία όσο και στην Ισπανία, αμφισβητώντας αποφασιστικά τη στρατηγική της λιτότητας και την πολιτική και ιδεολογική υποδούλωση των ευρωπαϊκών λαών στο γερμανικό imperium.

Παράλληλα, άλλες ισχυρές χώρες, όπως η Γαλλία και η Ιταλία, αισθάνονται την ιστορικού χαρακτήρα πλέον, ανάγκη να διαφοροποιηθούν από την πολιτική της γερμανικής ελίτ και να αναζητήσουν πεδία οικονομικής και πολιτικής αυτονομίας.

Η Ευρώπη σήμερα διχάζεται και πολώνεται σε πολλά επίπεδα. Η ύφεση και η υπερχρέωση διαλύουν τις οικονομίες του Νότου, και όχι μόνον αυτές, ενώ οι ταξικές – κοινωνικές ανισότητες διευρύνονται ραγδαία, τόσο στο εσωτερικό των κρατών όσο και στον άξονα μεταξύ Βορρά και Νότου.

Ταυτόχρονα εγείρεται έντονα το ζήτημα της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας και της πολιτικής αυτονομίας των κρατών της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, λόγω της άσκησης μιας τυραννικής – δικτατορικής εξουσίας εκ μέρους της γερμανικής ελίτ. Το παράδειγμα της Γαλλίας, όπου ο Ν. Σαρκοζί είχε μεταβληθεί σε «υποπόδιο» της Άνγκ. Μέρκελ, για να τον ακολουθήσει μέχρι πρόσφατα ο Φρ. Ολάντ, είναι ακραίως χαρακτηριστικό.

Η πόλωση αυτή, μεταφερόμενη σε ιδεολογικό επίπεδο, διαμόρφωσε μια ακροδεξιά και εν πολλοίς νεοφασιστική αντίληψη, που έχει ήδη αποκτήσει ισχυρές βάσεις όχι μόνο στη Γαλλία, την Ολλανδία ή την Αυστρία, αλλά και σε πολλές χώρες του πρώην Ανατολικού Συνασπισμού, που αποτελούν σήμερα την αφοσιωμένη συμμαχία «των πρόθυμων» της Άνγκ. Μέρκελ και του Β. Σόιμπλε.

Η πολιτική της λιτότητας, η εφαρμογή του νεοφιλελεύθερου προτύπου με τους όρους της γερμανικής ηγεμονίας έχουν αγγίξει πια τα όριά τους. Αυτό το «μήνυμα» εξέπεμψε το 2015, προαναγγέλλοντας, ίσως, τις ευρύτερες αλλαγές που θα επακολουθήσουν.

Σε κάθε περίπτωση πάντως, οι ιστορικές εξελίξεις δεν πορεύονται ποτέ ευθύγραμμα αλλά διαμορφώνονται μέσα από ρήξεις, συγκρούσεις, οπισθοχωρήσεις αλλά και θετικές, νικηφόρες εκβάσεις. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ.

Οι κρίσιμες ισορροπίες για το 2016

Η χώρα μας θα πρέπει να επωφεληθεί από τη διαφαινόμενη αλλαγή των συσχετισμών και των αντιλήψεων που δρομολογούνται ήδη στην Ευρώπη, με επίκεντρο το Νότο, χωρίς όμως να τρέφει υπερβολικές προσδοκίες ή επικίνδυνες ψευδαισθήσεις.

Το τρίτο Μνημόνιο απλώνει βαριά τη «σκιά» του πάνω σε μια αποδιοργανωμένη οικονομική και παραγωγική δομή, πάνω σε μια έντονα ταξικά διαμορφωμένη κοινωνία, που εξακολουθεί να υφίσταται τα σκληρά μέτρα παλεύοντας για μια διέξοδο, για μια νέα προοπτική.

Η κατά το δυνατόν ελαχιστοποίηση των σκληρών μέτρων και η συντεταγμένη πορεία για την ανάκαμψη της οικονομίας και την αναδιάρθρωση της παραγωγικής δομής συνιστούν ένα κρίσιμο ιστορικό πείραμα, μια επίπονη και σκληρή δοκιμασία, τόσο για την κυβέρνηση όσο και για την ευρεία ταξική – κοινωνική πλειοψηφία.

Γνωρίζουμε πολύ καλά τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε από το σύστημα Σόιμπλε και τη γερμανική ελίτ. Όμως, ταυτόχρονα θα πρέπει να διευρυνθεί το πλαίσιο της πολιτικής αυτονομίας, να αλλάξουν οι συσχετισμοί των δυνάμεων εξουσίας στο εσωτερικό μέτωπο. Η ρήξη με το σύστημα της διαπλοκής, των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων που απομυζούν τον πλούτο της χώρας και τον διοχετεύουν στο εξωτερικό, αποτελεί μείζονος σημασίας πολιτικής και ιδεολογική αναμέτρηση, πέρα από την κρίσιμη οικονομική της διάσταση.

Πρέπει να αποδυναμωθεί καίρια το εσωτερικό οικονομικοπολιτικό «παράρτημα», το «μακρύ χέρι», της γερμανικής ελίτ, και να ξηλωθούν οι μηχανισμοί και τα πρόσωπα που υπηρέτησαν ένα μνημονιακό παρακράτος στο εσωτερικό του επίσημου κράτους και εξακολουθούν ακόμα να παραμένουν στο απυρόβλητο.

Η κυβέρνηση δεν έχει άλλο ιστορικό έρεισμα παρά την πίστη στις δυνάμεις της και στους στόχους της, τη διασφάλιση της εμπιστοσύνης και της συμπαράταξης της ευρείας κοινωνικής – ταξικής πλειοψηφίας που τη στηρίζει.

Τα σενάρια περί κυβερνήσεων συνεργασίας, εθνικού σκοπού ή υπολανθάνουσες προτάσεις για στήριξη της κυβέρνησης από πρόσωπα και σχήματα που ανήκουν στον χώρο της κομματικής και πολιτικής φαρσοκωμωδίας, όπως η Ένωση Κεντρώων, θα πρέπει να απορριφθούν οριστικά και κατηγορηματικά.

Πιστεύουμε ότι τόσο τα πικρά διδάγματα και οι δοκιμασίες του 2015 όσο και η ιστορική δυναμική που προέκυψε από την ίδια την κοινωνία θα αξιοποιηθούν μέσα στο 2016, διαμορφώνοντας ένα καλύτερο αύριο.